Καλημέρα σας εκεί στον Λευκό Οίκο και ευχαριστούμε αγαπητέ Ντόναλντ κι εσάς και τους λοιπούς δημοκράτες του επιτελείου σας για την εμπνευσμένη πρωτοβουλία σας να κηρύξετε «Εβδομάδες Αντικομμουνισμού» στον ζοφερό πλανήτη μας, που τόσο πολύ κινδυνεύει από τους αμετανόητους κομμουνιστές και συνοδοιπόρους τους -αυτούς προσέξτε ιδιαιτέρως- καθώς δεν λένε με τίποτε να βάλουν μυαλό. 

Υπό τη φωτισμένη ηγεσία σας –ο Θεός να ευλογεί τη δική σας Αμερική– οσονούπω θα έχουμε εδώ στα νερά μας, μόλις τριάντα χιλιόμετρα από το δυτικό άκρο του νησιού μας, ολόκληρη Exxon Mobil να μας διαφωτίζει καταλλήλως για τις δημοκρατικές αξίες σας. 

Οποία τιμή! 

Ούτε στον πιο αλλόκοτο ύπνο μας, αγαπητέ Ντόναλντ, δεν είχαμε φανταστεί τέτοια μεγαλεία! Αλλά -επικαλούμαστε τη μεγαλοψυχία σας- και ποιος είχε φανταστεί, ας ομολογήσουμε κι αυτή τη γενναιοδωρία των συμπολιτών μας, ότι μέσα σε δημόσιο Ίδρυμα, στο κερκυραϊκό Παλαιό Φρούριο, οι Δημοκρατικοί ας πούμε προκάτοχοί σας θα εγκαθιστούσαν ιδιωτική «Αμερικανική Γωνιά» για την προαγωγή των αμερικανικών αξιών! 

Ελπίζουμε, πείτε της κι εσύ μια κουβέντα σας παρακαλούμε, πως η ωραία νέα πρέσβης που επιλέξατε για τη χώρα μας δεν θα βραδύνει κι άλλο να μας επισκεφτεί για να προσδώσει στην «Αμερικανική Γωνιά» του Φρουρίου μας κάτι από τη χάρη της και τη ζωντάνια της. Γιατί έχει αργήσει τόσο;      

Με πολλή χαρά θα την ξεναγήσουμε κιόλας, άμα μας τη στείλετε, στα κατάλοιπα της παλιάς αμερικανικής ναυτικής βάσης σας στην εφάμιλλης ομορφιάς Παλιοκαστρίτσα μας, ελπίζοντας ότι θα εμπνευστεί. Κάπου εκεί, άντε και προς Αυλιώτες μεριά –μην προβληματίζεστε, θα της εξηγήσουμε εμείς αν δεν προλάβει ο σπουδαγμένος με αμερικανική υποτροφία συμπατριώτης μας Νίκος Δένδιας– βρίσκεται η ιδεατή τοποθεσία, για τη νέα στρατιωτική βάση που θα προστατεύει την αγαθοεργό δράση της Exxon Mobil και των συμπαρομαρτούντων Ιδρυμάτων, δηλαδή το τυχερό Ιόνιο Πέλαγός μας. Γιατί βέβαια το ξέρουμε κι εμείς ότι Αλβανοί φιλοκινέζοι και φιλορώσοι κομμουνιστές μεταμφιεσμένοι σε φιλελεύθερους κυβερνούν ως σύμμαχοί σας, δήθεν αδιάφθορα όπως εσείς, τη γειτονική μας χώρα.  

