Είναι ή δεν είναι «εθνικόν ό,τι το αληθές» μόνο, όπως ο Διονύσιος Σολωμός εκήρυξε;

Αν ναι, γιατί βαυκαλιζόμαστε να λέμε ότι τάχα η Κέρκυρά μας δεν κατακτήθηκε ούτε μια μέρα απ' τους Οθωμανούς, όπως μαθαίνουμε από παιδιά, ενώ συγχρόνως τιμούμε τον Ρώσο συνεργό τους στην κατάκτηση της Κέρκυρας Φιοντόρ Ουσακόφ;

Είναι ψέμα ότι σαν σήμερα πριν από 222 χρόνια η πολιορκούμενη από ενωμένη ρωσοτουρκική αρμάδα Κέρκυρα παραδόθηκε απ' τους Γάλλους τόσο στον Ουσακόφ όσο και στον Κατήρ Μπέη των Οθωμανών, ότι ο τελευταίος την επομένη διέταξε «να μην τολμήση να έμβη κανένας αρματωμένος» Κερκυραίος στην πόλη, ότι πέντε ημέρες μετά στο Παλαιό Φρούριο εκυμάτιζε η οθωμανική σημαία, μεγαλύτερη μάλιστα απ' την αντίστοιχη ρωσική των ενωμένων ρωσοτουρκικών ή μάλλον ενωμένων ρωσοτουρκοαλβανικών δυνάμεων που εκατέλαβαν τελικά ολόκληρη την Κέρκυρα;

Ή είναι ψέμα ότι η Κέρκυρα και η ψευδεπίγραφη «Δημοκρατία των Επτά Ηνωμένων Νήσων», που προέκυψε ως αποτέλεσμα συμβιβασμού των Μεγάλων Δυνάμεων, παραδόθηκαν στην επικυριαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ήταν φόρου υποτελείς στον «κύριο, ηγεμόνα και προστάτη» Σουλτάνο, με τους Ρώσους «εγγυητές» και βασική δύναμη επιβολής στην κατανομή ρόλων;

Σαν σήμερα πριν από 222 χρόνια, μαζί με περισσότερους από 2.500 Τουρκαλβανούς του Αλή Πασά κι άλλων πασάδων η ρώσικη αρμάδα υπό τον Ουσακόφ και η τουρκική υπό τον Κατήρ Μπέη κατέλυαν την εικοσάμηνη κυριαρχία των Γάλλων Δημοκρατικών στο νησί και εισέρχονταν θριαμβευτικά στην ισοπεδωμένη σχεδόν από τους βομβαρδισμούς πόλη.

Η 3η Μαρτίου 1799 ήταν μια «μαύρη μέρα» για την Κέρκυρα.

Αυτή η ίδια ημέρα για την οποία τοπικοί παράγοντες, αν δεν υπήρχε ο κορονοϊός, θα έδιναν κι εφέτος το «παρών» σ' εορταστικές εκδηλώσεις, όπως στο πρόσφατο παρελθόν, προς τιμήν του υποτιθέμενου «απελευθερωτή» Ουσακόφ! Πάλι καλά, όμως, που δεν έχουν φτιάξει ακόμα και προτομή τού άλλο τόσο «απελευθερωτή» μας Κατήρ Μπέη ή και του Αλή Πασά, όπως του Ουσακόφ, έξω απ' τον περήφανο Ναυτικό Σταθμό της Κέρκυρας!

Να, σύμφωνα με τον Δημήτρη Αρβανιτάκη, τι έγραψε για εκείνη την «αποφράδα», να την πούμε έτσι ημέρα, ο Επτανήσιος Γεώργιος Παουλίνης:

«Δεν έζησα σε όλη τη ζωή μου μέρα πιο πένθιμη ούτε πιο θλιβερή από εκείνη (...) Η θλίψη μού έλιωνε την καρδιά και μέσα στην απελπισία μου θα προτιμούσα να είχα θαφτεί κάτω από εκείνα τα ερείπια παρά να δω να κυματίζει πάνω στα περήφανα τείχη μας το λάβαρο της οθωμανικής Ημισελήνου».

Ερείπια!

Αλλά και τρόμος! Ο Ουσακόφ, ο Κατήρ Μπέης και οι Τουρκαλβανοί τους, εν ονόματι της... Χριστιανοσύνης, εξοβέλισαν απ' όλη την Κέρκυρα τους Γάλλους Δημοκρατικούς και τις «ανατρεπτικές» δημοκρατικές ιδέες της Γαλλικής αστικής Επανάστασης, ώστε να παλινορθώσουν το αριστοκρατικό καθεστώς υπό ασφυκτικό ρωσοτουρκικό έλεγχο, ελέγχοντας την περιοχή.

Το 1803 ο Γεώργιος Φορέστης, πρεσβευτής της Βρετανίας στα νησιά, σε αναφορά του προς το Φορέιν Όφις, σύμφωνα με τον Γρηγόρη Δαφνή, εμεμφόταν τους Γάλλους για τα «δεινά» που επροκάλεσαν με τις ιδέες τους, αλλά εσημείωνε για τους Κερκυραίους: «Τα αισθήματα του κοινού λαού, εννοώ αυτούς που δεν έχουν τίποτε να χάσουν, στρέφονται περισσότερο προς τη Γαλλία, παρά προς οποιοδήποτε άλλο έθνος, γιατί η Γαλλία ήταν το πρώτο έθνος που τους έδωσε να γευτούν αυτό που ονομάζουν ελευθερία (...) Ο σεβασμός προς τους Ρώσους είναι σεβασμός προς τις λόγχες τους. Για διάφορους λόγους ούτε το 1% των κατοίκων της Δημοκρατίας δεν είναι μαζί τους».

ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΟΡΦΙΑΤΗΣ