Τι αποκάλυψη κι αυτή με τους τόσους «στρατηγικούς» εναγκαλισμούς των κυβερνητικών αξιωματούχων μας με τον διαβόητο Σαουδάραβα ηγέτη και το επιτελείο του στην Αθήνα!
Δεν μπορεί, θα θαυμάσατε κι εσείς τις προάλλες στους τηλεοπτικούς δέκτες, όπως κι εμείς, την πίστη της ελληνικής άρχουσας τάξης στις «δυτικές αξίες» της ελευθερίας, της δημοκρατίας και του Διεθνούς Δικαίου. Σ' εκείνες, δηλαδή, για την προάσπιση των οποίων, όπως μας λένε, οφείλαμε ως χώρα να εμπλακούμε ενεργά στον εξελισσόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία. Στις «αξίες» για χάρη των οποίων ως χώρα στέλνουμε άφθονα όπλα στο αντιδημοκρατικό ουκρανικό καθεστώς Ζελένσκι που έχει θέσει εκτός νόμου ακόμη και φιλικά του κόμματα, επιπλέον συγκροτούμε με τους άλλους «συμμάχους» μας ένοπλα ετοιμοπόλεμα ΝΑΤΟικά σώματα δεκάδων χιλιάδων στρατιωτών σε άλλες βαλκανικές και τρίτες χώρες στη συνοριογραμμή της Ρωσίας, αλλά και μετατρέπουμε την Ελλάδα σε ολοένα και μεγαλύτερο αμερικανοΝΑΤΟικό ιμπεριαλιστικό ορμητήριο και, επομένως, σε ενδεχόμενο στόχο αντιποίνων από το αντίπαλο ρωσικό και υπό διαμόρφωση ευρύτερο ευρωασιατικό ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο.
Τι αποκαλυπτήρια ήταν κι αυτά για την ουσία και τις αρχές της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής που ομολογουμένως υλοποιεί με επιτυχία ο Κερκυραίος υπουργός Εξωτερικών κ. Νίκος Δένδιας!
Δεν είχε στεγνώσει καλά-καλά, φίλες και φίλοι, το μελάνι του κυριακάτικου φύλλου της «Καθημερινής» της 24ης Ιουλίου με τις δηλώσεις του συμπολίτη μας κ. Δένδια για τις υποτιθέμενες αρχές της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, όταν εκείνος εκατάπιε τη γλώσσα του και έκανε κατά το κοινώς λεγόμενο τον Κινέζο, μπροστά στον -υποσχόμενο στον ελληνικό επιχειρηματικό κόσμο μεγάλες μπίζνες- πρίγκιπα του πιο ανελεύθερου, σκοταδιστικού, επιθετικού και δολοφονικού κράτους στον αραβικό κόσμο. Ο υψηλός καλεσμένος, βλέπετε, ήταν ο ηγέτης της Σαουδικής Αραβίας. Ο επικεφαλής της κυβέρνησης εκείνης της αραβικής χώρας που όχι μόνο, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, δεν σέβεται στοιχειωδώς τα ανθρώπινα δικαιώματα και γράφει στα παλιά της τα παπούτσια κάθε έννοια ελευθερίας και δημοκρατίας των υπηκόων της, αλλά από το 2015 και έως τις μέρες μας, κουρελιάζοντας με απίστευτη ωμότητα κάθε έννοια του Διεθνούς Δικαίου, επιτίθεται στρατιωτικά στο φτωχότερο κράτος της περιοχής, δηλαδή στη γειτονική της Υεμένη, βομβαρδίζοντάς το επειδή δεν της είναι αρεστή η κυβέρνησή του.
Μέσα σε λίγες ώρες κονιορτοποιήθηκαν ως λόγια του αέρα οι δηλώσεις του κ. Δένδια, σύμφωνα με τις οποίες η στάση της Ελλάδας στα θέματα του πολέμου στην Ουκρανία και γενικώς στη διεθνή σκακιέρα στηρίζεται, δήθεν, σε πάγιες αρχές της εξωτερικής πολιτικής περί δικαίου και ελευθεριών και δημοκρατίας.
Ας δώσουμε όμως τον λόγο στον ίδιο τον - εικονιζόμενο πάνω με τον υπουργό Εξωτερικών της Σαουδικής Αραβίας- κ. Δένδια, θυμίζοντας όσα είπε για το θέμα της Ουκρανίας και την ελληνική εξωτερική πολιτική 48 ώρες πριν από την υποδοχή του Σαουδάραβα πρίγκιπα στην Αθήνα μετά βαΐων και κλάδων:
«Από τη μία πλευρά έχουμε τις χώρες που ασπάζονται αρχές όπως ο σεβασμός στο Διεθνές Δίκαιο, την εδαφική ακεραιότητα και την κυριαρχία όλων των κρατών, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη Δημοκρατία. Και από την άλλη, χώρες που βεβαίως είτε δεν ασπάζονται τις θέσεις αυτές, είτε τηρούν επαμφοτερίζουσα στάση. Η θέση της Ελλάδας ήταν και παραμένει σαφής. Δεν κάνουμε εκπτώσεις στις αρχές πάνω στις οποίες έχουμε οικοδομήσει την πολιτική μας. Το ίδιο πράττει και το σύνολο των κρατών-μελών της EE». Αυτά είπε, προσθέτοντας εμφατικά: «Διευρύνουμε τους ορίζοντές μας και αναπτύσσουμε συμμαχίες και εταιρικές σχέσεις με όσες χώρες συμμερίζονται τις ίδιες αξίες».
Δεν απορούμε για όσα ακολούθησαν με την «εταιρική συμμαχία» με το σαουδαραβικό καθεστώς. Προφανώς κάποιες αξίες άλλες από τις διακηρυσσόμενες, ανομολόγητες αξίες, που δεν είναι άλλες φαίνεται από τις μπίζνες και τις διεθνείς συμμαχίες και τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης, υπαγορεύουν τις κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης και την επιλεκτική θεμελίωση «στενών σχέσεων» με ορισμένες χώρες, αντί των φυσιολογικών διακρατικών σχέσεων. Αξίες, προφανώς, ίδιες μ' εκείνες που έκαναν την Ελλάδα να παραχωρήσει προ ολίγων μηνών στη Σαουδική Αραβία και συστοιχία πυραύλων των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και να της στείλει «εκπαιδευτικό» σώμα, ώστε εκείνη να... ανακόψει την πάμφτωχη κι εκατό φορές πιο αδύνατη στρατιωτικά Υεμένη! «Σκοπός μας είναι να συνδράμουμε τη Σαουδική Αραβία να αντιμετωπίσει εξωτερικές απειλές, ιδίως επιθέσεις εναντίον αμάχων», δεν είχε διστάσει να πει τότε ο κ. Δένδιας, σε μιαν, αναμφίβολα, από τις χειρότερες πολιτικές στιγμές του.
Κατόπιν αυτών, με τη λογική των μεγάλων μπίζνες που φυσικά ουδεμία σχέση έχουν με το Διεθνές Δίκαιο, εύλογο το βρίσκουμε το ότι ούτε ο κ. Δένδιας ούτε ο πρωθυπουργός ούτε άλλος κυβερνητικός αξιωματούχος ψέλλισε οτιδήποτε για τον συνεχιζόμενο και καταδικασμένο με σωρεία ψηφισμάτων και του ΟΗΕ πόλεμο της Σαουδικής Αραβίας εναντίον της Υεμένης, που ήδη έχει στοιχίσει δεκάδες φορές περισσότερους νεκρούς και τραυματίες συνανθρώπους μας απ' ό,τι ο μέχρι τώρα πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας!
Τι κομψή επιλεκτική ευαισθησία για το Διεθνές Δίκαιο και την ελευθερία και τη δημοκρατία που έδειξαν, αλήθεια, όλοι τους!
Αλλά σάμπως δεν αναπτύσσουν ο κ. Δένδιας και η κυβέρνησή του στο έπακρο και σε στενή στρατιωτική βάση, σε πλήρη συμφωνία με τις προφανώς μη ομολογούμενες αρχές και αξίες της πολιτικής τους, τις «στρατηγικές» σχέσεις της Ελλάδας μας με το έτερο κράτος-δολοφόνο της ευρύτερης περιοχής; Εννοούμε φυσικά το πολύ δημοκρατικότερο κατά τα άλλα κράτος του Ισραήλ, που σύμφωνα με τον ΟΗΕ κατέχει εδάφη άλλης χώρας και όπως όλοι ξέρουμε κάθε μέρα δολοφονεί όσους από τους Παλαιστίνους διεκδικούν, με όσα μέσα μπορούν, την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου και την απελευθέρωσή τους!
Μέχρι και «στρατιωτική συμμαχία» με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, όπου οι έχοντες δικαίωμα ψήφου και εκλογής ανέρχονται σε 6.700 άτομα, ας θυμίσουμε εδώ, προώθησε - πάνω με τον ομόλογό του αυτής της χώρας- ο κ. Δένδιας. Μάλιστα, προφανώς επειδή μοιράζονται κατά βάθος τις ίδιες ή παρόμοιες αξίες της αστικής τάξης, το σχετικό νομοθετικό έκτρωμα το ενέκριναν από κοινού με την ψήφο τους στη Βουλή πριν από πέντε μήνες η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ. Λεπτομέρεια ίσως το γεγονός πως σε τίποτε σχετικό δεν διαφώνησαν οι Κερκυραίοι βουλευτές μας κκ. Στέφανος Γκίκας, Αλέκος Αυλωνίτηςκαι Δημήτρης Μπιάγκης.
Ομοφώνως ενέκριναν τα εν λόγω κόμματα τη συμφωνία αυτή «αμοιβαίας στρατιωτικής συνδρομής» των συμπολεμιστών της Σαουδικής Αραβίας εναντίον της Υεμένης ηγετών των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και των ηγετών της Ελλάδας, στο όνομα βεβαίως κοινών αξιών και του Διεθνούς Δικαίου!
Ο κ. Δένδιας, λοιπόν, δικαίως απολαμβάνει για την πολιτική του, όπως προκύπτει από διάφορα κατά καιρούς δημοσιεύματα και σε τοπικά ΜΜΕ, ευρύτερης αποδοχής. Δεν έχει ο ίδιος το μονοπώλιο της προπαγάνδας που συγχέει τα συμφέροντα και τις πραγματικές αξίες της κυρίαρχης αστικής τάξης με τα συμφέροντα και τις αξίες του λαού, βαφτίζοντας τα πρώτα «εθνικά». Δεν είναι μόνο ένα αλλά περισσότερα, βλέπετε, τα κόμματα που συνηγορούν σε όλα αυτά, με ή χωρίς δευτερεύουσες ενστάσεις. Έστω με αστερίσκους των λοιπών αστικών κομμάτων, η λογική του κ. Δένδια θριαμβεύει!
Ανεξάρτητα από επιμέρους «ενστάσεις» τους, η πολιτική του μοιάζει να είναι, στην πραγματικότητα, πάνω-κάτω, με μικρές διαφορές, η κοινή εξωτερική πολιτική των τριών μεγαλύτερων κομμάτων της χώρας.
Κυρώσεις, κυρώσεις, κυρώσεις εις βάρος της Ρωσίας, όπως ξέρετε, εισηγείται ή υποστηρίζει κάθε τόσο ο συμπολίτης μας υπουργός Εξωτερικών. Ζήτησε και την παραπομπή της σε Διεθνές Δικαστήριο για τις βιαιότητες και τα εγκλήματα που δεν αμφιβάλλουμε ότι θα διαπράχθηκαν από ρωσικές δυνάμεις και εις βάρος Ουκρανών με ελληνική καταγωγή στη Μαριούπολη ή αλλού στην Ουκρανία.
Αλήθεια, όμως! Λέτε να μας απατά η μνήμη μας ή όντως δεν ζήτησε ποτέ την παρέμβαση κάποιου Διεθνούς Δικαστηρίου και δεν κατάγγειλε ποτέ ως πολιτικός και ως υπουργός Εξωτερικών τα επίσης αναμφισβήτητα ουκρανικά εγκλήματα της περιόδου 2014-2022 από τις δυνάμεις των ταγμάτων τύπου Αζόφ εις βάρος και Ουκρανών ελληνικής καταγωγής στην ανατολική Ουκρανία την περίοδο ισχύος των διεθνών συμφωνιών του Μινσκ;
Ή μήπως κάποια φορά στη διάρκεια της μακράς πολιτικής πορείας του κατήγγειλε και ζήτησε ποτέ εν ονόματι του Διεθνούς Δικαίου την επιβολή έστω ισχνότατων κυρώσεων και την παρέμβαση κάποιου Δικαστηρίου εις βάρος των ΗΠΑ για την εισβολή τους στο Ιράκ, για τους ανηλεείς αμερικανοΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, για την εισβολή και τους βομβαρδισμούς των ΗΠΑ στη Συρία ή τη Λιβύη, για τις επιθέσεις των Σαουδαράβων στα εδάφη της Υεμένης, για τις ωμές -ή και πραξικοπηματικές- παρεμβάσεις τους στην Ουκρανία και στα Βαλκάνια, για την αυξανόμενη κατοχή και οικειοποίηση παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ, που επίσης συντελούνται με πλήρη περιφρόνηση του Διεθνούς Δικαίου; Κι όμως, λέξη δεν βγάζει για όλον αυτό τον «αναθεωρητισμό»! Ούτε βέβαια για τον «αναθεωρητισμό» άλλοτε με «ειρηνικά» και άλλοτε με πολεμικά μέσα που συντελείται διαρκώς στο διεθνές στερέωμα με τον αμείλικτο καθημερινό ανταγωνισμό των επιμέρους αστικών τάξεων μεγάλων και μικρότερων χωρών για περισσότερα κέρδη και είναι σύμφυτος με το κοινωνικό σύστημα που πρεσβεύει!
Αλλά δεν θα ήταν δίκαιο να αποδώσουμε στον κ. Δένδια μεγαλύτερο ποσοστό ευθύνης για την τρέχουσα ελληνική εξωτερική πολιτική ή για τις πάγιες αντιφάσεις της από αυτό και μόνο που του αναλογεί.
Δεν συμμεριζόμαστε άλλωστε διάφορες αταξικές ερμηνείες γι' αυτή την πολιτική, που συχνά ακούγονται. Ούτε «υποτελή» στις ΗΠΑ ή σε άλλες χώρες ούτε «απολύτως δεδομένη» και «ενδοτική» έναντι των λεγόμενων μεγάλων υπερατλαντικών ή Ευρωπαίων «συμμάχων» μας είτε και των Σαουδαράβων και άλλων «φίλων» τους θεωρούμε την πολιτική που ακολουθείται. Κατηγορίες αυτού του είδους, όπως και άλλες που τη θεωρούν «μονομερή» και όχι «πολυδιάστατη», πιστεύουμε ότι είναι άστοχες, αβάσιμες και τελικά παραπλανητικές και άσφαιρες, αφού συσκοτίζουν την πραγματικότητα και δεν εισφέρουν στην ουσία. Δεν πάει πολύς καιρός, θυμίζουμε, που το υπουργείο Εξωτερικών και η ελληνική κυβέρνηση «σήκωσαν ανάστημα» και απείλησαν στην ΕΕ με βέτο, αν δεν εξαιρούνταν οι Έλληνες εφοπλιστές «μας», μεταξύ άλλων, από τη λήψη σειράς μέτρων αμερικανικής έμπνευσης εις βάρος της Ρωσίας για την απαράδεκτη εισβολή της στην Ουκρανία.
Αυτό που συμβαίνει με την πολιτική του κ. Δένδια, κατά τη γνώμη μας, είναι ότι ανταποκρίνεται προπάντων στις επιλογές και προσδοκίες εκείνης της ελληνικής κοινωνικής τάξης που η ισχυροποίησή της αποτελεί, κατά τη ΝΔ, προϋπόθεση για να προκόψει η Ελλάδα, ενώ αυτό αντιθέτως βλάπτει, πιστεύουμε, την Ελλάδα των πολλών. Όπως είναι φυσικό, ταξικό πρόσημο έχει και η εξωτερική πολιτική, που είναι, βέβαια, «αδελφάκι» της εσωτερικής πολιτικής.