Αλλά, αλλά... εδώ στο όμορφο Καντούνι του Μπίζη στο κέντρο της πόλης μας σκεφτόμαστε, αγαπητέ Ντόναλντ, πως για να πιάσουν τόπο και στα δικά μας χώματα οι «Εβδομάδες Αντικομμουνισμού» και «Καταπολέμησης του Ριζοσπαστισμού», όπως εξίσου εύστοχα τις αποκαλείτε, πρέπει να πείτε στην ωραία κυρία να καταστρώσει ένα πλήρες και αποτελεσματικό πρόγραμμα εντατικής δράσης για όλους εμάς εδώ. Διότι... διότι τι να σας λέω, τι να σας πρωτοπούμε για όσα φοβερά και τρομερά έχουν συμβεί και συμβαίνουν ακόμα στο πιο όμορφο, καθώς λένε Αμερικανοί τουρίστες, νησί του κόσμου.

Να, πρώτα-πρώτα, οδοί και πλατείες και λεωφόροι απ' άκρη σ' άκρη του νησιού που φέρουν ονόματα κομμουνιστών και που «τυχαία» μπορεί ένα πρωί, αν το φροντίσει κάποιος καλός εξειδικευμένος φίλος της κυρίας Κίμπερλι Γκίλφοϊλ, να μείνουν όλες δίχως τις βέβηλες επιγραφές: Μάχου Ρούση, Γεράσιμου Πρίφτη, Δημήτρη Πανδή, Κώστα Χυτήρη, Αντώνη Καββαδία, Θανάση Βλάσση, Γιάννη Δραγονέτη, Θρασύβουλου Βλάσση, Νίκου Κάντα, Αριστοτέλη Σίδερι, Βασίλη Καββαδία, Γιάννη Ασπιώτη, Σπύρου Γλυκιώτη, Χρήστου Καββαδία, Νίκου Λευτεριώτη, Σίμου Βλάσση, Αντώνη Γαρδικιώτη-Σαούλη, Άγγελου Κονοφάου, Σπύρου Νικοκάβουρα, Οδυσσέα Κοτινά. 

Παραλείπουμε κάποιους, δεν προσθέτουμε σ' αυτούς τους είκοσι τα ονόματα συνοδοιπόρων τους (βάλαμε πιο πάνω μόνον λίγες ενδεικτικές επιγραφές για να βεβαιωθείτε), μη τυχόν και σας έρθει κόλπος με αυτή την καθημερινή κομμουνιστική προπαγάνδα που υφιστάμεθα, επειδή, λένε πολλοί είναι η αλήθεια, ήταν άξιοι γιοι του λαού του τόπου και πολέμησαν στις πρώτες γραμμές για την Ελευθερία και ήταν επίσης κάμποσοι από δαύτους, λένε άλλοι τόσοι, άνθρωποι του Πολιτισμού.

Με κάτι τέτοια, αγαπητέ Ντόναλντ, μας κάνουν και μερικές φορές δεν ψηφίζουμε όπως πρέπει με τα αυτιά μας, αλλά με τα μάτια μας, με συνέπεια να έχουμε βγάλει κάποιες φορές -ακόμη και πριν από λίγα χρόνια- κομμουνιστή ή συνοδοιπόρο τους βουλευτή μας. 

Αυτά όμως δεν είναι τίποτα, μπροστά στο άλλο κακό που μας βρήκε πριν από 165 χρόνια και δεν μπορούμε να το σβήσουμε με τίποτα· δακτυλοδεικτούμενους σε όλο τον ελληνικό χάρτη μάς έκανε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδα πριν από επτά χρόνια, καθώς γιόρταζε τα 100 του χρόνια. Η πρώτη, λέει, γνωστή ευμενής κριτική για τις κομμουνιστικές ιδέες στην Ελλάδα γράφτηκε -άκουσον άκουσον- στην Κέρκυρα το 1860!

Μήπως γίνεται κάποια στιγμή να βομβαρδίσετε με κάποιο από τα «έξυπνα drone» σας ειδικά την οικία στην περιοχή με το Καντούνι του Μπίζη, όπου έμενε τότε εκείνος ο επιστολογράφος, Νικόλαος Κονεμένος; Ήταν σπουδαίος λόγιος, καθώς τον νεκρολόγησε ένας κορυφαίος ποιητής μας με το όνομα Κωστής Παλαμάς. Ωστόσο, μπόρεσε χωρίς ντροπή στις 28 Απρίλη του 1860, τον καιρό δηλαδή που είχαμε κοτζάμ βρετανική «Προστασία» στο κεφάλι μας αλλά θέλαμε να γίνουμε μέρος της Ελλάδας, να γράψει τέτοια πράγματα σε επιστολή του σε έναν Ανδρέα Λασκαράτο του σιναφιού του εδώ στο Ιόνιο Πέλαγος, στη νήσο Κεφαλονιά.  

