Η Κέρκυρα συγκλονισμένη έκλαψε τις 28 Ιουλίου 1946 έναν γιο της όσο ποτέ ίσως άλλον. Επτά ημέρες νωρίτερα, όπως έγινε γνωστό τότε με καθυστέρηση, είχε χάσει τη ζωή του από πυρά κρατικής δύναμης. Με δικαστική και αστυνομική εντολή, λυτοί και δεμένοι κρατικής και παρακρατικής δύναμης, αφού απέτυχαν να τον συλλάβουν στην Κέρκυρα και να αποτρέψουν τη μετάβασή του στην Ήπειρο, τον καταδίωξαν και τον σκότωσαν εκεί τις 21 Ιουλίου του 1946. Είχε «εξυβρίσει» τη δυναστεία των Γλύξμπουργκ. Αυτό ήταν το μοναδικό «αδίκημα» που του είχαν αποδώσει.
Ήταν διευθυντής τοπικής εφημερίδας του ΕΑΜ, κομμουνιστής, αξιωματικός αποταγμένος, στερνός διοικητής του ΕΛΑΣ Κέρκυρας, κορυφαίος Κερκυραίος μαχητής της Εθνικής Αντίστασης στο νησί τα χρόνια της Κατοχής. Αλέκος Πρίφτης, το όνομά του.
Κερκυραϊκό δικαστήριο τον είχε καταδικάσει σε ποινή που τόσο βαριά δεν είχε υπάρξει πριν και δεν υπήρξε ποτέ ούτε αργότερα, εξ όσων ερευνήσαμε, για οποιονδήποτε άλλο Έλληνα κατήγορο της βασιλικής δυναστείας.
Ενώ αληθινοί κοινοί ποινικοί δολοφόνοι της περιόδου «έπεφταν στα μαλακά», εκείνον τον καταδίκασαν ερήμην σε κάθειρξη 2.010 περίπου ημερών. Σε φυλάκιση, δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ πέντε χρόνων και έξι μηνών!
Τι κι αν εκείνος - πάνω εικονίζεται με στρατιωτική του στολή της Σχολής Ευελπίδων - ήταν στα 34 προς τα 35 του χρόνια φυσιογνωμία κατά κοινή ομολογία λαμπρή και τίμια και πατέρας δύο μικρών παιδιών!
Τι κι αν τις αρετές και την αξία του κομμουνιστή αυτού αξιωματικού συνομολογούσαν ακόμη και αξιωματικοί της Αγγλίας και των ΗΠΑ που βρίσκονταν στην Ελλάδα, καθώς είχε διαδραματίσει ηρωικό και πρωταγωνιστικό ρόλο, μεταξύ άλλων, στη φυγάδευση και τη διάσωση δέκα Αμερικανών αεροπόρων!
Η βασιλική δυναστεία, ως σύμβολο και ενοποιητικός παράγων της αστικής εξουσίας, είχε «προσβληθεί». Είχε θιγεί, βλέπετε, στην υποτιθέμενη «βασιλόφρονα» Κέρκυρα, την οποία, λόγω και του «Μον Ρεπό» τοπικού ανακτόρου της, τη θεωρούσε «κάστρο» της. Ήταν η περίοδος που μαζί με επίλεκτα στελέχη της οικονομικής ελίτ ο βασικός πολιτικός τοπικός εκπρόσωπος της δυναστείας, ο ισχυρός βέβαια και στην Αθήνα πολιτικός οίκος των Θεοτόκηδων, βυσσοδομούσε για την παλινόρθωσή της στην Ελλάδα, ενώ εκείνη σεργιάνιζε σε ευρωπαϊκά και αμερικανικά σαλέ και αξίωνε την άμεση επάνοδό της, επιθυμώντας διακαώς την εξουδετέρωση του ΕΑΜ.
Η κερκυραϊκή εφημερίδα «Φωνή του Λαού» του ΕΑΜ Κέρκυρας, φίλες και φίλοι, αναγγέλλοντας την Κυριακή 28 Ιουλίου 1946 ότι ο δικασμένος πολλές φορές για δημοσιεύματά της αγωνιστής Αλέκος Πρίφτης δεν είναι πια στη ζωή, αφού οι πληροφορίες βεβαίωναν ότι επτά ημέρες νωρίτερα είχε αφήσει την τελευταία του πνοή στο Κοκκινόχωμα Ιωαννίνων αμυνόμενος με το όπλο στο χέρι, δημοσίευσε θέμα με τον τίτλο «Το "κατηγορώ" ενός νεκρού». Η προσωπικότητά του και ο χαμός του ενέπνευσαν μέσα σε λίγες ώρες τότε, στην Κέρκυρα, απλούς ανθρώπους με στοιχειώδεις γραμματικές γνώσεις και μορφωμένους ποιητές, όπως πρόσωπο με την υπογραφή «Δ» που εκτιμάται ότι επρόκειτο είτε για τον ποιητή και επικεφαλής μιας Ένωσης Γραμμάτων και Τεχνών του νησιού Λίλη Δεσύλλα είτε για τη σπουδαία συγγραφέα και ποιήτρια Ειρήνη Δενδρινού, να τον υμνήσουν αμέσως με στίχους τους. Ολόκληρη η πρώτη σελίδα του φύλλου της εφημερίδας - που έγινε ανάρπαστη στην πόλη και μάταια την περίμεναν στα χωριά οι εκατοντάδες κι εκεί συνδρομητές της - ήταν αφιερωμένη σ' εκείνον. Από τη δική τους πλευρά, ο - για πολλά χρόνια νωρίτερα φιλομοναρχικός - πατέρας του απόστρατος αξιωματικός Ηλίας Πρίφτης, ο αγωνιστής σπουδαίος του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ στην Ήπειρο τηλεγραφητής αδελφός του Γεράσιμος Πρίφτης και η σύζυγός του δασκάλα Ζωή Πρίφτη το γένος Μολίν, μητέρα δύο κοριτσιών ηλικίας τριών μηνών το ένα και τριών ετών το άλλο, είχαν δώσει στη δημοσιότητα επιστολή που τους είχε στείλει ο 35χρονος νεκρός πια αξιωματικός Αλέκος Πρίφτης.
Σαν να μιλούσε - πάνω εικονίζεται σε μια στερνή φωτογραφία του - ο ίδιος από τον τάφο του «έπεσε» στην Κέρκυρα εκείνη η επιστολή, που αποτέλεσε αυτοτελές θέμα σ' εκείνο το θλιμμένο, μα και περήφανο που η Κέρκυρα είχε βγάλει τέτοιον γιο, φύλλο της «Φωνής του Λαού».
Εξηγούσε η εφημερίδα ότι ο νεκρός πια συναγωνιστής των φίλων της εφημερίδας Αλέκος Πρίφτης, αφήνοντας την Κέρκυρα μετά την καταδίκη του σε ειρκτή 5,5 ετών και προφανώς υποθέτοντας τι μπορεί να ακολουθούσε, είχε στείλει στους υπό διαρκή αστυνομική παρακολούθηση δικούς του, καθώς ήταν αδύνατο να τους προσεγγίσει, μια επιστολή - κόλαφο για τη δυναστεία των Γλύξμπουργκ και όσα είχαν μεσολαβήσει. «Φεύγοντας την τόσο άδικη δίωξή του», σημείωνε η εφημερίδα, «ο συναγ. Αλέκος Πρίφτης απέστειλε στην οικογένειά του ένα γράμμα με την παράκληση να δημοσιευθεί. Τώρα με το άγγελμα του ηρωικού θανάτου, μας παραχωρήθηκε και εκτελώντας την υποχρέωσή μας προς ένα νεκρό, δημοσιεύουμε χαρακτηριστικά του αποσπάσματα, που φανερώνουν όλη τη δίκαιη αγανάκτηση της ψυχής του, για τη συνεχή δίωξη που υφίστατο».
Να το περιεχόμενο της επιστολής του που δημοσιεύτηκε:
Προς τους κ.κ. Δικαστές και Ενόρκους που με δίκασαν και με καταδίκασαν.
Κύριοι,
Το ψυχικό σθένος, την παρρησία, τον ανδρισμό, χαρίσματα που πρέπει να κοσμούν κάθε αγωνιστή της Λευτεριάς και της Δημοκρατίας, με πράξεις έχω αποδείξει ότι με διακρίνουν.
