Ήταν βροχερή εκείνη η 19η Νοέμβρη του 1948 στην Κέρκυρα. Για τέσσερις πολιτικούς κρατούμενους των φυλακών του νησιού, μέλη ή απλώς φίλους και υποστηρικτές του ΚΚΕ που δεν έλεγαν με τίποτα να το αποκηρύξουν, μόνο και μόνο γι' αυτόν το λόγο ήταν η στερνή μέρα της ζωής τους. Πριν χαράξει καλά, άφησαν την τελευταία τους πνοή στη νησίδα Λαζαρέτο. Από ελληνικά κρατικά βόλια. Την ίδιαν ώρα οι 350 περίπου υπόλοιποι πολιτικοί κρατούμενοι των φυλακών εκείνες τις μέρες, μελλοθάνατοι σαν κι εκείνους και αποκαμωμένοι από τις στερήσεις, την κακοπέραση και τα μαρτύρια, αποφάσιζαν και ξεκίναγαν απεργία πείνας.
Το μεγάλο προάστιο της Γαρίτσας, που πάνω στον καλύτερο λόφο του οι Άγγλοι το 1836 είχαν χτίσει φυλακές και φυλάκιζαν Ριζοσπάστες αγωνιστές όταν δεν τους εξόριζαν σε ξερονήσια της εποχής σαν το Λαζαρέτο, δεν είχε κλείσει μάτι.
Άυπνο είχε μείνει.
Από τις κραυγές των πολιτικών κρατουμένων για τη ζωή και το δίκιο που ξεπηδούσαν με χέρια-χωνιά από τους φεγγίτες των υγρών κελιών σαν βουερός χείμαρρος. Σαν μήνυμα ανυπότακτης αντίστασης.
Όλη νύχτα...
«Όλη η Γαρίτσα ήταν στο πόδι, πόσες και πόσες νύχτες...» θυμάται με συγκίνηση σαν να 'ταν χτες η 90χρονη πια, έφηβη τότε, Μαρία Μαλτέζου. «Είμαστε αθώοι..». Η τρομοκρατία έξω από τις φυλακές δεν ήταν πολύ λιγότερη απ' αυτή των φυλακών. Ο λαός σταυροκοπιόταν. Αντιδρούσε. Ξεσπούσε κι αυτός. Στην εκκλησιά της Αγίας Τριάδας, κάτω απ' τις φυλακές, «ο παπα-Μουρμούρης τρελάθηκε».
Με τη φανέλα του Ολυμπιακού κάτω από το παλτό του είχε φύγει από τη φυλακή για το Λαζαρέτο ένας από τους τέσσερις. Κι αυτήν, μαζί με τον ίδιο, τρύπησαν οι σφαίρες του κρατικού εκτελεστικού αποσπάσματος στη μαρτυρική νησίδα εκείνες τις πρωινές ώρες στο μισοσκόταδο. Νίκος Γόδας το όνομά του.
Αυτός του οποίου το όνομα έδωσε προ ημερών σε αθλητικό στάδιο της περιοχής του στην Αττική ο Δήμος Κερατσινιού - Δραπετσώνας με απόφαση του δημοτικού συμβουλίου του και, κάποια στιγμή, υποθέτουμε, το ίδιο θα γίνει και με κάποιον αθλητικό χώρο της Κέρκυρας. Σύμφωνα με τον Δήμο Κερατσινιού - Δραπετσώνας, ήταν αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης κατά των Γερμανών κατακτητών. Λοχαγός του ΕΛΑΣ. Με συμμετοχή σε γνωστές, ιστορικές μάχες, όπως μια πενθήμερη στην Κοκκινιά και τη γύρω περιοχή. Μαζί και στη μάχη για τη σωτηρία του εργοστασίου της «Ηλεκτρικής» που φεύγοντας οι Ναζί ήθελαν να καταστρέψουν για να βυθίσουν την Αθήνα και τον Πειραιά στο σκοτάδι, στην ιστορική εκείνη επιχείρηση που ανάλογή της είχε γίνει και στο νησί μας λίγες μέρες νωρίτερα από δυνάμεις του ΕΛΑΣ της Κέρκυρας με συμμετοχή και Πολωνών αντιφασιστών στρατιωτών της ναζιστικής δύναμης, κατόπιν απόφασης της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Κέρκυρας, για τη σωτηρία της κερκυραϊκής «Ηλεκτρικής».
Μετά τα Δεκεμβριανά κατά τα οποία είχε πολεμήσει στον Πειραιά εναντίον των Άγγλων και μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας για την παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ, ωστόσο, είχε συλληφθεί και καταδικαστεί σε θάνατο μαζί με άλλους κατηγορούμενους, μεταξύ των οποίων και ο Επτανήσιος Αποστόλης Αρώνης. Σε μια δίκη-παρωδία που έμεινε γνωστή ως «δίκη του ασύλου της Κοκκινιάς». Η δίκη αυτή στηρίχτηκε, όπως καταγγέλθηκε, ακόμη και σε μάρτυρες κατηγορίας που ήταν πράκτορες των Ες-Ες ή αυτουργοί κιόλας στο εγκληματικό Μπλόκο της Κοκκινιάς σαν δύο διαβόητα αδέλφια με το επώνυμο Κασιδιάρης που έδειχναν με το δάχτυλο στους Ναζί τους αγωνιστές κι εκείνοι τους εκτελούσαν επιτόπου. Είχε πολεμήσει και τους προδότες ο Γόδας. Θαρραλέα είπε στο δικαστήριο πως έκανε το καθήκον του ως Έλληνας πατριώτης, πολεμώντας τον εισβολέα και τα «τσιράκια» του.
Η ζωή του τον καθιστά, κατά τον Δήμο, «μια εμβληματική μορφή στο χώρο του ελληνικού αθλητισμού».
Είναι ο ίδιος για τον οποίο κάτοικοι της βόρειας Κέρκυρας, προφανώς όχι μόνο κομμουνιστές ή μόνον οπαδοί της ομάδας του Ολυμπιακού, είχαν πάρει μέρος πριν από έξι χρόνια, αν θυμόμαστε καλά, σε αφιερωμένη στον ίδιο εκδήλωση τιμής στο χωριό Νυμφές.
Ο ίδιος για τον οποίο οπαδοί του Ολυμπιακού το 2017 σε ποδοσφαιρικό αγώνα στην Κέρκυρα είχαν υψώσει πανό με τα λόγια: «Στην τελευταία του πνοή, κόκκινη-άσπρη-ριγωτή – Νίκος Γόδας»
Σαν σήμερα τον πήραν. Στα 27 του, πριν από 73 χρόνια. Τις 19 Νοεμβρίου 1948. Για εκτέλεση εκεί όπου οι Ιταλοί του Μουσολίνι είχαν κάνει φριχτό στρατόπεδο συγκέντρωσης αντιστασιακών διαφόρων πολιτικών πεποιθήσεων της Κέρκυρας, της Επτανήσου, ακόμη και μαθητών, όλης της Ελλάδας! Στο μαρτυρικό Λαζαρέτο.
Είχε ενδιαφερθεί με παραστάσεις σε κρατικούς παράγοντες και η ομάδα του κατά κάποιον τρόπο, ο Ολυμπιακός, κάποιοι από τη διοίκησή του για την ακρίβεια, για να τον σώσει. Υπό τον όρο ότι θα υπέγραφε... κάτι λίγο έστω στα ψέματα, χωρίς να το πιστεύει, εις βάρος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. «Όπως έστρωσε να κοιμηθεί», φέρεται να είχε πει, αντιθέτως, ο τότε πρόεδρος της ομάδας βιομήχανος Μιχάλης Μανούσκος και αργότερα και δήμαρχος Πειραιά και βουλευτής του κόμματος του Συναγερμού. Ο Γόδας αρνήθηκε να στραφεί με οποιονδήποτε τρόπο εναντίον του ΚΚΕ. «Θέλω να ζήσετε καλά. Πεθαίνω για την πατρίδα και τα ιδανικά μου», είχε γράψει στην οικογένειά του.
Ήταν παιδί προσφύγων ξεριζωμένων από το Αϊβαλί. Διάλεξε να πάει στο Λαζαρέτο «με την φανέλα του Ολυμπιακού, για την πατρίδα και τα ιδανικά μου».
Μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα ο Γόδας -πάνω σε σκίτσο του εικονογράφου Κώστα Ρουγγέρη- ζήτησε να μην του δέσουν τα μάτια, έγραψε από μαρτυρίες χωροφυλάκων ο συγκρατούμενός του και μελλοθάνατος κι αυτός Σταμάτης Σκούρτης, συμπολεμιστής του και ανθυπολοχαγός στον λόχο του Γόδα, με λοχαγό τον ίδιο, στον Πειραιά. «Νενικήκαμεν. Ζήτω οι ολυμπιονίκες του σοσιαλισμού. Γεια σας συναθλητές μου», ήταν τα τελευταία λόγια του στη φυλακή. «Ζήτω ο Ολυμπιακός, ζήτω ο Δημοκρατικός Στρατός, ζήτω το ΚΚΕ», πριν τον σωριάσουν τα βόλια. «Ο Νίκος Γόδας υπήρξε ένας πραγματικός ήρωας, ένας άνθρωπος που ξεπέρασε τον μέσο όρο, για να βρεθεί στο πάνθεον της κόκκινης ιστορίας, τιμώντας μέχρι την τελευταία του πνοή τις ιδέες που τον συνεπήραν στη σύντομη ζωή του».
Ήταν «βασικός» στην ομάδα του, ήταν «βασικός» και στους αγώνες για τη Λευτεριά, όπως τόσο εύστοχα έχουν γράψει σε βιβλίο τους για το ποδόσφαιρο ο Νίκος Μπογιόπουλος και ο Δημήτρης Μηλάκας. «Στον τοίχο με κόκκινη φανέλα» είχε γράψει γι' αυτόν ο Επτανήσιος Αλέξανδρος Ασωνίτης το 2002. Ο σπουδαίος ποδοσφαιριστής Ανδρέας Μουράτης ήταν ένας από 'κείνους που είχε προσπαθήσει πολύ να τον σώσει, έγραψε προ ημερών ο Μίλτος Βασιλείου.
Όλη νύχτα, εκείνο το θανατερό βράδυ, η φυλακή δεν είχε ησυχάσει. Τα συνθήματα από τους φεγγίτες διαδέχονταν το ένα το άλλο.
Αυτά που διέσωσε και -παιδί τότε- ο Κερκυραίος αγωνιστής Νίκος Μητσιάλης στο εκπληκτικό βιβλίο του «Οι Φωνές»:
– Δημοκρατικέ λαέ της Κέρκυρας...
– Απόψε παίρνουν πάλι για εκτέλεση αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης...
χέρια-χωνιά εφώναζαν όχι μόνο για τον αθλητή Νίκο Γόδα. Εξίσου για έναν εργάτη, έναν βυρσοδέψη, έναν μανάβη. Αυτό ήταν, αντίστοιχα, ο Γιώργος Λούβαρης, ο Φώτης Κουφουδάκης, ο Λευτέρης Φραγκιαδάκης. Γνώριμοι και συμπολεμιστές του Γόδα από το Νέο Φάληρο οι πρώτοι δύο, γνωστός συμπολεμιστής από την Αθήνα, με καταγωγή από το Ρέθυμνο, ο άλλος. Ετών 31 ο πρώτος, 42 ο δεύτερος, 33 ο τρίτος. Εκτελέστηκαν και οι τέσσερις μαζί, το ίδιο χάραμα. Στο τέταρτο κελί της απομονωμένης περιβόητης ακτίνας Θ' που έγινε από τον αγωνιστή Βασίλη Νεφελούδη τίτλος βιβλίου, λόγω των φριχτών συνθηκών, είχε φυλακιστεί ο πρώτος, σε διαφορετικές ακτίνες οι άλλοι.
Όλοι αλύγιστοι, όπως διέσωσε ο μελλοθάνατος συγκρατούμενός τους Λάμπρος Κασσελούρης. Τον Γόδα τον ζήτησαν απ' το κελί του μία ώρα μετά τα μεσάνυχτα, δήθεν για έκτακτο επισκεπτήριο. Κατάλαβε: «Είσαστε ψεύτες, βρε! Ντροπή σας! Μου παίζετε άτιμο παιχνίδι. Πέστε μου καθαρά, πάω για εκτέλεση, ναι ή όχι;». Του ορκίζονταν «όχι». Τους απάντησε: «Τους όρκους σας τους ξέρω... Σταθείτε λοιπόν να ντυθώ κι έρχομαι».