Δεν το πιστεύετε, ε, όπως δεν το πίστευαν και ο μακαρίτης αξιοσέβαστος λόρδος Ρότσιλντ και Αμερικανοί λόρδοι του χρήματος και μεγαλοεπενδυτές σε ξενοδοχεία μας που είχαν μαζευτεί στην εδώ έπαυλή του ένα βράδυ; Αμ δε! Έτσι και χειρότερα είναι. Η χειρόγραφη επιστολή, που μιλούσε ανάμεσα στ' άλλα για έναν αληθινό Ριζοσπάστη του καιρού του -Θεός φυλάξοι- με το όνομα Ιωσήφ Μομφερράτος,  σώζεται στην Ιακωβάτειο Βιβλιοθήκη εκείνου του νησιού. Για να το πιστέψετε ζητήσαμε και μας έστειλαν -ώστε με τη σειρά μας να σας τα στείλουμε και να χωνέψετε τι παράξενη ράτσα είμαστε- αντίγραφα των επίμαχων σελίδων της. 

Με όλον το σεβασμό, τολμάμε να αντιγράψουμε κάποια σημεία της, για να ξέρουν οι επιτετραμμένοι σας στη χώρα μας με τι έχουν να κάνουν και πόσον κόπο και χρήμα να αφιερώσουν μπας και ξεριζωθούν από τον ευλογημένο τόπο μας τέτοιες ιδέες και έρθουμε όλοι στον ίσιο δρόμο. 

Έχουμε και λέμε, μ' εκείνον τον αθυρόστομο Νικόλαο Κονεμένο:

Ο Μομφερράτος δεν θέλει την Ένωσι παρά ως ένα μέσον για να μπορέση να εφαρμόση ταις φιλανθρωπικαίς αρχαίς του· ο Μομφερράτος, καθώς ηξεύρεις, είναι κοινωνιστής, και άλλο δεν ζητεί παρά την πρόοδο και την ανάπτυξι της κοινωνίας, πρόοδο και ανάπτυξι υλική και διανοητική, ακατάπαυτη, για να μπορέση αγάλια 'γάλια η κοινωνία να φτάση εις ένα σημείον πολιτισμού (το οποίον είναι το non plus ultra) και να διοργανισθή διαφορετικά βάνωντας εις ενέργεια ένα σύστημα γενικής και τελείας ισότητος και ελευθερίας μεταξύ όλων των πολιτών. Να το όνειρο του Μομφερράτου, το οποίον κ' εγώ αν μ' ερωτήσης, το παραδέχομαι ως ένα όνειρο φιλανθρωπίας και δικαιοσύνης, αληθινού πολιτισμού, μα πάντα όνειρο, οπού για να εφαρμοσθή εις την Ελλάδα πρέπει να περάσουνε το λιγότερο δεκαεφτά μιλλιούνια αιώνες. Ο Μομφερράτος, με άλλα λόγια, είναι μαθητής του Prudhon, Louis Blanc, κτλ. και το Δημοκρατικό του πολίτευμα άλλο δεν είναι παρά ένα πρώτο σκαλί το οποίον θα μας φέρει εις ένα δεύτερο, εις ένα τρίτο και καθεξής, όσο που να φθάσομε εις την επιθυμητήν ισότητα, εις τον κομμουνισμό, γιατί κι ο ίδιος ο Μομφερράτος παραδέχεται όπως τέτοιαις αρχαίς δε μπορεί να εφαρμοσθούνε παρά βαθμολογικώς και με τον καιρό (...) Τόσον ώστε, καθώς βλέπεις, ο αληθινός ριζοσπάστης άλλο δεν ζητεί παρά πρόοδο, και γι' αυτήν την πρόοδο είναι όπου χαλεύει την Ένωσι, γιατί από την Προστασία απελπίσθηκε πλέον να κάθεται να περιμένη. Η λέξις λοιπόν Ριζοσπάστης είναι συνώνυμη με το προοδευτικός ή, ανή θέλεις, και με το communiste, καθώς παρμένη η λέξις εις το καθαυτό νόημά της, κάνει ώστε κ' εγώ νάμαι ριζοσπάστης, και συ ριζοσπάστης, και εν γένει κάθε άνθρωπος ο οποίος επιθυμεί την παντοτεινή και απεριόριστη πρόοδο και ανάπτυξι της κοινωνίας (...) Συμφωνώ, ναι, όπως και συ ημπορείς να δουλέψης καθώς έχουνε δουλέψει τόσοι και τόσοι άλλοι προτήτερά σου· όπως και συ ημπορείς να βάλης μια πέτρα εις το μεγάλο θεμέλιο· μα δε θανά δουλέψεις παρά για τους απογόνους και για τους μέλλοντας αιώνας, και για τους απογόνους και για τους μέλλοντας αιώνας θανά καρπίσουν οι ίδρωτες οι δικοί σου και οι ίδρωτες και τα αίματα των αιώνων των περασμένων (...)