Άλλη πολιτική πρεσβεύει η αστική τάξη και άλλην η εργατική τάξη, ο πολύς λαός, που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις ένα μεγάλο μέρος του ήδη προτιμά απεμπλοκή της Ελλάδας από τα του εξελισσόμενου πολέμου και δεν επιλέγει ούτε το ένα ούτε το άλλο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο!
Δεν μπορεί άλλωστε να γίνει διαφορετικά. Σε μια ταξικά διαιρεμένη κοινωνία ζούμε ακόμα. Η αστική εκμεταλλευτική τάξη και το εθνικό συμφέρον είναι ένα και το αυτό ή μπορούν να συμβαδίζουν, όπως θέλουν οι ισχυροί να πιστέψουμε; Όχι βέβαια!
Η ακολουθούμενη εξωτερική πολιτική αντιστοιχεί θαυμάσια, κατά τη γνώμη μας, μόνο στα συμφέροντα της κυρίαρχης ελληνικής και από καιρό διεθνοποιημένης οικονομικής ελίτ.
Κατά τα άλλα, τολμούμε να ισχυριστούμε πως ο κ. Δένδιας κάνει άριστα τη δουλειά του σύμφωνα με τις πεποιθήσεις και τον ταξικό ρόλο του κόμματός του!
Δεν ανήκουμε εξάλλου, σε ό,τι μας αφορά, σε όσους θεωρούν πως η χώρα μας έχει ή είχε μετατραπεί σε δήθεν «αποικία» των ΗΠΑ είτε άλλου κράτους. Από τον καιρό του Ιωάννη Καποδίστρια αρκετοί, ακόμη και πολύ προοδευτικά πνεύματα, ερμήνευαν κάπως έτσι την ελληνική εξωτερική πολιτική, θεωρώντας την υποτελή στη μία ή την άλλη Μεγάλη Δύναμη. Αδίκως απέδιδαν κιόλας στην πολιτική εκείνου, τότε, «εξάρτηση» της Ελλάδας από τη Ρωσία, όπως σε άλλους, αργότερα, «εξάρτηση» από τη Βρετανία ή τη Γαλλία και πολύ αργότερα από τις ΗΠΑ. Ίσως συμφωνείτε ότι άλλο πράγμα είναι η αθωωτική τελικά για την αστική τάξη λεγόμενη «αποικιοκρατική εξάρτηση» της χώρας και άλλο είναι η διεθνώς αναπόφευκτη ανισομέρεια ισχύος και οι κυρίαρχες διεθνείς συνεργασίες- συμμαχίες που εθελοντικότατα επιλέγει η ελληνική αστική τάξη για την προώθηση των συμφερόντων της και υλοποιεί κάθε φορά ανάλογα με την ισχύ της, τις δυνατότητες και τις προτεραιότητές της και τον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων, με μικρότερη ή μεγαλύτερη επιτυχία. Η «εξάρτηση» είναι προπαντός εθελοντική κερδοσκοπική επιλογή προάσπισης και προώθησης ανισότιμων βέβαια και διαφορετικής ισχύος κοινών συμφερόντων.
Η πολιτική του κ. Δένδια και του κ. Μητσοτάκη, κατά τη γνώμη μας, μόνον ως προς ένα πράγμα φαίνεται «δεδομένη»: Στην προσήλωσή της σε επιλογές που προκρίνει ως πλέον συμφέρουσες για τον εαυτό της η ελληνική αστική τάξη, με γνώμονα βεβαίως τα δικά της ιδιοτελή ταξικά συμφέροντα, τα οποία σκοπίμως ταυτίζει στην προπαγάνδα της με τα λαϊκά συμφέροντα. Οι γνωστές και κατά κόρον επαναλαμβανόμενες αναφορές σε «δυτικές αξίες» είναι προσχήματα που αξίζουν όσο κι εκείνα του κ. Μπάιντεν και του κ. Πούτιν!
Θα ήταν άλλωστε παράλογο να αναμένουμε κάτι διαφορετικό από οποιοδήποτε αστικό κόμμα που πρεσβεύει και διακηρύσσει ευθαρσώς ή λέγοντας άλλα και πράττοντας άλλα θεωρεί ότι προϋπόθεση για την πρόοδο της Ελλάδας είναι, κατά τη γνώμη του, μια πολιτική που ισχυροποιεί τη μεγάλη βεβαίως ελληνική «ιδιωτική πρωτοβουλία», υποτίθεται επειδή μόνον έτσι μπορεί να ζήσουμε κι όλοι μας καλύτερα. Αυτό, νομίζουμε, είναι κατά συνέπεια και το σταθερό σαν βράχο «δόγμα» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής: Τα συμφέροντα και οι προτιμητέες πάγιες ή παροδικές διεθνείς συμμαχίες και συνεργασίες της κυρίαρχης τάξης.
Δεν αμφιβάλλουμε καθόλου ότι αν αύριο αυτά τα συμφέροντα κρίνουν αναγκαίες κάποιες μικρές ή μεγαλύτερες διαφοροποιήσεις στην τρέχουσα εξωτερική πολιτική, αυτές θα γίνουν, είτε συνεχίζεται η φιλολογία του «ανήκομεν εις την Δύσιν» είτε όχι. Όπου και στον βαθμό που τη βολεύει κάθε φορά «ανήκει», θα λέγαμε, η ελληνική άρχουσα τάξη! Έχουμε ζήσει άλλωστε στο διάβα του χρόνου και όχι λίγες διαφοροποιήσεις από την πολιτική των ΗΠΑ, μαζί με την κατά κόρον, μάλιστα, πλήρη ευθυγράμμιση με τις ΗΠΑ.
Σάμπως δεν είχε αδελφοποιηθεί κιόλας το πιο «φιλοαμερικανικό» ελληνικό κόμμα, αυτό της Νέας Δημοκρατίας, με το ιδεολογικά συγγενές του κόμμα Ενωμένη Ρωσία του κ. Πούτιν, πριν από μερικά χρόνια, όταν δεν είχαν οξυνθεί τόσο πολύ οι ανταγωνισμοί των διαφορετικών ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων που σήμερα συγκρούονται και πολεμικά; Μήπως δεν ήταν «πιστές» στο ΝΑΤΟ κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ εκείνες που σε μιαν άλλη επίσης κοντινή χρονική περίοδο, σε αντίθεση μάλλον με επιθυμίες αμερικανικών συμφερόντων, προωθούσαν τον ρωσικής έμπνευσης διαβαλκανικό ενεργειακό αγωγό Μπουργκάς- Αλεξανδρούπολη από κοινού με μεγάλης ισχύος ελληνικό διεθνοποιημένο επιχειρηματικό όμιλο που μάλιστα έχει κερκυραϊκές ρίζες και σήμερα ελέγχει την εγχώρια αγορά πετρελαίου; Ε, λοιπόν, οι ίδιοι οι πολιτικοί πρωταγωνιστές εκείνων των γεγονότων συμφωνούν απολύτως σήμερα με τα κύρια στοιχεία της τρέχουσας και σχεδόν υστερικά αντιρωσικής εξωτερικής πολιτικής. Σάμπως δεν ήταν επίσης κυβέρνηση της ΝΔ εκείνη που μετά τη Χούντα απέσυρε τη χώρα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ; Ή εκείνη που πρώτη επέλεξε να παραχωρήσει την εκμετάλλευση του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας σε συμφέροντα της Κίνας, η οποία κατά τις ΗΠΑ συνιστά «απειλή»;
Διάφορες ελληνικές κυβερνήσεις «πιστότατες» στο ΝΑΤΟ δεν προμηθεύτηκαν, πράγματι, κρίσιμα όπλα από τη Ρωσία, πολύ πριν η τουρκική αστική τάξη επιλέξει το γνωστό ρωσικό αντιαεροπορικό σύστημα;
Τώρα, όμως, κλιμακώθηκαν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί. Αναπόφευκτα κάθε αστική τάξη σε κάθε χώρα, ανάλογα με την ισχύ της και τα ιδιαίτερα συμφέροντά της, αναπροσαρμόζει τις επιλογές της, προκρίνοντας βέβαια τις πλέον συμφέρουσες για εκείνη. Η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση του κανόνα.