Όπως αλύγιστοι είχαν σταθεί λίγα χρόνια νωρίτερα άλλοι πολλοί στο ιταλικό στρατόπεδο συγκέντρωσης αιχμαλώτων στο Λαζαρέτο, όπου φαίνεται ότι και τότε, εκεί, κροτάλισε ο Χάρος, αλλά η μεταπολεμική επιχείρηση απαγόρευσης κάθε αναφοράς σ' εκείνους τους αγώνες του κερκυραϊκού λαού με επικεφαλής το ΕΑΜ, την ΕΠΟΝ, τον ΕΛΑΣ και την Εθνική Αλληλεγγύη προσπάθησε να διαγράψει απ' την ιστορική μνήμη.
Με πάνδημη συμμετοχή ο λαός της Κέρκυρας τον Φλεβάρη του 1943 είχε κηδέψει εξάλλου, εν μέσω της ιταλικής κατοχής, έναν μαθητή, που επειδή συμπαθούσε την ΕΠΟΝ το όνομά του έπρεπε να μην αναφέρεται ποτέ και η μνήμη του να χαθεί, μολονότι έχασε τη ζωή του μέσα στις φυλακές. Μακρής ήταν το επίθετό του, Σπύρος μάλλον το μικρό, βαφτιστικό του όνομα. Μετά από αναζητήσεις και κυνηγητό μηνών που κατέληξε τις 31 Αυγούστου 1942 στη σύλληψη του Σπύρου Γλυκιώτη και πολλών άλλων στελεχών της ιδρυτικής ηγετικής ομάδας του ΕΑΜ Κέρκυρας, καθώς και απλών μελών του, οι Ιταλοί είχαν συλλάβει κι αυτόν το μαθητή Γυμνασίου κι άλλους νέους μαζί και με τον επικεφαλής της κερκυραϊκής Οργάνωσης Νεολαίας του ΚΚΕ, ως «συμμετέχοντες στην ΕΑΜική κίνηση». Ο Μακρής δεν ήταν παρών στην ομαδική δίκη τους από ιταλικό στρατοδικείο τις 18 Μάρτη 1943, όπως απουσίαζε επίσης, έχοντας υποκύψει από τραύματα από τα βασανιστήρια, ο αλύγιστος τυπογράφος Ιωσήφ Βεντούρας. Η δίκη είχε οριστεί αρχικώς για τις 17 Φλεβάρη 1943. Μα αναβλήθηκε γιατί τις 9 Φλεβάρη ο λαός ξεσηκώθηκε για να κηδέψει τον Μακρή. Ο μαθητής δεν άντεξε τις πιέσεις των Ιταλών και γι' αυτό δηλητηριάστηκε μόνος του, διέδωσε χυδαία η ιταλική Ασφάλεια, ο λαός, ωστόσο, τον είδε ως τίμιο γιο του και σύσσωμος παρακολούθησε την κηδεία του. Ένας φοιτητής κι ένας δικηγόρος τον αποχαιρέτησαν με φλογερούς λόγους. Ακολούθησαν, σε αντίποινα, νέες συλλήψεις. Το γεγονός διέσωσε μεταξύ άλλων, προς τιμήν του, ο αντιτιθέμενος στο ΕΑΜ συντηρητικών απόψεων δημοσιογράφος και κάποια περίοδο έγκλειστος κι αυτός στο Λαζαρέτο Κώστας Δαφνής.
Πόσα και πόσα, αλήθεια, η πλευρά των νικητών του ταξικού Εμφυλίου έχει κρατήσει ως καλά φυλαγμένα μυστικά κι έχει προσπαθήσει να διαγράψει από την κερκυραϊκή μνήμη!