Ο φίλος σου
Ν. Κονεμένος
Κορφοί, 28/4 60 

Όπως βλέπετε, εκείνος ο διανοούμενος, που είχε το θράσος να υπογραμμίζει κιόλας την απαράδεκτη λέξη, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μόνον 57 χρόνια μετά θα χάραζε με τον Λένιν από την Ανατολή -τι να σας λέω να φρίξετε, υπήρχε κόσμος που βάφτιζε τους γιους του Λένιν σ' αυτό το νησί- η εποχή του σοσιαλισμού - κομμουνισμού και ακόμη φανταζόταν ατέλειωτες αχρείαστες σκαλινάδες ως εκεί, αλλά ευτυχώς για το «Αμερικάνικο Όνειρο» η Ιστορία έχει ζιγκ ζαγκ και κανένα νέο κοινωνικό σύστημα δεν στέριωσε με την πρώτη· γι' αυτό ασφαλώς και ως σοφός άνθρωπος καλού-κακού κηρύσσετε, αγαπητέ Ντόναλντ, τις αντικομμουνιστικές «Εβδομάδες», γι' αυτό -ο Θεός να ευλογεί πάλι τη δική σας Αμερική- αδελφωμένοι Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί ψηφίσατε μαζί νόμο για την υποχρεωτική διδασκαλία του αντικομμουνισμού στα σχολεία. Εύγε και πάλι εύγε για τη σοφία σας καθώς μας οδηγείτε σε πόλεμο με όρκους για ειρήνη! Εδώ στα μέρη μας αυτό το λέμε «ο φόβος φυλάει τα έρημα»· ευχαριστούμε για την ανησυχία σας ότι μπορεί να κάνουμε καμιάν αποκοτιά!  

Ν' αγιάσει το στόμα σας και για όσα μας λέτε κάθε τόσο ξορκίζοντας γενικά τη «ριζοσπαστική» άποψη των πραγμάτων που τα βάζει με το καθεστώς και όχι απλώς τους διαχειριστές του -χαλάλι σας που βαφτίζετε «ριζοσπάστη» και κάθε τυχάρπαστο αριστερούλη του χεριού σας. Ας ελπίσουμε ότι θα δώσετε ένα χέρι βοήθειας και σ' εμάς εδώ που μετά από τόσα χρόνια κρατάμε ακόμα οδό Ριζοσπαστών να της αλλάξουμε όνομα και να τη μετονομάσουμε ίσως, έτσι και μας κάνει την τιμή να μας επισκεφθεί, σε οδό Κίμπερλι Γκίλφοϊλ.