Πάλλευκο ήταν το ποινικό μου μητρώο πριν αναλάβω την διεύθυνση της εφημερίδας του λαϊκοδημοκρατικού αγώνα "Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ". Μα και οι καταδίκες μου οφείλονται σε νόμους κατοχικούς, Γερμανικούς, όπως ο 1088, ή του Άρμαγασμπεργκ (σ.σ. δυσδιάκριτο γερμανικό μάλλον όνομα, πιθανόν του επικεφαλής της βαυαρικής αντιβασιλείας Άρμανσμπεργκ της περιόδου του Όθωνα) ή νεκραναστημένους όπως ο 715-1917, που επιστρατεύτηκαν για να καταδικάσουν αδικήματα τύπου!
Αυτό δείχνει ξεκάθαρα ότι σαν Έλληνας Δημοκράτης στάθηκα εγώ και η εφημερίδα που εκπροσωπώ μέσα στα νομικά πλαίσια που οι νόμοι της πατρίδας μου συνταγματικά διαγράφουν.
Νόμοι απολυταρχικοί και κατοχικοί με χτύπησαν (ακολουθούν δυσδιάκριτα στοιχεία).
Ενθυμείστε κύριοι ότι την 21 Μαΐου 1945 ένας τιμιότατος Εισαγγελεύς, ο κ. Βαζούρας, ξεκαθάρισεν ότι ούτε ο 1088 ούτε ο 4299 νόμοι ισχύουν, αλλά μόνον ο (ακολουθούν δυσδιάκριτα στοιχεία).
Σ' ένα τέτοιο καθεστώς δε μπορώ να εμπιστευθώ την προσωπική μου ελευθερία. Γι' αυτό δεν παρουσιάζομαι.
Το δίκιο τώχω με το μέρος μου. Όπως όλος ο Λαός γνωρίζει, μπορώ ν' αποδείξω ότι:
1) Ο Γεώργιος Γλύξμπουργκ είναι γερμανικής καταγωγής. Μητέρα του η Σοφία Χαεντζόλερν, αδελφή του Κάιζερ. Πατέρας του ο γυιός του Δανού Γεωργίου Γλύξμπουργκ, από μάννα Ρωσσίδα.
2) Υπήρξεν όντως τύραννος, αφού έχει σε βάρος του τη φασιστική τυραννία της 4ης Αυγούστου, που ενέκρινε κι ενεθάρρυνε.
3) Είναι επίορκος και αμαρτωλός γιατί καταπάτησε το συνταγματικό του όρκο και (...) παραβίασε το Σύνταγμα.
Και 4) Η δυναστεία των Γλύξμπουργκ είναι ένοχη για όλες τις εθνικές μας συμφορές (Γεώργιος Γλύξμπουργκ ο Α' με τον πόλεμο του 1897, Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ ο Β', εθνικός διχασμός 1915, Ρούπελ, Μικρασιατική Καταστροφή, Γεώργιος Γλύξμπουργκ ο Β', 4η Αυγούστου, Αλβανία).
Συνεπώς αφού αυτά είναι ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ και το πολίτευμα, μάλιστα, "υπό αίρεσιν", ουδεμία εξύβριση του βασιλιά υπάρχει.
Υπάρχει όμως ο μοναρχοφασισμός. Πιο πάνω όμως απ' αυτόν, εσάς και εμένα, υπάρχει ο υπέρτατος κριτής, ο ΛΑΟΣ.
Εμένα προσωπικά με την άδικη καταδικαστική σας απόφαση, με υποχρεώνετε να στερηθώ τα παιδιά μου, το σπίτι μου και τους συναγωνιστές μου της "Φωνής του Λαού".
Μα μου δυναμώνετε πιο πολύ την ανάγκη ν' αγωνιστώ για το ξεκαθάρισμα της κόπρου του Αυγείου του νεοφασισμού, που έχει εγκατασταθεί στη χώρα μας και για το θρίαμβο της Δημοκρατίας.
Και τότε (...)