Αλλά σάμπως δεν είναι πράγματι ο ίδιος -πάνω με τον υπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας στη Μόσχα- ο κ. Δένδιας που προωθώντας μια «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική, όπως υποστηρίζει, όντως έχει επισκεφθεί 64 χώρες κι έχει υπογράψει περισσότερες από 215 διεθνείς συμφωνίες για την «ανάπτυξη των διμερών σχέσεων», πάντα βέβαια με ιδιαίτερη φροντίδα την ανάπτυξη κοινών μπίζνες που φυσικά αφορούν πρωτίστως μεγάλους ελληνικούς επιχειρηματικούς ομίλους; Ακόμη και το «ουδέτερο» έναντι του τρέχοντος πολέμου στην ουκρανική γη Βιετνάμ δεν παρέλειψε να επισκεφθεί προ ημερών, στο πνεύμα της γενικότερης πολιτικής του.
Μήπως, λοιπόν, οι κατά καιρούς λεγόμενες «διαφοροποιήσεις» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής από κάποιες βασικές επιλογές των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, όπως και η φιλολογία για υποτιθέμενα «ανταλλάγματα», δεν είναι κι εκείνες παρά, απλώς και μόνο, προσπάθειες της κυρίαρχης τάξης να ενισχύσει τη θέση της για ιδιοτελείς λόγους, επιλέγοντας κάθε φορά ό,τι τη συμφέρει, όπως ακριβώς πράττει και τώρα; Η αλήθεια, κατά τη γνώμη μας, είναι ότι η ελληνική αστική τάξη, όπως και η ανάλογη κάθε χώρας, ας το πούμε -με την άδειά σας ελπίζουμε- τόσο χοντροκομμένα, πάντα προσπαθεί, άλλοτε με περισσότερη και άλλοτε με λιγότερη επιτυχία, να πουλάει όσο πιο ακριβά μπορεί το τομάρι της!
Τίποτα ουσιώδες δεν βλέπουμε να έχει αλλάξει τώρα ως προς αυτό!
Μοιραία λοιπόν και η επιχειρηματολογία του κ. Δένδια γίνεται μερικές φορές πολιτικά καταγέλαστη, όπως στην περίπτωση με το σαουδαραβικό καθεστώς, όταν κάθε τόσο, προφανώς για να συγκαλύψει τον ταξικό χαρακτήρα της πολιτικής του, επαναλαμβάνει μονότονα την πολιτική και ταξική υποκρισία του ευρύτερου ευρωατλαντικού στρατοπέδου «μας» για το Διεθνές Δίκαιο ή για την ελευθερία και τη Δημοκρατία!
Υπερηφανεύεται κιόλας, δυστυχώς, για την επικίνδυνη για τον λαό μας μετατροπή της Αλεξανδρούπολης σε ορμητήριο τεράστιων δυνάμεων του ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας στα σύνορά της, ενώ διαρρηγνύει τα ιμάτιά του για την καταστροφή των ελληνορωσικών σχέσεων, δηλώνοντας αθώος του εγκλήματος. Σε δηλώσεις του έχει αφήσει μάλιστα να εννοηθεί ότι διαβλέπει και ενδεχόμενη κινεζική «κακόβουλη επιρροή» στη Νοτιοανατολική Ευρώπη!
Το θέμα, βέβαια, δεν είναι καθόλου προσωπικό. Όσο και αν ο κάθε Έλληνας υπουργός Εξωτερικών δεν αποποιείται την ιδιαίτερη προσωπική ευθύνη του και βάζει την προσωπική του σφραγίδα στην εξωτερική πολιτική, αυτή αποφασίζεται συλλογικά από την εκάστοτε κυβέρνηση και τον εκάστοτε πρωθυπουργό και το κόμμα τους. Ούτε ήταν και ούτε είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι διαφορετικό με τον συμπολίτη μας Νίκο Δένδια. Φροντίζει άλλωστε και ο ίδιος συχνά να υπενθυμίζει, με σεμνότητα, πως έτσι έχουν τα πράγματα.
Το ταξικό πολιτικό κριτήριο και αισθητήριο της κυβέρνησης, άλλωστε, όσο και αν καθυστερεί καμιά φορά να εκδηλωθεί, είναι διαρκώς έκδηλο στην εξωτερική «μας» πολιτική. Όταν μπορεί να θίγονται ισχυρά ελληνικά οικονομικά συμφέροντα, όπως τα εφοπλιστικά, τότε ο πατριωτισμός της κυριολεκτικά απογειώνεται! Είναι συνεπής αυτού του είδους ο πατριωτισμός της, βέβαια, σε όλες τις εκδηλώσεις της πολιτικής της. Κανείς, νομίζουμε, δεν μπορεί να την κατηγορήσει ότι δεν υπερασπίζεται με συνέπεια τα συμφέροντα και τις διεθνείς συμμαχίες της ελληνικής αστικής τάξης ή ότι αμελεί να επιζητεί ανταλλάγματα για λογαριασμό της, συχνά κιόλας με ανοιχτά κοινές ελληνοαμερικανικές ιδιωτικές ή και κρατικές ενεργειακές και άλλες μπίζνες. Αυτή δεν είναι εξάλλου η πολιτική όλων των αστικών κομμάτων; Αφού τα κόμματα αυτά πρεσβεύουν, όπως προαναφέραμε, ότι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων του λαού προϋποθέτει ή είναι συμβατή με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της κυρίαρχης οικονομικής τάξης, ενώ βέβαια στην πραγματικότητα τα συμφέροντα αυτά είναι ασύμβατα μεταξύ τους, τι άλλο θα έπρατταν;
Έτσι και η ελληνική κυβέρνηση «σηκώνει κεφάλι» διεθνώς και διαπραγματεύεται συμβιβασμούς, όποτε θεωρεί πως βλάπτονται ορισμένα ταξικά συμφέροντα, όπως αυτά των εφοπλιστών «μας», για παράδειγμα. Παρά την περί του αντιθέτου φιλολογία και τα φληναφήματα περί δήθεν αλλαγής της πάγιας ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, λες και αυτή στράφηκε ποτέ πραγματικά εναντίον των διεθνών συμφερόντων της εγχώριας ελίτ, επιδιώκει στ' αλήθεια και με εξαιρετικό δυναμισμό και συνέπεια, θα λέγαμε, τη διαρκή αναβάθμιση της διεθνούς θέσης της εγχώριας αστικής τάξης.
Μόνον έτσι εξηγείται άλλωστε η τόση θέρμη και ο τόσος ζήλος που χρησιμοποίησαν, σαν πρωτοπαλίκαρο έτοιμο να ζητήσει μερίδιο από τη λεία και να υποσκελίσει άλλες εθνικές ελίτ όπως η τουρκική, ο κ. Δένδιας και σύμπασα η ελληνική κυβέρνηση στην κήρυξη της «σταυροφορίας» των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ εναντίον της Ρωσίας, με μοχλό επί του πεδίου των μαχών τον δύσμοιρο ουκρανικό λαό.