Διότι, πού να σας λέμε λεπτομέρειες, στον τόπο αυτό έδρασαν πριν από 170 και πλέον χρόνια ατρόμητοι Ριζοσπάστες που πέταγαν σπίθες και έβγαζαν και εφημερίδα «Ριζοσπάστης», με λόγια σαν ετούτα που -για να αρχίσουμε να λέμε πού και πού μεταξύ μας και καμιάν αλήθεια- ταιριάζουν πολύ στις μέρες μας και στις ΝΑΤΟικές μηχανές σας: 

Ημείς ούτε ανεγνωρίσαμεν ούτε αναγνωρίζομεν ποτέ τας συνομολογουμένας συνθήκας μεταξύ των δυνατών της γης, διά των οποίων οι ατυχείς λαοί πωλούνται, αγοράζονται, ανταλλάσσονται και διανέμονται ως τόσα κτήνη· (...) αι επάρατοι αύται συνθήκαι δεν είναι ειμή το αποτέλεσμα της βίας ή της ανάγκης· άμα δε αύτη εκλείψη ή εκείνη δυνηθή να καταβληθή - το οποίον έγκειται εις αυτήν των την φύσιν και ή εγρήγορα ή αργά είναι αδύνατον να μη ακολουθήση - οι λαοί αναλαμβάνουσιν αυτοδικαίως την ελευθερίαν και ανεξαρτησίαν των» («Ο Ριζοσπάστης», φ. 3, σελ. 1, «Η Βουλή και ο Αρμοστής», 6.5.1850).   

Ναι, αγαπητοί και σεις παρατρεχάμενοι του επιτελείου του Λευκού Οίκου και της ηγεσίας των ΗΠΑ που πρόγονοί μας κάποτε ύμνησαν ως χώρα, για την Επανάστασή της, πράγματι ο τόπος ετούτος δεν είναι παίξε-γέλασε, για να χάψει τις «Εβδομάδες Αντικομμουνισμού» και εκστρατείες «Καταπολέμησης του Ριζοσπαστισμού» που σχεδιάζετε για όλη την υφήλιο εσείς και οι άλλοι θλιβεροί ομογάλακτοί σας των Βρυξελλών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Απενεργοποιήστε κυρίες και κύριοι της αμερικανικής πρεσβείας των Αθηνών τα εντασσόμενα σε τέτοιες καμπάνιες νέα προπαγανδιστικά πυροτεχνήματα που σχεδιάζετε -φέρνοντας σε δύσκολη θέση έντιμους ανθρώπους- για την έρμη «Αμερικανική Γωνιά» που εγκαταστήσατε στην Κέρκυρα.   

Σε αυτές εδώ τις ακρογιαλιές του Ομήρου, τον οποίο κι εσείς σε μικρή ηλικία κάπως θα διδαχθήκατε κύριοι του Λευκού Οίκου, εμείς μάθαμε για την αμερικανική γη ως χώρα-λαό που αγαπά το ιδανικό της Ελευθερίας και όχι τους δυνάστες και στραγγαλιστές της. Ο εθνικός μας ποιητής, βλέπετε, έβαλε στον «Ύμνο εις την Ελευθερία» μας, για την εθνικοαπελευθερωτική αστική Ελληνική Επανάσταση του 1821, τους εξής στίχους για τον Τζορτζ Ουάσιγκτον, τα πάθη και την καταπίεση του λαού του πριν από την αστική Αμερικανική Επανάσταση:

Γκαρδιακά χαροποιήθη
και του Βάσιγκτον η γη,
και τα σίδερα ενθυμήθη
που την έδεναν και αυτή.

Οπότε, επιτρέψτε μας, τελικά, να κρατάμε εκείνα τα αισθήματα αλληλεγγύης των λαών μας και να πορευόμαστε με βάση αυτά, γυρίζοντας την πλάτη σε κάθε ιμπεριαλισμό και τα συνακόλουθα αντικομμουνιστικά του ιδεολογήματα. Έτσι που το πάτε, μας ανοίγετε τα μάτια!