ΑΛΕΚΟΣ ΠΡΙΦΤΗΣ
Υπεύθυνος της "Φωνής του Λαού"
Εκκινώντας από τον πρώτο βασιλιά - εκπρόσωπο της δυναστείας Γλύξμπουργκ, ο Αλέκος Πρίφτης υπερασπιζόταν σθεναρά τις κρίσεις του ιδίου και της εφημερίδας που διηύθυνε, όπως αυτές είχαν δημοσιευτεί έξι περίπου μήνες νωρίτερα σε πρωτοσέλιδο άρθρο - βασικό θέμα στο φύλλο της με ημερομηνία 27 Νοεμβρίου 1945, με έντονους τόνους αλλά χωρίς λάθη, με τον τίτλο «Ο κ. Γεώργιος Γκλύξμπουργκ». Επισήμαινε τον ρόλο που αυτή είχε διαδραματίσει σε πλείστες όσες υποθέσεις και πολιτικές φάσεις της χώρας, όπως η στρατιωτική δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά δέκα χρόνια νωρίτερα. Οι παντοειδείς διώξεις χαλύβδωναν ακόμη περισσότερο τη δημοκρατική θέλησή του. Έμενε αλύγιστος. Υπερασπιζόταν οπλισμένος πια τον εαυτό του και ηγήθηκε στρατιωτικά, σε βουνά στα Ιωάννινα, όπου τρία χρόνια νωρίτερα είχε βρεθεί ως αντάρτης του ΕΛΑΣ στον αγώνα εναντίον των Γερμανών, ομάδας καταδιωκόμενων αγωνιστών, που αποτέλεσε μιαν από τις πρώτες άτυπες αντάρτικες ομάδες του κατοπινού Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.
Στο ίδιο φύλλο με το μαύρο μαντάτο για τον ηρωικό όπως αναφερόταν θάνατο του πρώην επικεφαλής της, η κερκυραϊκή εφημερίδα, με διευθυντή πια τον Θανάση Καββαδία, δημοσίευε αυτοτελές θέμα με τον τίτλο «Στην κρίση του Λαού και της Ιστορίας».
«Ιστορική, ηθική και ανθρώπινη υποχρέωση μας επιβάλλει», ανέφερε, «να ξαναδημοσιεύσουμε το κείμενο της αποφάσεως που επέβαλλε στον τότε διευθυντή μας αείμνηστο συναγ. Αλέκο Πρίφτη ΠΕΝΤΕΜΙΣΥ ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΡΚΤΗ γιατί καταγγέλθηκε η καταστροφική για το Έθνος μας πολιτεία μιας ξένης δυναστείας. Η απόφαση αυτή τον εξηνάγκασε να φύγει για να σώσει την προσωπική του ελευτεριά και να βρει τραγικό θάνατο. Την παραδίδουμε γι' αυτό στην αδέκαστη λαϊκή κρίση που πρέπει να βγάλει τα συμπεράσματά της».
Να το κείμενο της δικαστικής απόφασης που εκδόθηκε εν ονόματι της τιμής της δυναστείας και οδήγησε στον θάνατο του Αλέκου Πρίφτη, ενώ μαίνονταν στην Κέρκυρα από την οικονομική ελίτ και τον μηχανισμό της συντονισμένης με τον Γεώργιο Β' πολιτικής οικογένειας των Θεοτόκηδων η φιλομοναρχική προπαγάνδα και οι προσπάθειες φίμωσης των επικριτών της μοναρχίας:
Αριθ. 41 του 1946.
Το Δικαστήριον των εν Κερκύρα Συνέδρων
Δια ταύτα
Δικάζον ερήμην του κατηγορουμένου Αλεξάνδρου Πρίφτη του Ηλία και της Λουίζης, γεννηθέντος και κατοικούντος εν Κερκύρα, ετών 34, δημοσιογράφου και χριστιανού ορθοδόξου, κηρύσσει αυτόν ένοχον του ότι συντάκτης και υπεύθυνος της εφημερίδος "Φωνή του Λαού" τυγχάνων, εις το υπ' αριθ. 101 της 27 Νοεμβρίου 1945 φύλλον, κυκλοφορήσαν εν Κερκύρα, εξύβρισεν αμέσως τον βασιλέα και ιδίως δια των φράσεων ο υπόδικος στη συνείδηση του Ελληνικού Λαού Γεώργιος, ο αφελέστατος, ο αρχηγός του ελληνικού φασισμού Γεώργιος Γλύξμπουργκ, ο γερμανός τύραννος, ας βυσσοδομεί και ας χύνει το δηλητήριό του ο Γεώργιος Γλύξμπουργκ, η ένοχη δυναστεία των Γλυξμπούργκων, ο αμαρτωλός Γεώργιος, κτλ. Επιβάλει εις αυτόν ποινήν ειρκτής ΠΕΝΤΕ ΚΑΙ ΗΜΙΣΕΩΣ (5 1/2) ΕΤΩΝ.
