Το κολαστήριο της Μακρονήσου, στο οποίο είχε σταλεί επιστρατευμένος, δεν στάθηκε ικανό να ανατρέψει την πεποίθηση του Αλέκου Μωραΐτη ότι αξίζει να επιμένει κανείς, όσες δυσκολίες κι αν συνεπάγεται αυτό, στο όραμα της δίκαιης, σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.
Επί δεκαετίες ο Αλέκος (Αλέξανδρος) Μωραΐτης συμβόλιζε στο χωριό Στρογγυλή, ως υπερήφανος αμετανόητος κομμουνιστής, τις ελπιδοφόρες ιδέες της νέας κοινωνίας του φωτεινού μέλλοντος.
Γεννήθηκε εκεί τις 21 Ιανουαρίου 1920. Μολονότι οι δυσχέρειες της ζωής δεν του επέτρεψαν να ολοκληρώσει περισσότερες από τέσσερις τάξεις του δημοτικού σχολείου, έγινε φανατικός αναγνώστης και λάτρης των βιβλίων, αποκτώντας με την επιμονή του και τη φιλομάθειά του ευρύτατες γνώσεις και μόρφωση. Σε νεαρή ηλικία, ενώ δούλευε σε αγροτικές εργασίες σε οικογενειακά κτήματα και ως εργάτης γης σε κτήματα τρίτων, γαλουχήθηκε στην επαναστατική ιδεολογία και στους αγώνες για το δίκιο του λαού.
Την περίοδο της Κατοχής του νησιού και της Εθνικής Αντίστασης οργανώθηκε στο ΕΑΜ και στον ΕΛΑΣ στην περιοχή του, αναπτύσσοντας έντονη δράση που αναγνωρίστηκε αργότερα με σχετικό μετάλλιο. Επίσης, συνδέθηκε με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, στο οποίο έμεινε πιστός μέχρι το τέλος της ζωής του.
Με συγγενείς του (πρώτος δεξιά) Τίτλος για τη δράση του στην Αντίσταση
Για τις επιλογές του αυτές το 1946 οδηγήθηκε επιστρατευμένος στο φρικτό άντρο της Μακρονήσου, όπου έμεινε επί τέσσερα σχεδόν χρόνια και γνώρισε, μεταξύ άλλων, τον Γιάννη Ρίτσο και τον Μάνο Κατράκη. Γι' αυτόν το χειρότερο -που δεν μπόρεσε ποτέ να ξεχάσει, όπως έλεγε- δεν ήταν το ξύλο, αλλά τα βογγητά των συντρόφων του από τις βιαιοπραγίες και τα βασανιστήρια.
Ακολουθούν φωτογραφίες από εκείνη την περίοδο της ζωής του:
Πρώτος δεξά Εδώ αριστερά
Όρθριος, πρώτος δεξιά Πρώτος δεξιά
Σταθερός στις πεποιθήσεις του και με βαθιά πίστη στην τελική νίκη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, συνέχισε αργότερα να υποστηρίζει την ΕΔΑ και το ΚΚΕ, μέχρι τη νομιμοποίησή του και στη συνέχεια μέχρι τον θάνατό του, χωρίς να χάσει την πίστη του από τις ανατροπές της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.
Με το ξέσπασμα της στρατιωτικής δικτατορίας τον Απρίλιο του 1967 είχε παραμείνει κρατούμενος στην Κέρκυρα επί έναν μήνα, ώσπου να αφεθεί ελεύθερος με την επιβολή περιοριστικών όρων.
Στη Στρογγυλή τον θυμούνται μέχρι τα γεράματά του να διαβάζει και να μελετά πολύ, μεταξύ άλλων και το θεωρητικό περιοδικό «Κομμουνιστική Επιθεώρηση».
«Ήταν ακλόνητος στις ιδέες του και βαθύτατα αφοσιωμένος στην υπόθεση του ΚΚΕ», αναφέρει γι αυτόν ο ανιψιός του Θεόδωρος Μωραΐτης.
Πιστός μέχρι τέλους στην Κόκκινη Σημαία, ο Αλέκος Μωραΐτης πέθανε στην Κέρκυρα, σε ηλικία 85 ετών, τις 16 Αυγούστου 2005.