Έβρεχε ασταμάτητα εκείνον το χειμώνα του ’48. Ο Λούβαρης, διέσωσε ο Σκούρτης, είχε πει μια μέρα στον Γόδα στη φυλακή: «Σκέψου να μας πάρουνε, Νίκο, με τέτοια βροχή». Τι του απάντησε; «Δεν θα το ήθελα... Δεν έχεις την άνεση να δεις τους μακελάρηδες κατάματα. Σαν βρέχει δεν μπορείς να ανοίξεις τα μάτια, είναι και το νερό που τρέχει και δεν βλέπεις όπως πρέπει, είναι σα να σου κλείνουν τα μάτια με το έτσι θέλω. Εγώ θέλω να είναι καλοκαιρία, να τον κοιτάω κατάματα για να δω πόσο σίγουρος νιώθει αυτός που με σκοτώνει».
Σε χαιρετισμό του σε εκδήλωση κομμουνιστών του Πειραιά για τον Νίκο Γόδα, πριν από οκτώ χρόνια, ο -εικονιζόμενος πάνω- εγγονός του Χρήστος Γόδας είπε για τον παππού του πως ανήκει στην Ιστορία και όχι στους συγγενείς και πως τέτοιου είδους εκδηλώσεις τις έχει ανάγκη η Ελλάδα, προκειμένου να δείχνουν και να εμπνέουν τον δρόμο που πρέπει για να ξανασταθεί όρθια.
Με απεργία πείνας, δεύτερη κατά σειρά, είχαν αντιδράσει οι υπόλοιποι πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές στην εκτέλεση του Γόδα και των άλλων, όπως φρόντισαν με πολλές πληροφορίες να διασώσουν σε κείμενα και βιβλία τους. Κράτησε οκτώ μερόνυχτα και κάτι και ήταν μια σπουδαία δράση τους, που δεν μπόρεσε να αφήσει αδιάφορες τις τοπικές και τις κρατικές αρχές, ενώ προκάλεσε νέο κύμα συμπαράστασης του δημοκρατικού λαού του νησιού. Το κυριότερο, για τρεις μήνες δεν έγινε καμιά εκτέλεση, κερδήθηκαν τόσες μέρες ζωής, «αγορασμένες μ' αίμα και με δάκρυα», όπως έγραψε ο Σκούρτης. «Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι...», τους στίχους αυτούς του Καβάφη απ' την «Ιθάκη» του έλεγε μετά ένας Ιθακήσιος μελλοθάνατος.
Τα χάρτινα χωνιά σκορπούσαν στην Κέρκυρα το δίκιο τους, το μήνυμα για την απεργία με αίτημα το σταμάτημα των εκτελέσεων, ενώ οι φύλακες απειλούσαν ότι την επομένη οι πρωταγωνιστές των αντιδράσεων θα οδηγούνταν σε βασιλικό επίτροπο έκτακτου στρατοδικείου. Μετά τη λήξη της «350 σκελετωμένα νεαρά κορμιά, που τα μάγουλά τους σούρωσαν σαν γέρων, κάνουν νέες τρύπες στις ζωστήρες για να κρατήσουν τα παντελόνια τους», έγραψε ο Κασσελούρης. Ο τοπικός Εισαγγελέας Εφετών, Παπαδάκης, εδέησε νωρίτερα να συναντήσει έναν εκπρόσωπο από κάθε ακτίνα στο γραφείο της διεύθυνσης των φυλακών, ερήμην του διευθυντή, κατ' απαίτηση των απεργών πείνας. Ενώ δικαιολογούσε τις εκτελέσεις, οι τελευταίοι διακήρυσσαν ότι οι καταδικαστικές αποφάσεις δεν έχουν καμιά πραγματική νομική βάση. Στο τέλος, έδειξε πως συμμερίζεται τις θέσεις τους, δέχθηκε να παραλάβει και να διαβιβάσει υπόμνημά τους προς την κυβέρνηση, δηλώνοντας πως ελπίζει σε θετικό αποτέλεσμα. Η τρίμηνη ανάπαυλα των εκτελέσεων αποφασίστηκε «ίσως και για την εκτόνωση του αναβρασμού και της αναταραχής του λαού της πόλης της Κέρκυρας», σύμφωνα με τον Κασσελούρη.