Εν Κερκύρα τη 14 Μαΐου 1946
Ο Πρόεδρος
Ε. ΓΚΙΚΑΣ
Ο Δ/κός γραφεύς
Ο. ΔΑΦΝΗΣ
Ακόμη και το «αφελέστατος» αποτελούσε, κατά το υποκινούμενο βέβαια δικαστήριο της εποχής, λόγο βαριάς καταδίκης!
Η εφημερίδα προσέθετε: «Το δικαστήριον αποτελούσαν οι κ.κ. Ε. Γκίκας εφέτης, Γιωτόπουλος και Γιαννόπουλος πρωτοδίκες. Και ένορκοι οι κκ. Αν. Φωστήρας γιατρός, Δημ. Πετρόπουλος βιομήχανος, Ιωάν. Ζαφειρόπουλος αξιωματικός ε.α., Ηλ. Βεντούρας και Λυκούρης, έμποροι».
Εντοπίσαμε και ολόκληρο το άρθρο της «Φωνής του Λαού» του ΕΑΜ Κέρκυρας, η οποία είχε υποστεί ακόμη και καταστροφικές επιθέσεις στα γραφεία της από καλοπληρωμένους «νοσταλγούς» και μπράβους του εκτός Ελλάδας ακόμη τότε βασιλιά και του τοπικού μηχανισμού του. Αποτελούσε σχόλιο - απάντηση σε δηλώσεις του Γεωργίου του Β', με τις απαιτούσε από το Λονδίνο την πραξικοπηματική επάνοδό του στον ανενεργό ελληνικό Θρόνο, δηλώσεις οι οποίες είχαν αποδοκιμαστεί και από ξένες κυβερνήσεις καθώς δεν ήταν «ώριμες» οι συνθήκες για την επάνοδό του με βία και νοθεία.
Ανέφερε το ανυπόγραφο άρθρο:
Στην πιο λεπτή στιγμή της ελληνικής πολιτικής κρίσεως, και την ώρα ακριβώς που επρόκειτο να ληφθούν αποφάσεις ιστορικές για την τύχη του Έθνους και του Λαού, μίλησε, από το Λονδίνο, ο αρχηγός του ελληνικού φασισμού κ. Γεώργιος Γκλύξμπουργκ. Μίλησε ακριβώς τη στιγμή, που θα έπρεπε, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, να σιωπήσει. Αλλά οι ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΝΟΧΟΙ αισθάνονται πάντα την ανάγκη να μιλούν, για να περιπλέκουν την κατάσταση. Και ο ΥΠΟΔΙΚΟΣ στη συνείδηση ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ του Ελληνικού Λαού Γεώργιος, μίλησε, για να χύσει, γι' άλλη μια φορά, το δηλητήριο της σκοτεινής ψυχής του, για να εμποδίσει (ο αφελέστατος!) την είσοδο της χώρας στη δημοκρατικήν ομαλότητα.
Ομόφωνη η αποδοκιμασία του Ελληνικού Λαού και της παγκόσμιας κοινής γνώμης, υποδέχτηκε τα λόγια του μισητού Γεωργίου. Και σκληρά τα σχόλια του συμμαχικού τύπου, καυτηρίασαν την ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ανθελληνική προσπάθεια του ΓΕΡΜΑΝΟΥ τυράννου.