Πληγωμένος και εξασθενημένος από την κρίση του της προηγούμενης δεκαετίας, ο ελληνικός καπιταλισμός, καθώς φαίνεται, δείχνει να θεωρεί τις νέες συνθήκες και τις νέες προτεραιότητες των ΗΠΑ ευκαιρία να ανακτήσει έδαφος και να ενισχύσει τη διεθνή θέση του. Το επιχειρεί κινούμενος δυναμικά και με αφοσίωση στο πλάι των παραδοσιακών ισχυρότερων διεθνών συμμάχων του που έστερξαν είναι αλήθεια, στο πλευρό του όποτε απειλήθηκε από τη δράση του λαού, έστω και αν οι ίδιες αυτές δυνάμεις για τους δικούς τους λόγους τον «ρίχνουν στη μοιρασιά» στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, καθώς επιδιώκουν «συμβιβαστικές λύσεις» με τον πιο πολύτιμο γι' αυτούς τουρκικό καπιταλισμό, για το καλό της ΝΑΤΟικής «συνοχής». Υπολογίζει σε σπουδαιότερα ιδιοτελή ανταλλάγματα.
Δήθεν ισχυροποιείται διεθνώς η Ελλάδα, μας λένε, εξισώνοντας παραπλανητικά την Ελλάδα με την κυρίαρχη οικονομική ή και πολιτική ελίτ και την «αναβαθμισμένη» θέση αυτής της τάξης στο ευρωατλαντικό μπλοκ.
Τι οπλικές εταιρικές συμπράξεις με διεθνή ορίζοντα και για αεροπλάνα και τι εγγυήσεις για ευημερία εν ειρήνη, τι ιδιωτικά έργα υποδοχής και μετατροπής αμερικανικού υγροποιημένου φυσικού αερίου ακόμη και στη Γερμανία, τι συμβόλαια θαλάσσιων μεταφορών ενεργειακών προϊόντων από πλοία ελληνικής ιδιοκτησίας σε κάθε θάλασσα, τι νέοι αγωγοί με ΝΑΤΟικές και άλλες φιλοΝΑΤΟικές περιφερειακές δυνάμεις, τι νέα logistics, τι μεγαλεπήβολες «πράσινες» επενδύσεις αμερικανικής και ευρωπαϊκής κοπής με κρατικά επιδοτούμενα ελληνικά και ξένα κεφάλαια, τι νέες στρατιωτικές βάσεις και κατασκευές από «ελληνικά χέρια» υποδομών εξυπηρέτησης του ΝΑΤΟ στη χώρα μας και στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή ή και ψυχαγωγίας και εφοδιασμού του με τρόφιμα, τέτοια προπαγανδιστική καπιταλιστική ευφορία σαν αυτή που εκδηλώνεται στη χώρα μας, εν μέσω της απότομης και βαθιάς φτωχοποίησης του λαού και πάντα σε συνδυασμό με τα σχέδια των ΗΠΑ ή και άλλων ισχυρών χωρών, μάλλον θα σπανίζει σε ολόκληρη την Ευρώπη!
Εύγε λοιπόν και σ' εσάς κύριε Δένδια για την τόση αποτελεσματικότητα και τα τόσα «ανταλλάγματα» που μπορεί να φέρει η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησής σας, την ίδιαν ώρα που εκθέτει τον λαό σε τεράστιους κινδύνους και ήδη βλάπτει σοβαρά τη δική του τσέπη!
Λίγο ακόμα και η Ελλάδα μπορεί να συναγωνίζεται την Ουκρανία σε πλήθος κάθε λογής ιδιωτικών ενεργειακών διακλαδώσεων και μονάδων και σε ποικιλία και όγκο διερχόμενων κάθε λογής όπλων!
Ο ελληνικός καπιταλισμός δεν έχει βέβαια την ισχύ του τουρκικού, ώστε να ελίσσεται για να διατηρεί έντονη την ισχύ του σε κάθε διεθνή αγορά. Όταν ήταν πιο δυνατός, δοκίμασε κι εκείνος, άλλωστε, να αναπτύξει αξιόλογες και στέρεες μπίζνες και με τον ρωσικό καπιταλισμό, ακόμη και στον ενεργειακό τομέα. Πιο αδύνατος τώρα, επιλέγει να στοιχηθεί όσο πιο πολύ μπορεί και σχεδόν πολεμοχαρώς στο ιμπεριαλιστικό άρμα του ευρωατλαντικού μπλοκ, κρίνοντας επωφελέστερη αυτή την επιλογή του, φτωχοποιώντας συγχρόνως τον λαό. Και χωρίς αυταπάτες βέβαια που καλλιεργούν ορισμένοι για διεκδίκηση δήθεν «ισότιμης» θέσης του με ισχυρότερές του δυνάμεις, κάνει φυσικά ό,τι μπορεί για τη δική του ισχυροποίηση, αμύνεται για κεκτημένα του όταν θίγονται στην ΕΕ και διεκδικεί κι αυτός εξαιρέσεις και οφέλη ανάλογα με τις δυνάμεις του, ενώ υποτάσσει και θυσιάζει για άλλη μία φορά τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, όπως κι εκείνα επί μέρους θιγόμενων μερίδων του ελληνικού κεφαλαίου συνδεδεμένων με τη Ρωσία, στα δικά του συλλογικά, υπέρτερα συμφέροντα. Αυτό νομίζουμε ότι ζούμε τώρα.
Πού και πού ο ελληνικός καπιταλισμός δεν κρύβει καν, μάλιστα, ούτε τη συνήθως συγκαλυμμένη με φιλειρηνικά λόγια επεκτατική επιθετικότητά του, λες και δεν μας φτάνουν στην περιοχή μας η επιθετικότητα του τουρκικού καπιταλισμού και όσα επιχειρούν απροκάλυπτα κιόλας μερικές φορές οι ΗΠΑ ή η Γερμανία, με ή χωρίς τοπικούς-περιφερειακούς συνεργάτες, αλλάζοντας σαν τα πουκάμισα τους ενεργειακούς σχεδιασμούς, όπως ο περίφημος EastMed.
Δεν εννοούμε τα μάλλον «παγωμένα» τώρα σχέδια για γαλλοελληνική στρατιωτική και οικονομική βέβαια «επέκταση» στη δυτική, καταρχάς, Αφρική.
Δεν εννοούμε ούτε τις ίσως φρούδες φιλοδοξίες για μεγάλες μπίζνες στην Ουκρανία, αν και ήδη η ουκρανική διοίκηση, με προχθεσινές δηλώσεις του υπουργού των Εξωτερικών της σχετικά με την υποστήριξη που της παρέχει η Ελλάδα, ανέφερε ότι διερευνώνται «νέες δυνατότητες για τις επιχειρήσεις μας» με κοινοπρακτικές μπίζνες στους τομείς του εμπορίου, της ενέργειας και της ανοικοδόμησης, στο περιθώριο βέβαια της οπλικής συνεργασίας!
Αναφερόμαστε στον, όπως ίσως θα έχετε διαβάσει, «ηγετικό» ρόλο στα Βαλκάνια και τη Νοτιοανατολική Ευρώπη που φέρεται να διεκδικεί πια η χώρα μας, με επιχείρημα τις όποιες νέες δυνατότητες προσφέρουν οι αμερικανικοί σχεδιασμοί στον ενεργειακό τομέα. Αυτό διακήρυξε τον περασμένο Ιούνιο στη Θεσσαλονίκη ο πρωθυπουργός κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, μιλώντας για τη Σύνοδο Κορυφής της λεγόμενης Διαδικασίας Συνεργασίας Νοτιοανατολικής Ευρώπης, στην οποία -πάνω ο κ. Δένδιας με τον Τούρκο ομόλογό του- πήραν μέρος, μαζί με την Ελλάδα, η Αλβανία, η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Βόρεια Μακεδονία, η Βοσνία και Ερζεγοβίνη, το Κόσσοβο, η Σλοβενία, η Κροατία, το Μαυροβούνιο, η Μολδαβία, η Σερβία και βεβαίως και η Τουρκία.
Τον «ηγετικό ρόλο της Ελλάδας», όπως ανέφεραν κυβερνητικές πηγές, «ανέδειξε η Σύνοδος Κορυφής της Διαδικασίας Συνεργασίας Νοτιοανατολικής Ευρώπης».