Προφανώς, ο Χρήστος Γόδας δεν είναι ο μόνος απόγονος που θυμάται από αφηγήσεις μελλοθάνατων πόσα τράβηξαν, που θεωρεί τόσο χρήσιμες τις εκδηλώσεις τιμής και μνήμης, τη διάσωση και διάδοση της ιστορικής μνήμης του λαού, των αγώνων για ένα φωτεινό μέλλον.
Πριν από μερικούς μήνες, εφέτος, στην εφημερίδα «Ριζοσπάστης» δημοσιεύτηκε για τον -εικονιζόμενο πάνω- εκτελεσμένο το 1949 στο Λαζαρέτο αγωνιστή της Αντίστασης, το εξής μήνυμα/αφιέρωση:
«Στη μνήμη του πολυαγαπημένου μας πατέρα και παππού Αγάπιου Μπουμπούνα, που καταδικάστηκε και εκτελέστηκε από το μοναρχοφασιστικό καθεστώς για την ηρωική του δράση, ως μαχητή του ΕΛΑΣ και αλύγιστου κομμουνιστή, στο Λαζαρέτο της Κέρκυρας το 1949, σε ηλικία 29 ετών, προσφέρουμε στο ΚΚΕ 150 ευρώ. Στο κόμμα που τίμησε με τη δράση του κι έδωσε τη ζωή του, στο κόμμα που τον τιμά μέχρι σήμερα φροντίζοντας να μείνει ζωντανός, αντιπαλεύοντας τη λήθη και την παραχάραξη της Ιστορίας. Συνεχίζουμε στα χνάρια του, πιστοί στα ιδανικά του και των αλύγιστων συντρόφων του για μια δίκαιη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Η κόρη του Μαρίνα Μπουμπούνα - Καραπιπέρη, τα εγγόνια του Γιώργος και Μαρία Καραπιπέρη και τα δισέγγονά του Διονυσία, Αντώνης και Μαρίνα Διβόλη».
Εκτελέστηκε -πάνω ένα ακόμη σκίτσο του Κώστα Ρουγγέρη- τις 16 Ιούνη 1949. Μαζί με τον 28χρονο Μάρκο Καφούζο, τον 25χρονο Σαράντη Μπάσιο, τον επίσης 25χρονο Μιχάλη Μωραΐτη και τον 20χρονο Σίμο Τζατζαρίδη.
Ακριβώς έναν μήνα νωρίτερα, τότε που συνέβη η προηγούμενη και μεγαλύτερη σε αριθμό θυμάτων κατά το 1949 ομαδική εκτέλεση φυλακισμένων της Κέρκυρας στο Λαζαρέτο, από τα κελιά τους είχαν αποχαιρετήσει για πάντα επτά άλλους αγωνιστές που μοιράζονταν μαζί τους ίδιες ή παρόμοιες αξίες. Στο πιο μαζικό πολιτικό έγκλημα του 1949 στην Κέρκυρα, τις 16 Μάη 1949, πάλι με κυβέρνηση υποτίθεται δημοκρατική - προοδευτική, υπό τον Θεμιστοκλή Σοφούλη, το Λαζαρέτο βάφτηκε στο αίμα δύο Αθηναίων και πέντε Επτανησίων. Είχαν και οι επτά περάσει μαζί το στερνό τους βράδυ στις φυλακές της Κέρκυρας τραγουδώντας επτανησιακά τραγούδια.
Τους έκοψαν το νήμα της ζωής στο Λαζαρέτο, εκεί όπου κιόλας ο ιατρός Ιωάννης Καποδίστριας γύρω στα 1800, την περίοδο που την Κέρκυρα διαφέντευαν ενωμένες ρωσο- οθωμανικές δυνάμεις, ανέλαβε σύμφωνα με ιστορικές πηγές το πρώτο πολιτικό του αξίωμα, ως διοικητής σε πρόχειρη νοσοκομειακή μονάδα, για χάρη της ζωής.
Ποιον δεν αφορούν, λοιπόν, εκείνα τα γεγονότα, τα πολύ παλιά, τα κατοχικά και τα μεταπολεμικά στην Κέρκυρα; Ποιοι δεν μπορούν να αναγνωρίσουν κάτι από τον τίμιο πατρογονικό εαυτό τους σε όσα πολλά και συγκλονιστικά αντιπροσωπεύει ο βράχος Λαζαρέτο, σε όλα όσα συμβολίζει στο διάβα του χρόνου;
Προφανώς, μόνο τυφλωμένοι από το ιντερέσο και μικροκομματικές σκοπιμότητες ή «μαύροι» σαν εκείνους τους συνεργάτες των ξένων κατακτητών που παρήλαυναν με ελληνικές στολές μαζί με φασιστικά στρατιωτικά τμήματα σε κερκυραϊκούς δρόμους και πλατείες την περίοδο της Κατοχής, όταν η Κέρκυρα δεν προλάβαινε να κηδέψει τους νεκρούς της από τη βία και τους βομβαρδισμούς και στο ιταλικό στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Λαζαρέτο υπέφεραν αμέτρητοι Κερκυραίοι, Επτανήσιοι και άλλοι Έλληνες αγωνιστές πατριώτες, κομμουνιστές και άλλοι δημοκράτες αντιστασιακοί!
Στο βαθιά δημοκρατικό νησί μας έχουμε πολλούς λόγους λοιπόν όλοι οι δημοκράτες, πιστεύουμε, να καλωσορίζουμε στο Λαζαρέτο τον ηγέτη του Κόμματος των κομμουνιστών της χώρας Δημήτρη Κουτσούμπα. Είναι, ας σημειώσουμε, μια ιστορική πρωτοβουλία. Πρόκειται για την πρώτη φορά που επισκέπτεται το μαρτυρικό νησάκι ηγέτης του ΚΚΕ και γενικότερα κάποιος πολιτικός αρχηγός, με εξαίρεση βέβαια το 1943, οπότε ήταν εκεί, φυλακισμένος όμως από τους Ιταλούς, ο μετέπειτα πρόεδρος του ΚΚΕ Απόστολος Γκρόζος.
Στο νησάκι αυτό, ας προσθέσουμε, είχαν φυλακιστεί την περίοδο της Κατοχής, μεταξύ άλλων, τόσο ο επικεφαλής του ΚΚΕ στην Κέρκυρα από τα τέλη του 1943 Βασίλης Άνθης όσο και ο πρώτος μετά τη Χούντα, το 1974, επικεφαλής του ΚΚΕ στην Κέρκυρα, Βλάσης Παπίγκης.
Θα παρακολουθήσουμε με προσοχή όσα έχει να μας πει για να μάθουμε «από πρώτο χέρι», όπως λέμε, τι σημαίνει για το ΚΚΕ ο βράχος αυτός, τι αντιπροσωπεύει κατά τη γνώμη του ΚΚΕ το Λαζαρέτο με το τόσο αίμα και τα τόσα βάσανα απλών ανθρώπων και λαϊκών αγωνιστών που «κρύβει» στα χώματά του.
Αναμένουμε, όπως θέλουμε από κάθε δημοκρατικό πολιτικό ηγέτη να επιθυμεί ειλικρινά, να δώσει μια νέα ώθηση στην υπόθεση των ενωτικών λαϊκών πρωτοβουλιών και εκείνων του ΚΚΕ και άλλων ελπίζουμε δυνάμεων για τη διάσωση, για τη μετατροπή σε μνημειακό-μουσειακό και λειτουργικό χώρο εκδηλώσεων ευθέως δεμένο με την πόλη του νησιού και για την ανάδειξη της Ιστορίας αυτού του ιερού και επισήμως αναγνωρισμένου ως Ιστορικού Τόπου - Μνημείου, που ακούει στο ένδοξο όνομα Λαζαρέτο. Το ίδιο το κράτος έχει αναγνωρίσει άλλωστε από το 1992 την ιστορική αξία του.
Περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο μέρος, πραγματικά τόσο πολύ όσο κανένα άλλο, το Λαζαρέτο συμβολίζει κατά τη γνώμη μας τους αδιάκοπους κόπους και αγώνες των προγόνων μας στην Κέρκυρα, μα και σε όλα τα Επτάνησα ίσως, για τη ζωή, για τα μεγάλα πανανθρώπινα ιδανικά, για τη ζωή που αξίζουμε και δικαιούμαστε!
ΠΕΤΡΟΣ ΚΟΡΦΗΣ