Αλλά τι, τέλος πάντων, είπεν ο σκοτεινός αυτός άνθρωπος; Μίλησε για παραβίαση της συμφωνίας της Βάρκιζας, για ελληνικήν ανεξαρτησία, που καταπατείται, μίλησε για το... λαό "του" και για αποφάσεις, που πρόκειται να πάρει, μίλησε για αντιλαϊκές ενέργειες και άλλα "ηχηρά παρόμοια". Και τώρα, κάθε τίμιος Έλληνας διερωτάται: από πού αντλεί το δικαίωμα ο παράξενος αυτός κύριος να μιλεί για την Ελλάδα, για την ανεξαρτησία της και για το Λαό της; Από πού αντλεί το δικαίωμα να μιλεί για παραβίαση συμφωνιών και για αντιδημοκρατικές λύσεις; Λησμόνησε, μήπως, ο Γεώργιος τη μακρυνή και πρόσφατην Ιστορία του; Λησμόνησε, μήπως, ο Γεώργιος το μεταδεκεμβριανό δράμα του Ελληνικού Λαού, στο οποίο ΑΥΤΟΣ ήταν πρωταγωνιστής και οι ευάριθμοι εθνοπροδότες και δοσίλογοι οπαδοί του; Αν ολ' αυτά τα λησμόνησεν ο αμαρτωλός Γεώργιος, ο Ελληνικός Λαός, όμως, δεν λησμονεί. Και στο κίτρινο μίσος, που δείχνει, γι' άλλη μια φορά, ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ εστεμμένος, ο Ελληνικός Λαός απαντάει με το δικό του δημιουργικό και ακατάλυτο αντιμοναρχικό μίσος. ΓΙΑΤΙ ο Ελληνικός Λαός ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ, ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ, ΝΑ ΛΗΣΜΟΝΗΣΕΙ όσα ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ διέπραξεν εις βάρος του η ένοχη δυναστεία των Γλυξβούργων. Και σήμανεν η ώρα, που θα κληθούν τα τελευταία απομεινάρια της μισητής αυτής οικογένειας, να δώσουν λόγο μπροστά στο Ανώτατο Δικαστήριο του Ελληνικού Λαού. Θα κληθούν να δώσουν λόγο για τις προδοσίες, για το ξεπούλημα της χώρας στους ξένους, για τις διχτατορίες και τα πραξικοπήματα, για τις πολιτικές δολοφονίες, για τις εθνικές συμφορές, για την οικονομική και πολιτική καταδυνάστευση του Λαού, αλλά ιδίως για το ασυνείδητο δημοψήφισμα του 1935, για την κατάπτυστη δικτατορία της 4ης Αυγούστου, για την προδοσία του Ελληνοϊταλικού πολέμου, για το κατοχικό "ελληνικό" καθεστώς, και τέλος για το Δεκεμβριανό δράμα και το μεταδεκεμβριανό όργιο. Και λέμε "ιδίως", γιατί όλων αυτών εμπνευστής, καθοδηγητής και πρωταγωνιστής υπήρξεν ο θλιβερός Γεώργιος, που τολμάει να υψώνει ακόμη τη βραχνή φωνή του και να απειλεί και να βρίζει τον Ελληνικό Λαό.
Σήμερα ο Ελληνικός Λαός, εις πείσμα των φασιστικών υπολειμμάτων και του Γερμανού αρχηγού των Γεωργίου Γκλύξμπουργκ, βαδίζει προς μία δημοκρατικήν ομαλότητα, που θα την κατοχυρώσει και θα την υπερασπίσει με κάθε θυσία.
Η Ελλάδα, η ματοβαμμένη και ηρωική Ελλάδα, θέλει να ζήσει. Και κανένας εστεμμένος νεκροθάφτης δεν είναι δυνατό ν' αντιταχθεί στη θέλησή της, που είναι θέληση δυνάμεως και ζωής.
Ας κραυγάζουν και ας λυσσούν οι μίσθαρνοι πράχτορες ενός υπόδικου βασιλέως. Ας βυσσοδομεί και ας χύνει το δηλητήριό του ο Γεώργιος Γκλύξμπουργκ. Ο Ελληνικός Λαός έβγαλε πλέον την απόφασή του, που είναι οριστική και αμετάκλητη: Να δημιουργήσει μίαν Ελλάδα ελεύθερη, μίαν Ελλάδα δημοκρατική και αντιφασιστική. Και για την επιτυχία της αποφάσεώς του αυτής ο Ελληνικός Λαός έχει συμπαραστάτες και βοηθούς όλους τους ελεύθερους Λαούς της Γης.