Ανέθεσαν αλήθεια και δεν το ξέρουμε αυτές οι χώρες σε ολόκληρη τη Νοτιοανατολική Ευρώπη κάποιον «ηγετικό» οικονομικό ρόλο στην Ελλάδα ή, πιο σωστά, στην ελληνική οικονομική ολιγαρχία σε σύμπραξη με την αμερικανική; Διεκδικούμε όντως ως χώρα έναν τέτοιο ρόλο ή πρόκειται για ανομολόγητο και επικίνδυνο βέβαια για τον λαό επίσης ιμπεριαλιστικό όραμα- στόχο λίγων ή πολλών μεγάλων ελληνικών ιδιωτικών συμφερόντων μεγάλων και διεθνοποιημένων επιχειρήσεων από διάφορους κλάδους οικονομικής δραστηριότητας;
Και σε τι είδους επικίνδυνους «ειρηνικούς» ανταγωνισμούς για οικονομικές ηγεμονίες και πρωτοκαθεδρίες της μιας ή της άλλης εθνικής ελίτ με τη συνεργασία της αμερικανικής επιχειρούν να μας εμπλέξουν, ενώ η τουρκική δεν παραλείπει να ρίχνει «λάδι στη φωτιά»;
Με τα επιπλέον λόγια του ότι «η Ελλάδα επανέρχεται δυναμικά στη Νοτιοανατολική Ευρώπη», ο κ. Μητσοτάκης δεν μας έκανε σοφότερους. Ούτε ο κ. Δένδιας όμως μας εξήγησε κάτι άλλο.
Προφανώς, «βγάζει» και ο ελληνικός καπιταλισμός στην επιφάνεια, θα λέγαμε, τον δικό του ιμπεριαλιστικό εαυτό, που κρύβει άλλωστε κάθε εθνικός καπιταλισμός, αφού ο ιμπεριαλισμός είναι κατά βάση οικονομικό φαινόμενο και δεν έχει να κάνει με τη στρατιωτική ισχύ τόσο πολύ όσο πιστεύουμε. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι η Ελλάδα μεταξύ των άλλων έχει αναλάβει -και πληρώνει βέβαια- για λογαριασμό του ΝΑΤΟ την εναέρια «επιτήρηση» άλλων χωρών της περιοχής μας ως τη Μαύρη Θάλασσα, τώρα πλέον και με τα χρυσοπληρωμένα Rafale.
Φιλοδοξούν λοιπόν τέτοιοι κύκλοι και δυνάμεις να δοκιμάσουν για ιδιοτελείς λόγους να μετατρέψουν την Ελλάδα, πέραν των άλλων, σε «εναλλακτικό», αντί της «επαμφοτερίζουσας» Τουρκίας, χωροφύλακα-σημαιοφόρο των σχεδίων των ΗΠΑ ή και ορισμένων χωρών της ΕΕ στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή, στο πλαίσιο ίσως και της άσκησης μεγαλύτερης πίεσης των ΗΠΑ προς την Τουρκία και των παζαριών για την πληρέστερη συμμόρφωση της τελευταίας με τα σχέδια αυτά, εμπλέκοντας τον λαό μας σε ακόμη ισχυρότερους ανταγωνισμούς και κινδύνους; Θα προσέξατε κι εσείς ίσως πως η Τουρκία ήδη διατυπώνει υπαινιγμούς πως κάποιες νέες αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα, ενδεχομένως λόγω ιδιαίτερων λειτουργιών τους, στρέφονται εναντίον ή και εναντίον της ίδιας.
Τι συμβαίνει άραγε;
Κινδυνεύουμε να μετατραπούμε ως χώρα και λαός ακόμη και σε μοχλό εξυπηρέτησης των σχεδίων των ΗΠΑ για την πλήρη ευθυγράμμιση της Τουρκίας με αυτά και με το ΝΑΤΟ, άρα και πιθανό θύμα των εκατέρωθεν ανειρήνευτων ανταγωνισμών και της προτεραιότητας των ΗΠΑ για την επίτευξη της επιδιωκόμενης «συνοχής» της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ; Ποιος «θα πληρώσει τα σπασμένα» στο τέλος, καλούμενος να απολέσει κυριαρχικά δικαιώματα, όπως ήδη εμμέσως συνιστούν οι ΗΠΑ στην Ελλάδα να αποδεχθεί, με προτροπές για διάλογο «εφ' όλης της ύλης»; Και ποιος θα κληθεί τελικά να περιοριστεί σε προκαθορισμένους ίσως από τις ΗΠΑ ανταγωνιστικούς και πάλι ρόλους για την οικονομική λεία πόρων της περιοχής μας, ενώ σοβούν οι ανταγωνισμοί των αστικών τάξεων της Τουρκίας και της Ελλάδας και η τουρκική ελίτ ζητεί όλο και περισσότερα κάνοντας χρήση της μεγάλης οικονομικής και στρατιωτικής βέβαια ισχύος της;
Μα και πού και σε τι είδους αμερικανοΝΑΤΟική διαιτησία και μοιρασιά ή συνεκμετάλλευση πόρων, ενδεχομένως ακόμη και στο Ιόνιο Πέλαγος όπου τον πρώτο λόγο στις φιλόδοξες πετρελαϊκές - ενεργειακές μπίζνες έχει αναλάβει ελληνικός όμιλος αμερικανικών κατά βάση συμφερόντων, μας οδηγούν οι πολιτικοί ταγοί μας, αθέλητα ίσως κιόλας και κόντρα στα διδάγματα της Ιστορίας, δίνοντας βάση σε λόγια συμμάχων τους;
Η πολιτική υποκρισία λοιπόν. Οι επικίνδυνες για τον λαό επιλογές. Ο τυχοδιωκτισμός. Οι προσπάθειες να προβληθούν με εθνικό μανδύα οι ταξικές επιλογές. Η άσκηση πολιτικής αλά καρτ, χωρίς αρχές. Όλα αυτά, είναι αλήθεια, έχουν πραγματικά σημαδέψει ανεξίτηλα την εξωτερική πολιτική της μεγαλοαστικής και μεσοαστικής άρχουσας τάξης της χώρας μας, συχνά βέβαια με την πολύτιμη συνδρομή της κερκυραϊκής - ιόνιας πολιτικής και οικονομικής ελίτ που ξεπήδησε πρόωρα ως ανεπτυγμένη αστική τάξη στα Επτάνησα πολύ πριν καταφέρουμε να ενωθούμε με την υπόλοιπη Ελλάδα; Για να γυρίσουμε για λίγο στον 19ο αιώνα, κάνοντας μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν, ασφαλώς μόνο τυχαίο δεν ήταν το γεγονός ότι κορυφαίος διπλωμάτης και υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, μετά την ένωση της Επτανήσου με τον εθνικό κορμό, ανέλαβε ο Κερκυραίος μεγαλέμπορος, πολιτικός και φιλόσοφος Πέτρος Βράιλας-Αρμένης.
Ο Π. Βράιλας-Αρμένης (1812-1884), θυμίζουμε, στη διάρκεια της βρετανικής κατοχής των νησιών μας συνιστούσε στους προγόνους μας να μην εναντιώνονται πολύ στο βρετανικό Στέμμα. Ήταν θιασώτης βέβαια του καπιταλιστικού συστήματος, ενάντιος στο δικαίωμα της καθολικής ψηφοφορίας και σφοδρός επικριτής του κινήματος των Ριζοσπαστών αγωνιστών, ιδίως για τα κοινωνικά αιτήματα που εκείνοι αναδείκνυαν στην αρχική τους φάση. Δεν είχε και πολύ άδικο, αν το δει κανείς από ταξική σκοπιά.