Ένας Κερκυραίος μετανάστης στις ΗΠΑ μάλιστα, ο Σωκράτης Μοναστηριώτης, πολέμησε και έπεσε το 1938 με τη σημαία του αμερικανικής ονομασίας στρατιωτικού σώματος «Τάγμα Λίνκολν» στον Ισπανικό Εμφύλιο, εναντίον του φασίστα Φράνκο, τιμώντας τον Αβραάμ Λίνκολν για την απάρνηση της δουλείας.

Στην Κέρκυρα ο λαός είχε υψώσει μετά την απελευθέρωση του νησιού από τους ναζί αμερικανικές σημαίες, μαζί με τις ελληνικές, τις σοβιετικές και τις βρετανικές, πριν τις διπλώσει για να θρηνήσει όσα ακολούθησαν με φιρμάνι Αμερικανού λοχαγού, Βρετανού ομολόγου του και ανθυπασπιστή αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, που υπέγραφε με ψευδώνυμο. 

Υπάρχουν, βλέπετε, πολλών ειδών γεγονότα και μνήμες που καθιστούν κάπως απρόσφορο σε αυτά εδώ τα μέρη τον αντικομμουνισμό, ανοικτό ή συγκαλυμμένο μέσω «Αμερικανικών Γωνιών» και ακαδημαϊκών ή άλλων φερεφώνων τους. «Τ' αγκίστρι αλλού να ρίξεις άμε», κατά πως λέει σολωμικός στίχος. 

Μνήμες επίσης σαν κι αυτές του 1975, όταν με νωπά όσα είχε υποστεί η χώρα μας και στο αδελφικό νησί της Κύπρου σύσσωμος σχεδόν ο λαός της πόλης είχε αναγκάσει μεγαθήριο του πολεμικού αμερικανικού Έκτου Στόλου να «ανακρούσει πρύμναν» από το λιμάνι της.

Και μνήμες - απόηχοι από την άλλη όχθη του Ατλαντικού, σαν εκείνους που έφτασαν στην κατεχόμενη από τον Μουσολίνι και τους πραιτοριανούς του Κέρκυρα, το 1923, όταν στο Σικάγο και τη Νέα Υόρκη δεκάδες χιλιάδες Αμερικανοί διαδήλωσαν πλάι σε Έλληνες και Ιταλούς μετανάστες, σε ένδειξη αλληλεγγύης στον ανυπότακτο κερκυραϊκό λαό και καταγγέλλοντας την υποκριτική «ουδετερότητα» της αμερικανικής κυβέρνησης απέναντι στον ιταλικό φασισμό. 

Μήπως θέλετε, αγαπητέ Ντόναλντ, η μυστικοπαθής «Αμερικανική Γωνιά» της Κέρκυρας να οργανώσει κάποιες τέτοιες εκδηλώσεις, έτσι για «ξεκάρφωμα» ας πούμε; 

Ναι, λοιπόν, γιατί όχι, να κάνουμε μια εκδήλωση για να ευχαριστήσουμε την αμερικανική εφημερίδα «New York Daily Tribune» που δημοσίευσε στις 6 Γενάρη 1859 άρθρο-καταπέλτη για τα δεινά του λαού της Κέρκυρας και των Ιονίων Νήσων με τίτλο «Το πρόβλημα των Ιονίων νήσων», γραμμένο από τον συγγραφέα του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου»· ναι, τον ίδιο τον Γερμανό επαναστάτη διανοητή Καρλ Μαρξ, που δεκατρία περίπου χρόνια πριν, τον Φλεβάρη του 1848, είχε εκδώσει το επαναστατικό αυτό βιβλίο που παρομοιαζόταν με μοιραίο σκυθικό βέλος εναντίον της -ολοένα και πιο ισχυρής, κεφαλαιοκρατικής πια- ευρωπαϊκής και διεθνούς απολυταρχίας. 

Ξέρουμε, δεν ταιριάζει με τα γούστα του αγαπητού Ντόναλντ, τι να κάνουμε όμως αγαπητοί κι εσείς απλοί εργαζόμενοι στον Λευκό Οίκο που θα θέλαμε κι εσείς να το ξέρετε, έτσι το έφερε η πολυτάραχη Ιστορία αυτού του τόπου που έκανε τον κόσμο του να ξεχωρίζει εύκολα τους αληθινούς φίλους στις μεγάλες δυσκολίες του και να μην διαγράφει το παρελθόν του!

Συγχωρήστε μας, εκεί στα άδυτα του Λευκού Οίκου, που διόλου λίγοι, όπως έδειξαν κάποιες πρόσφατες εκδηλώσεις μας σε μια μαρτυρική κερκυραϊκή νησίδα πολιτικών εκτελέσεων που τη λένε Λαζαρέτο κι έχει τείχος τρύπιο από αμερικανικές σφαίρες, μένουμε «με την καρδιά στη χίμαιρα ανοιχτή», για να το πούμε λογοτεχνικά με στίχο του Κερκυραίου ποιητή Γιάννη Χονδρογιάννη, που κι εκείνου τα έργα είχε επαινέσει ο Κωστής Παλαμάς. Φυσικά, δεν τον έχετε ακουστά, αλλά αυτός ήξερε και εκτιμούσε τα επιτεύγματα πολλών Αμερικανών λογοτεχνών που σίγουρα δεν είναι της αρεσκείας σας, έγραψε και ποίημα με τίτλο «Αμερικάνοι» και άλλα πολλά για το πολιτικό σινάφι σας· μαζί και ένα με τίτλο «Νέοι» που αφορούσε τον ομοϊδεάτη προκάτοχό σας Νίξον και τις πολεμικές ιαχές του στην Ασία αλλά μοιάζει ταιριαστό με τις πρόσφατες μεγάλες διαδηλώσεις της αμερικανικής νεολαίας, έγραψε και τι δεν έγραψε που ταιριάζουν σε εσάς και στο σύστημά σας. 

Απολαύστε μερικούς κατάλληλους για το θέμα μας στίχους του, γραμμένους στο κερκυραϊκό βουνό Παντοκράτορας, σε ένα ταπεινό χωριό με το όνομα Σωκράκι: 

Ο Νίξον ταμπουρώθηκε στο Λευκό Οίκο /
Μυριάδες και μυριάδες παρελαύνουν οι νέοι /
στη Λεωφόρο της Πενσυλβανίας / 
στην πόλη της Ελευθερίας. /
Κουβαλάνε μια ζεστή καρδιά / 
το ζεστό τους αίμα που θα βάψει /
μ' ένα καινούργιο χρώμα /
σαν πελώριο λαμπριάτικο αυγό /
σ' ένα καινούργιο Πάσχα (...) /

Έχει να σηκωθεί μια βοή που κανείς δεν την περιμένει / 
Να ξυπνήσει μια θάλασσα που κοιμάται (...) /

Υψηλά και μεγάλα της Ιεριχούς τα τείχη /
προστατεύουνε το όργιο και την ανομία. / 
Πούπουλα θα τα χορέψουν στον αέρα /
των σαλπίγγων οι ήχοι. /

Και πού να 'ξερε κιόλας ο άνθρωπος ότι στα αρχεία του Εργατικού Κέντρου Κέρκυρας θα βρισκόταν στις μέρες μας, καταχωρημένο από τις μέρες εκείνων των στίχων περίπου, έντυπο με αντικομμουνιστικές οδηγίες της CIA!