Ο Αλέκος Πρίφτης, έξι περίπου μήνες μετά από εκείνο το άρθρο, πλήρωσε με τη ζωή του τις αντιμοναρχικές και αντίθετες στα συμφέροντα της αστικής τάξης θαρρετές θέσεις του ιδίου, του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, της κερκυραϊκής οργάνωσης του οποίου επίσης ήταν μέλος.
Θρήνησε την απώλειά του, με περήφανα όμως λόγια και ενισχύοντας τους αγώνες του, εν μέσω όλο και αγριότερης καταστολής, ο κερκυραϊκός λαός. Τον θρήνησε σαν να 'ταν ο πιο διαλεχτός γιος του. Απ' τον καιρό της Κατοχής σχεδόν δεν υπήρχε άνθρωπος στην Κέρκυρα που να μην τον έχει ακουστά.
Δέκα χρόνια μετά, το 1956, ενώ το όνομα και το επώνυμο του σκοτωμένου αγωνιστή στην Κέρκυρα εξακολουθούσε να είναι το πιο «κόκκινο πανί» για την κυρίαρχη τάξη και καθώς ο - εικονιζόμενος πάνω το 1950 στο κολαστήριο της Μακρονήσου για τις ιδέες του - αδελφός του Γεράσιμος μιλούσε στον λαό και για λογαριασμό του Αλέκου Πρίφτη, πήρε ο λαός μιαν «εκδίκηση». Ανέδειξε αυτόν, τον υποστηριζόμενο από το εκτός νόμου Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας ανένταχτο κομμουνιστή και σπουδαίο αγωνιστή, Γεράσιμο Πρίφτη, βουλευτή Κέρκυρας. Πολλοί έλεγαν «ψηφίζουμε για τον Αλέκο...».
Μια διαφορετική «εκδίκηση» πήρε λίγο αργότερα η ηρωική μάνα δύο κοριτσιών, η χήρα του Αλέκου Πρίφτη, ενώ μαινόταν αυτός ο «πόλεμος» και η Κέρκυρα συνέχιζε βέβαια να καταλογίζει στη μοναρχία την ευθύνη για τον χαμό του. Η Ζωή Πρίφτη - Μολίν πρότεινε και έδωσε το όνομα του Αλέκου Πρίφτη στον γιο μιας άγνωστής της έως τότε οικογένειας που δούλευε για τους Γλύξμπουργκ στο κτήμα του Μον Ρεπό! Για τον λόγο ότι δουλειά της ήταν η φροντίδα και η φύλαξη του κτήματος, η οικογένεια έμενε σε ευήλιο σπίτι μέσα στο κτήμα, από τον καιρό των προγόνων της που τους είχε ανατεθεί η δουλειά, μα για κάποιον στη συνέχεια είχε πάρει την εντολή να χρησιμοποιήσει, ως νέα κατοικία, ένα ανήλιο και υγρό σπιτάκι του κτήματος που στέκει ακόμη σαπισμένο από την υγρασία και μισογκρεμισμένο απέναντι από το ξενοδοχείο «Αρίων». Είχε δώσει τη συγκατάθεσή της για τη βάπτιση, όχι με άγνοια των όποιων κινδύνων μπορεί να εγκυμονούσε για τη θέση της το γεγονός. Η χήρα του Αλέκου Πρίφτη βάφτισε το παιδί με το όνομα του αντρός της, προσθέτοντάς του αναπάντεχα, την τελευταία στιγμή, κατά τη βάπτιση στην εκκλησιά των αγίων Ιάσονα και Σωσίπατρου, ένα ακόμη όνομα ως πρώτο, για «προστασία» του, όπως είπε μετά. Είτε είχε μάθει τι και πώς από αυλικούς του είτε όχι, ο τακτικός επισκέπτης του Μον Ρεπό βασιλιάς Παύλος Γλύξμπουργκ, θαρρείς και ήξερε και ήθελε «να βγάλει από πάνω του» ή από τον μηχανισμό του εκείνο το αίμα, σε μια κατοπινή επίσκεψή του είχε ζητήσει να γνωρίσει τον μικρό, του έφερνε μετά κάποια ρούχα και τον φώναζε με το δεύτερο όνομά του, αυτό του καταδικασμένου για «προσβολή» της δυναστείας και σκοτωμένου στο όνομά της Αλέκου Πρίφτη. Τον καλούσε και μέσα στο παλάτι. Αναχωρώντας από το Μον Ρεπό κατά την τελευταία επίσκεψή του εκεί και ενώ γνώριζε πως εξαιτίας της ασθένειάς του δεν θα αργούσε ο θάνατός του, η βασιλική αυτοκινητοπομπή είχε σταματήσει, απροσδόκητα, στον δρόμο κάτω από το σπιτάκι. Ο Παύλος ήθελε να αποχαιρετήσει τον μικρό! Εκείνος κατέβηκε, πλησίασε το αμάξι του Παύλου και ο βασιλιάς τού είπε κάτι στο αυτί, που τελικά αποδείχθηκε πως «από τη μία μπήκε και από την άλλη βγήκε».
Δεκαπέντε χρόνια μετά, το 1974, ήρθε βέβαια με το δημοψήφισμα για την τύχη της μοναρχίας η «εκδίκηση» του κερκυραϊκού λαού για όλα όσα έπρεπε και αφορούσαν τον ρόλο της βασιλικής δυναστείας στην Ελλάδα και στην Κέρκυρα. Ούτε η επιρροή από τα παλαιά εκτεταμένα ρουσφέτια του φαύλου μοναρχικού τοπικού μηχανισμού, ούτε η πιο στενή από οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα διασύνδεση του τοπικού πολιτικού προσωπικού της άρχουσας τάξης και της τάξης αυτής με τη δυναστεία, ούτε οι προπαγανδιστικές διαδόσεις ότι η Κέρκυρα θα κέρδιζε σε φροντίδα υποδομών της και θα έβγαινε δήθεν ωφελημένη από επάνοδο των Γλύξμπουργκ λόγω της τακτικής παραμονής τους στο Μον Ρεπό, ούτε τίποτε άλλο δεν στάθηκε ικανό να «σκεπάσει» τον εγκληματικό πολιτικό ρόλο της δυναστείας. Οι υποθέσεις ότι όλα αυτά θα έκαναν την πλειονότητα του λαού της Κέρκυρας να ταχθεί υπέρ των Γλύξμπουργκ αποδείχθηκαν φρούδες. Η «αγαπημένη» των βασιλιάδων Κέρκυρα «εκδικήθηκε» για όλα όσα είχε κι αυτή ποικιλοτρόπως και με αίμα και με απύθμενον εμπαιγμό υποστεί.
Αν αναρωτιέστε τι απέγινε το στρατιωτικό ξίφος του απόφοιτου της Σχολής Ευελπίδων, αλλά λίγο μετά απότακτου αξιωματικού, Αλέκου Πρίφτη, η οικογένειά του το έκρυψε και το διέσωσε. Πρόκειται να το παραδώσει στο Ιστορικό Αρχείο του κόμματος που είχε ο ίδιος επιλέξει, επιθυμώντας να βασιλέψει στη ζωή και στην Κέρκυρα και στην Ελλάδα ολόκληρη ο λαός, χωρίς μονάρχες ή παρόμοιους ολιγάρχες μη εστεμμένους είτε εστεμμένους.
Να σημειώσουμε, τέλος, ότι επιλέξαμε να γράψουμε - και να δημοσιεύσουμε μετά την κηδεία του τέως βασιλιά σεβόμενοι το γεγονός - το παρόν κείμενο, αφήνοντας για άλλη φορά κείμενο για τον βίο και την πολιτεία ή αλλιώς για τα έργα και τις ημέρες των Γλύξμπουργκ στην Κέρκυρα που αρχικά σκεφτήκαμε, θεωρώντας πως είναι η ώρα η Κέρκυρα να δώσει ομόφωνα το όνομα του αδικοσκοτωμένου γιου της Αλέκου Πρίφτη, όπως ελπίζουμε ότι θα προτείνουν πολλοί και θα φροντίσει με πρώτη ευκαιρία το αρμόδιο δημοτικό συμβούλιο, σε κάποιον από τους δρόμους της, αν όχι συμβολικά σε αυτόν που οδηγεί από την κεντρική είσοδο του κτήματος του Μον Ρεπό στο πρώην ανάκτορο.
ΟΡΦΕΑΣ ΡΙΤΣΟΣ