Η κερκυραϊκή - επτανησιακή αστική τάξη της εποχής μπορούσε να προωθεί τα συμφέροντά της, άλλοτε συμμαχώντας με τη βρετανική αστική τάξη και άλλοτε ανταγωνιζόμενη αυτήν. Όχι τόσο αποτελεσματικά όσο θα ήθελε, βέβαια, αφού βρισκόταν κι εκείνη κάτω από τον βρετανικό ζυγό και προσβαλλόταν και, να το πούμε έτσι, ο πατριωτισμός της. Αλλά ούτε και τότε ήταν λίγα τα οφέλη της. Συμμετείχε κι εκείνη όσο μπορούσε, ως σύμμαχος, στην οικονομική λεία των Βρετανών στα νησιά και αλλού, ακόμη και στη μακρινή Ουκρανία, ιδίως στον ναυτιλιακό τομέα, σε στενή διασύνδεση με το ναυτιλιακό και εμπορικό δίκτυο της βρετανικής Αυτοκρατορίας και τους οικονομικούς δεσμούς της τελευταίας με την Οθωμανική Αυτοκρατορία και τα προνόμια που είχε χορηγήσει η τσαρική Ρωσία. Μπορούσε η εγχώρια ελίτ, βλέπετε, να περιμένει να ωριμάσει κι άλλο, να ισχυροποιηθεί, ώσπου να αξιώσει εθνική κυριαρχία και αναδιαμόρφωση των διεθνών συμμαχιών της, σε εθνικό επίπεδο πια, σε άλλες βάσεις.
Ο χειρότερος κίνδυνος, άλλωστε, ήταν πάντα για την κυρίαρχη τάξη της Επτανήσου, όπως και γενικότερα της Ελλάδας, άλλος: Ο λαός. Μην τυχόν και ξεσηκωνόταν και αφαιρούσε την εξουσία και τα προνόμια κι από αυτούς κι από τους Βρετανούς!
Έτσι ο Βράιλας - Αρμένης, ως εκφραστής πια της συμμαχίας των κυρίαρχων τάξεων της Ελλάδας και της Βρετανίας, μετά την ένωση επιλέχθηκε δίκαια από την ελληνική αστική τάξη, που προέκρινε τη συμμαχία με τη Βρετανία ως την πλέον κατάλληλη για την εξυπηρέτηση των ταξικών συμφερόντων της και τη στερέωση της κυριαρχίας της στο εσωτερικό, ως κορυφαίος διπλωμάτης της και υπουργός Εξωτερικών της χώρας, επί κυβέρνησης Κουμουνδούρου. Διετέλεσε και πρεσβευτής στο Λονδίνο, την Πετρούπολη και το Παρίσι. Ήταν από πολλές απόψεις, αυτό που λέμε ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση.
Ήταν, φυσικά, ικανότατος. Ίσως μάλιστα εξίσου, αν όχι και ακόμα πιο ικανός, λόγω της ευρυμάθειάς του, από άλλους Κερκυραίους πολιτικούς του αστικού πολιτικού στρατοπέδου που το άστρο τους έλαμψε τόσο στο διάβα του χρόνου, ώστε αναδείχθηκαν σπουδαίοι διπλωμάτες είτε υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι στο υπουργείο Εξωτερικών ή έφτασαν κιόλας να ανέλθουν στο αξίωμα του υπουργού Εξωτερικών της χώρας, όπως στις μέρες μας ο άλλοτε και βουλευτής του νησιού μας Νίκος Δένδιας.
Κατέχει άλλωστε κι ο κ. Δένδιας το αξίωμα αυτό άξια, θα λέγαμε, τουλάχιστον όσο και οι άλλοι προερχόμενοι από παλαιά και νέα «τζάκια» Κερκυραίοι προκάτοχοι του χαρτοφυλακίου του στο υπουργείο των Εξωτερικών.
Φίλοι και αντίπαλοί του άλλων αστικών κομμάτων και ισχυροί οικονομικοί παράγοντες στο νησί αποδίδουν στον ίδιο αναμφισβήτητη σοβαρότητα και άλλες προσωπικές πολιτικές αρετές, όπως φυσικά και πολιτική σταθερότητα και ρίζες στην αστική πολιτική και οικονομική πλευρά της Ιστορίας.
Ο ίδιος υπεραμύνεται ωστόσο με πάθος των ζημιογόνων φυσικά για τον λαό μας κυρώσεων της ΕΕ και των ΗΠΑ εις βάρος της Ρωσίας για την όντως απαράδεκτη εισβολή της στην Ουκρανία, επικαλούμενος το Διεθνές Δίκαιο. Δεν μας εξηγεί όμως -ας το ξαναπούμε- γιατί η τάξη του και ο ίδιος δεν διανοήθηκαν καν η ΕΕ να επιβάλει οποιεσδήποτε κυρώσεις στις ΗΠΑ όταν εκείνες ευτελίζοντας κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου έκαναν ό,τι και η Ρωσία τώρα, με παρόμοια επιχειρήματα, σ' ένα σωρό χώρες, γειτονικές μας και άλλες.
Στην πραγματικότητα, βέβαια, όπως όλοι ξέρουμε, η Ελλάδα με διαφορετικές κυβερνήσεις συνέβαλε εμμέσως σε όλα σχεδόν αυτά, όπως φυσικά και στη ΝΑΤΟική στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας πολύ πριν από την εισβολή της τελευταίας στην Ουκρανία, με τη συγκατάθεσή της για τη χρήση και των αμερικανοΝΑΤΟϊκών βάσεων που υπάρχουν στη χώρα μας και τη συνηγορία της σε όργανα του ΝΑΤΟ. Εκείνων των βάσεων, εννοούμε, τις οποίες ο κ. Δένδιας και η κυβέρνησή του τώρα υπερδιπλασιάζουν, ολοκληρώνοντας σχεδιασμούς στους οποίους οφείλουμε ασφαλώς να πούμε ότι συναίνεσε πριν από εκείνον και την κυβέρνησή του η προηγούμενη προοδευτική, υποτίθεται, κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ.
Μήπως κατέκρινε ποτέ ο κ. Δένδιας κάτι από όλα αυτά που διέπραξαν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ συχνά με τη συμφωνία ή τη σιωπηρή συγκατάθεση της ΕΕ και τυχαίνει να το έχουμε ξεχάσει;
Αντιθέτως, καμαρώνει προσωπικά κιόλας, κρύβοντας από τον λαό τους αναπόφευκτους κινδύνους, για τη μετατροπή της Αλεξανδρούπολης -ας το τονίσουμε άλλη μία φορά- σε απέραντο αμερικανοΝΑΤΟικό ορμητήριο προς τα ρωσικά σύνορα και σε πεδίο μεγάλων ιδιωτικών μπίζνες για χάρη επιλογών που θα κληθούμε ως λαός να χρυσοπληρώσουμε!
Ας ελπίσουμε -ανοίγοντας εδώ μια παρένθεση- πως δεν θα επιχειρήσει να επιφυλάξει μια παρόμοια τύχη και στην Κέρκυρα ως σταθμό υποστήριξης σε ενδεχόμενη αμερικανοΝΑΤΟική βάση «συμπληρωματική» ή και «εναλλακτική» προς εκείνη της Αλεξανδρούπολης για την προώθηση ΝΑΤΟικών δυνάμεων προς τη Ρωσία, που η Αλβανία έχει επισήμως πια προτείνει, υποδεικνύοντας γειτονικές μας ακτές της.
Ευχόμαστε, πραγματικά, η εξωτερική πολιτική που εφαρμόζουν η κυβέρνησή του και ο ίδιος να μην έχει με κανέναν τρόπο, τηρουμένων των αναλογιών βέβαια, τραγικά καταστροφικά για τον λαό αποτελέσματα, πέραν όσων ήδη βιώνουμε, όπως εκείνη που ακολούθησε ως υπουργός Εξωτερικών, πριν από έναν αιώνα περίπου, ο Κερκυραίος προκάτοχός του Νίκος Πολίτης!
Ο κ. Δένδιας, φίλες και φίλοι, δεν είναι ο μόνος, μετά τον Βράιλα-Αρμένη, από τους γεννημένους ή μεγαλωμένους στην Κέρκυρα πολιτικούς των αστικών κομμάτων που ανέλαβαν κρίσιμες θέσεις στην ελληνική διπλωματία και έγιναν και υπουργοί ή υφυπουργοί Εξωτερικών. Υπουργοί των Εξωτερικών ήταν σε διάφορες περιόδους, θυμίζουμε, ο Ιωάννης Θεοτόκης (1880-1961), ο Σπύρος Θεοτόκης (1908-1988) και ο Γεώργιος Ράλλης (1918-2006), ο οποίος μάλιστα ήταν εκείνος που το 1980 επανέφερε κιόλας την Ελλάδα στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, λίγα χρόνια μετά την αποχώρησή της από αυτό.
