Ο Φίλιππος Άνθης γεννήθηκε τις 27 Οκτωβρίου 1953 στο χωριό Επισκοπιανά, όπου και πέρασε τα πρώτα του παιδικά χρόνια με τα ακούσματα του χωριού για τον κάποτε κάτοικό του πρώτο Κυβερνήτη της χώρας Ιωάννη Καποδίστρια.
Μικρός βρέθηκε για οικογενειακούς λόγους στην Αττική. Στην εργατούπολη Πέραμα μεγάλωσε, στον Πειραιά. Κατάφερε να σπουδάσει στις οικονομικές πανεπιστημιακές σχολές εκεί και έγινε οικονομολόγος. Από τα φοιτητικά του χρόνια στράφηκε σε προχωρημένες δημοκρατικές θέσεις και δεν άργησε να ενταχθεί στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Το υπηρέτησε στον Τομέα Β' του στον Πειραιά κατά τα χρόνια 1979-1985 από διάφορες θέσεις, ανταποκρινόμενος με πίστη και αισιοδοξία σε διάφορα καθήκοντα, παρότι νωρίς κλονίστηκε η υγεία του και αναγκάστηκε να λάβει αναπηρική σύνταξη, λόγω προβλημάτων στα πόδια και στα μάτια του.
Είχε γίνει μέλος του ΚΚΕ το 1978 και ανήκε οργανωτικά στη Βιομηχανική Αχτίδα Μετάλλου στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος.
Επιστρέφοντας περί το 1985 στην Κέρκυρα και στα Επισκοπιανά, συνδέθηκε με την Κομματική Οργάνωση του ΚΚΕ στο νησί. Ανέλαβε στην πορεία επικεφαλής της Αχτίδας Νότου στη νότια Κέρκυρα και στα δύσκολα για το ΚΚΕ χρόνια την περίοδο 1990-1993 στρατεύτηκε στη Νομαρχιακή Επιτροπή του Κόμματός του ως μέλος της, με επιτυχία.
Αγαπούσε ιδιαιτέρως τη μουσική.
Συνέδεσε όσο κανείς άλλος το όνομά του με τον Εξωραϊστικό - Πολιτιστικό Σύλλογο Επισκοπιανών, ηγούμενος της ίδρυσής του το 1994 και πρωτοστατώντας σε δράσεις του που τον κατέστησαν σύμβολό του. Φέρουν εν πολλοίς τη δική του σφραγίδα, όπως βεβαιώνει με συγκίνηση ο φίλος του και σύντροφός του στους αγώνες συγχωριανός του Παναγιώτης Κοσμάς, πετυχημένες δράσεις του Συλλόγου για τη λειτουργία του με πλατιά συμμετοχή των κατοίκων των Επισκοπιανών, για την πραγματοποίηση λαϊκών συνελεύσεων και την προώθηση δεκάδων υπομνημάτων, για την ίδρυση Επιτροπής Νεολαίας, για την επίτευξη αποτελεσμάτων σχετικά με τη λειτουργία Ιατρείου, την πραγματοποίηση πλακοστρώσεων και άλλων κοινωφελών έργων σε συνεργασία με δημοτικές Αρχές, την ανάδειξη παραδοσιακής πέτρινης βρύσης, την κατασκευή μνημείου με χαλκογραφίες για τον Ιωάννη Καποδίστρια. Οι πολιτιστικές δράσεις του Συλλόγου, υπό την ηγεσία του ή την πρωτοπόρα συμβολή του, συμπεριέλαβαν δραστηριότητες εκμάθησης μουσικών οργάνων και χορών, διεκδίκησης και λειτουργίας χώρων και εξοπλισμού αθλοπαιδιών, εκθέσεις βιβλίου και ζωγραφικής, διαλέξεις για την ιστορία της περιοχής και για την καταπολέμηση των ναρκωτικών, εκδηλώσεις αλληλεγγύης και αιμοδοσίας για τους λαούς της Σερβίας και της Παλαιστίνης, μουσικές και θεατρικές βραδιές στο πλαίσιο πολιτιστικών διήμερων και τριήμερων ή πανηγυριών, εκδρομές σε άλλα μέρη της βορειοδυτικής Ελλάδας, αλλά και τη στέγαση του Συλλόγου. Διετέλεσε πρόεδρός του επί σχεδόν οκτώ χρόνια και η αδιάλειπτη δράση του σε αυτόν συμβόλιζε σε όλο το νησί, με το μέγεθος και την ποικιλία της συμβολής του, την πρωτοποριακή δράση των κομμουνιστών στην κερκυραϊκή ύπαιθρο.
Έμεινε πιστός στα ιδανικά του για τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία και στο ΚΚΕ μέχρι που έκλεισαν τα μάτια του τις 28 Νοεμβρίου 2021. Παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν, διατήρησε την ιδιότητα του μέλους του ΚΚΕ μέχρι τη στερνή του μέρα.
Με ανακοίνωσή της η Τομεακή Επιτροπή Κέρκυρας του ΚΚΕ εξέφρασε για τον θάνατό του τη θλίψη της και διατύπωσε συλλυπητήριο μήνυμα στους οικείους του, εκθειάζοντας τη δράση του. Όπως επισήμανε, ο κύκλος της ζωής του ήταν γεμάτος και χαρακτηρίστηκε από αδιάλειπτη δράση και ανυποχώρητους αγώνες. Μέχρι την τελευταία πνοή του «στάθηκε πιστός μέσα από τις γραμμές του Κόμματος, στον αγώνα της εργατικής τάξης για την απελευθέρωσή της από τη σκλαβιά της εκμετάλλευσης». Ειδικότερα την περίοδο 1989- 1991 είχε ιδιαίτερη, μεγάλη συμβολή ώστε το Κόμμα στο νησί να σταθεί όρθιο και να μην χάσει τη φυσιογνωμία του, καθώς και στη συνέχεια για την ανασυγκρότησή του σε νομαρχιακό επίπεδο. «Παρά τα προβλήματα υγείας που τον ταλάνιζαν», ανέφερε χαρακτηριστικά, «δεν το έβαλε κάτω».