Ή μήπως, εναλλακτικά, κάποια άλλη «Αμερικανική Γωνιά» με τη βοήθεια Κερκυραίων να οργανώσει το 2026 εκδηλώσεις στο Σικάγο και τη Νέα Υόρκη για έναν Κερκυραίο μουσουργό, εφόσον οι βιβλιοθηκάριοι δεν έχουν κληθεί εν τω μεταξύ να καταστρέψουν κάποια βιβλία του που συμπληρώνουν έναν αιώνα του χρόνου, μη τυχόν και τίποτα μαθητές τα «πάρουν μάτι» και δελεαστούν, παρά τα αντικομμουνιστικά μαθήματα στα σχολεία τους;  

Εννοούμε ελληνικές εκδόσεις που τυπώθηκαν και κυκλοφόρησαν το 1926, καταρχάς στο Σικάγο, από ελληνική εργατική οργάνωση μεταναστών, με μουσικές συνθέσεις του σπουδαίου κατά τους «New York Times» Κερκυραίου μουσικοσυνθέτη Σπύρου Μπεκατώρου (Κέρκυρα 1862 - Νέα Υόρκη 1938) πάνω σε εργατικά και επαναστατικά τραγούδια. Ο Μπεκατώρος, βλέπετε, ήταν ο πρώτος Έλληνας που διασκεύασε τη «Διεθνή» των Εργατών για φωνή είτε ανδρική χορωδία και μαντολίνο και βιολί είτε κλαρινέτο. Στις ΗΠΑ δημιούργησε και διηύθυνε την ορχήστρα Greek Philharmonic Symphony Orchestra και τον σύλλογο «Greek Philo Music Society». Μαζί με τον «Ύμνο της Διεθνούς» διασκεύασε και ενορχήστρωσε εκ νέου τα εργατικά και επαναστατικά ή και κομμουνιστικά τραγούδια «Η Κόκκινη Σημαία», «Το Τραγούδι στη Δουλειά», «Πένθιμος Ύμνος», «Η Κόκκινη Παντιέρα» και «Πρωτομαγιά».

Λέτε να πέσουν πολύ βαριά στους υπερασπιστές της βαρβαρότητας και των σάπιων αξιών του γερασμένου, αγιάτρευτου και αδιέξοδου πολεμοχαρούς καπιταλιστικού συστήματος, δημοκράτες βεβαίως διοικητές του Λευκού Οίκου;  

Τέλος πάντων, αν ούτε κάτι τέτοιο είναι συμβατό με τα «εκπολιτιστικά» σχέδια των αφανών καθοδηγητών της κερκυραϊκής «Αμερικανικής Γωνιάς», προτείνουμε ένα διαφορετικό θέμα, με εμπλεκόμενους Αμερικανούς στην Κέρκυρα πριν από 82 χρόνια, ως περιεχόμενο για μιαν εκδήλωση με τρανταχτές αποδείξεις, ακόμη και με ευχαριστήρια γράμματα από τις ΗΠΑ, για την αληθινή φύση της –σύμφωνα με τον Ντόναλντ Τραμπ ασύμβατης με την υπόθεση της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξίας– κομμουνιστικής ιδεολογίας: 

Το πώς οι Κερκυραίοι αγωνιστές του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και του υποστηριζόμενου από αυτό Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου στα τέλη του Δεκέμβρη του 1943, με επιχείρηση καθοδηγημένη από έναν κατοπινό επίτιμο πρόεδρο του ΚΚΕ, περνώντας μέσα από αμέτρητα γερμανικά μπλόκα σε διαδρομή σαράντα χιλιομέτρων έφεραν με κάρα από τον Νότο του νησιού -όπου είχε καταπέσει το αεροπλάνο τους- στο λιμάνι της πόλης και με βάρκες στο σκοτάδι της γιορτινής νύχτας της Πρωτοχρονιάς του 1944, αγνοώντας τα γερμανικά σκάφη περιπολίας, φυγάδευσαν και οδήγησαν στα βουνά της Ηπείρου στο Στρατηγείο του ΕΛΑΣ, σώζοντάς τους, δέκα αεροπόρους, Αμερικανούς. 

ΠΕΤΡΟΣ ΚΟΡΦΗΣ