Η εγχώρια αστική τάξη ανέδειξε ισχυρά πολιτικοοικονομικά «τζάκια», όχι απαραιτήτως προερχόμενα μόνο από την άλλοτε πολιτική «βενετοεπτανησιακή ψώρα» για την οποία έκανε λόγο με υπερβολικούς τόνους τον καιρό του Ιωάννη Καποδίστρια και της συγκρότησης του νεοελληνικού κράτους ο Αδαμάντιος Κοραής. Στιβαροί εκπρόσωποί της στελέχωσαν πολλές φορές σε ηγετικές θέσεις το υπουργείο των Εξωτερικών. Ο Νίκος Πολίτης ήταν επίσης ένας από εκείνους.
Κερκυραίος πολιτικός της λεγόμενης δημοκρατικής παράταξης του Ελευθέριου Βενιζέλου, πολυμαθής νομικός, διπλωμάτης και διεθνολόγος με λαμπρές διακρίσεις ήταν ο Πολίτης (1872-1942). Χρημάτισε υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας τρεις φορές, τις δύο μάλιστα με πρωθυπουργό τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τα χρόνια 1918, 1919 και 1922.
Εκείνος ήταν υπουργός Εξωτερικών τα τέλη του 1918, όταν η Ελλάδα αποφάσισε να μεταφέρει Έλληνες στρατιώτες και ελληνικό οπλισμό στην Ουκρανία, σύμφωνα με απαίτηση άλλων, ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της εποχής, με επικεφαλής τη Γαλλία. Η ελληνική αστική τάξη είχε κρίνει τότε πως θα είχε να αποκομίσει οφέλη συμμετέχοντας στην ιμπεριαλιστική εκστρατεία για την κατάπνιξη της σοσιαλιστικής επανάστασης του λαού της περιοχής και γενικότερα της γνωστής και κοσμοϊστορικής Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία.
Ξέρετε, αναφερόμαστε στην περίφημη ελληνική Εκστρατεία της Ουκρανίας ή Εκστρατεία της Κριμαίας ή Εκστρατεία στη Μεσημβρινή Ρωσία, όπως ονομάστηκε, που κατέληξε σε εκατόμβες νεκρών και τραυματιών -και Κερκυραίων βεβαίως- του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος.
Ε, λοιπόν, όπως σήμερα μαθαίνουμε κατόπιν εορτής και από τρίτους την αποστολή ολοένα και περισσότερων ελληνικών όπλων στην Ουκρανία -που βέβαια αναγκαστικά στρέφονται και εναντίον Ουκρανών με ελληνική καταγωγή που διαβιούν ακόμη σε κατεχόμενες από τις ρωσικές δυνάμεις εισβολής περιοχές- ή μαθαίνουμε αόριστα ότι ελληνικές δυνάμεις ήδη συμμετέχουν είτε πρόκειται να πάρουν μέρος σε ΝΑΤΟικές δυνάμεις ταχείας επέμβασης και ασκήσεις σε άλλες χώρες εγγύτερα στην Ουκρανία, κάτι ανάλογο έγινε και τότε. Ο ελληνικός λαός -και βέβαια και ο κερκυραϊκός- πληροφορήθηκε με καθυστέρηση δέκα ημερών, από ξένα δημοσιεύματα, πως χιλιάδες Έλληνες στρατιωτικοί είχαν ξεκινήσει από τη Χαλκιδική και βρίσκονταν ήδη στην Ουκρανία. Έκπληκτος μάθαινε πως αναπτύσσονταν κιόλας, στο πλευρό Γάλλων και άλλων Ευρωπαίων στρατιωτικών, σε μάχες στη Χερσώνα, στην Οδησσό, στην Κριμαία, στο Μικολάιεφ και σε άλλες πόλεις, με την υποστήριξη Ελλήνων τοπικών κεφαλαιούχων και υποστηρικτών τους. Η ελληνική αστική τάξη έδινε στον λαό με το σταγονόμετρο πληροφορίες, συχνά παραπλανητικές. Και βέβαια -αλίμονο!...- όλα γίνονταν, όπως και τώρα, για την ελευθερία και άλλα δικαιώματα των λαών και για την επικράτηση του Δικαίου στις διεθνείς σχέσεις!
Η Ελλάδα, δηλαδή η ελληνική ιθύνουσα τάξη, θα είχε οφέλη, όπως υπολόγιζε, ως ανταμοιβή για τις τόσες υπηρεσίες της στους Γάλλους, Βρετανούς και Αμερικάνους ιμπεριαλιστές της εποχής που υποκινούσαν ή είχαν συμπήξει άτυπο μέτωπο ηγετικών δυνάμεων τη Δύσης, όπως λέμε σήμερα, εναντίον των ξεσηκωμένων ανθρώπων του λαού στην Ουκρανία, όπου βέβαια, όπως και στη Ρωσία, Έλληνες κεφαλαιούχοι κατείχαν ισχυρές θέσεις.
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα για την Ελλάδα από τη συμμετοχή της στην Ουκρανική Εκστρατεία, πέρα από τους εκατοντάδες Έλληνες νεκρούς και τραυματίες και τις υπέρογκες δαπάνες;
Είναι αρκετό, νομίζουμε, να παραθέσουμε το περιεχόμενο ενός εμπιστευτικού τηλεγραφήματος που είχε στείλει ο ίδιος ο Νίκος Πολίτης στις κυβερνήσεις της Βρετανίας και της Γαλλίας μετά την άτακτη υποχώρηση του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος και τη δημιουργία κύματος προσφύγων ανθρώπων με ελληνική καταγωγή, βαλλόμενων από τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα, από εδάφη της Ουκρανίας και τη Ρωσίας προς την Ελλάδα:
«Συμμετοχή ημών εις εκστρατείαν Ρωσσίας εγένετο τη επιμόνω αιτήσει Συμμάχων και ότι αφού ζητούσι όπως στρατεύματά μας παραμείνωσιν επί του Δνειστέρου, η εις Ελλάδα μεταφορά προσφύγων θα ηύξανε δυσφορίαν κοινής γνώμης περί ανοήτου ταύτης εκστρατείας και θα καθίστα περαιτέρω παραμονήν Ελληνικού Στρατού επί ρωσσικών συνόρων προβληματικήν».
Ακολούθησε βέβαια για παρόμοιους λόγους, επί ηγεσίας του Νίκου Πολίτη στο υπουργείο Εξωτερικών για έναν χρόνο και κατά την περίοδο της γνωστής Συμφωνίας των Σεβρών, η διεξαγωγή της τυχοδιωκτικής και ασύγκριτα πιο καταστροφικής Μικρασιατικής Εκστρατείας, με το γνωστό «πούλημα» της ελληνικής αστικής τάξης από τις αστικές τάξεις των «συμμάχων» και τα γνωστά σε όλους μας τραγικά για τον λαό αποτελέσματα.
Οι συνθήκες σήμερα είναι διαφορετικές φυσικά και οι άμεσοι στόχοι και οι ορίζοντες της ελληνικής αστικής τάξης, όπως και το διεθνές περιβάλλον, είναι διαφορετικοί. Επίσης, οι ορατοί κίνδυνοι διαφέρουν. Ίσως όμως, καθώς τα σύννεφα του πολέμου συσσωρεύονται και απλώνονται απειλητικά, αξίζει να μην ξεχνάμε ούτε στιγμή πως δεν έχει αλλάξει καθόλου ούτε η επικίνδυνη και αντιλαϊκή φύση των ιδιοτελών «εθνικών» συμφερόντων της κυρίαρχης αυτής τάξης ούτε η αναγκαστική και καταγέλαστη υποκρισία του πολιτικού της προσωπικού.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΟΡΦΙΑΤΗΣ
