Απέμεναν λίγες ώρες ακόμη μέχρι τα στρατιωτικά απομεινάρια του ναζισμού να υπογράψουν την άνευ όρων πλήρη παράδοσή τους στον Συμμαχικό Άξονα, ο Κόκκινος Στρατός της Σοβιετικής Ένωσης είχε ήδη συντρίψει το ναζιστικό τέρας μέσα στο Βερολίνο, τα έγγραφα της επίσημης παράδοσής του συνολικά στις συμμαχικές δυνάμεις της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, της Βρετανίας και των ΗΠΑ ετοιμάζονταν, όταν στην Κέρκυρα οι καμπάνες των εκκλησιών άρχισαν να χτυπούν χαρμόσυνα, χωρίς σταματημό.
Ο καθημαγμένος λαός της μισοερειπωμένης βομβαρδισμένης πόλης βγήκε στους δρόμους. Με τη συγκατάθεση του Μητροπολίτη Μεθόδιου οι καμπάνες των εκκλησιών σήμαιναν τη μεγάλη νίκη και τους πανηγυρισμούς.
Ο λαός γιόρτασε τη στρατιωτική συντριβή του φασισμού με ενθουσιασμό.
Ήταν τότε που μέσα στο Βερολίνο, πριν από 78 χρόνια, πενήντα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα της 8ης Μαΐου καθώς έμπαινε η 9η Μαΐου - που έκτοτε καθιερώθηκε διεθνώς ως Μέρα γιορτασμού της Νίκης επί του φασισμού, ως Μέρα της αντιφασιστικής Νίκης των Λαών - έπεσαν ως γνωστόν οι υπογραφές για την άνευ όρων παράδοση της ναζιστικής Γερμανίας. Ήταν η μέρα που τελικά η Ευρωπαϊκή Ένωση μετονόμασε σε Μέρα της Ευρώπης, στο πλαίσιο της πολιτικής της που διαστρεβλώνει την ιστορία, θέλοντας να μειώσει τον μεγάλο και καθοριστικό ρόλο των λαών και του ιστορικά πρώτου εργατικού - σοσιαλιστικού κράτους, με τα είκοσι και πλέον εκατομμύρια νεκρούς του, στο τσάκισμα του φασισμού, αλλά ακόμη και να εξισώσει την τότε σοβιετική λαϊκή εξουσία και το εργατικό - λαϊκό και κομμουνιστικό κίνημα με... τον φασισμό!
Ήδη από την 8η Μαΐου, ενόψει της επικείμενης εντός ολίγων ωρών πλήρους παράδοσης του ναζισμού, η Κέρκυρα πανηγύριζε στους δρόμους. Ο βασανισμένος λαός του νησιού, που είχε γιορτάσει τις 10 Οκτωβρίου 1944 την απελευθέρωσή του από τον ναζιστικό ζυγό κρατώντας σημαίες της Ελλάδας, της Σοβιετικής Ένωσης, της Βρετανίας και των ΗΠΑ, ξεχύθηκε στους δρόμους. Γιόρταζε πια την τελειωτική, την ολοκληρωτική συντριβή των στρατευμάτων του ναζισμού. Και ανανέωνε τις ελπίδες του για μιαν ομαλή δημοκρατική πορεία με σεβασμό της λαϊκής θέλησης. Το μεταπολεμικό αστικό κράτος, που επιβλήθηκε στην Κέρκυρα με αγγλοαμερικανικό φιρμάνι και τη δύναμη όπλων του κατηγορούμενου για συμφωνίες με τους Ναζί αντιστασιακού ΕΔΕΣ της Ηπείρου, σε συνδυασμό με αγγλική αρμάδα, ήδη καταδίωκε απηνώς τους αγωνιστές του ΕΑΜ της Κέρκυρας που είχε κατακτήσει την καρδιά και τον νου της μεγάλης πλειονότητας του λαού, κυρίως μάλιστα καταδίωκε τους αγωνιστές του ΚΚΕ που αποτέλεσε τον πρωτουργό του κινήματος της Εθνικής Αντίστασης στη διάρκεια της ιταλογερμανικής Κατοχής του νησιού.
Σώζεται από εκείνη την περίοδο, φίλες και φίλοι, ένα σχετικό φύλλο της εφημερίδας «Η Φωνή του Λαού» του ΕΑΜ Κέρκυρας, η οποία ήδη από τα τέλη του 1944 αντιμετώπιζε αφάνταστους διωγμούς. Για τον λόγο αυτό επί δίμηνο σχεδόν, μετά τον Φεβρουάριο του 1945, η εφημερίδα δεν είχε εκδοθεί, καθώς τα τυπογραφεία απειλούνταν με καταστροφές σε περίπτωση που τύπωναν φύλλα της. Επιπλέον, οι Άγγλοι στρατιωτικοί που είχαν εγκατασταθεί στο νησί επέβαλαν αποκλεισμό της «Φωνής του Λαού» από τον κατάλογο των τοπικών εφημερίδων που μπορούσαν να προμηθευτούν δημοσιογραφικό χαρτί. Ωστόσο, όση ακόμη και ένοπλη βία και αν είχε μεσολαβήσει εις βάρος του, με κύμα διώξεων εις βάρος του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, ο λαός του νησιού δεν είχε γονατίσει. Το φύλλο της «Φωνής του Λαού» που περιλαμβάνει συνοπτική περιγραφή όσων διαδραματίστηκαν στην Κέρκυρα εκείνη την 8η και 9η Μαΐου του 1945, ως αντανάκλαση της οριστικής και πλήρους στρατιωτικής υποταγής του ναζισμού στη γερμανική πρωτεύουσα, φέρει ημερομηνία 13 Μαΐου. Η εφημερίδα, διευθυντής της οποίας ήταν ο Γιάννης Δραγονέτης, στέλεχος του ΚΚΕ, γραμματέας του ΕΑΜ Πόλης και μετέπειτα βουλευτής Κέρκυρας με την Αριστερά όταν το ΚΚΕ ήταν εκτός νόμου, είχε αφιερώσει το πρώτο θέμα της και τέσσερα ακόμη θέματα στη Νίκη επί του ναζισμού. Για να καταφέρει να επανεκδοθεί, κομμουνιστές κυρίως τυπογράφοι είχαν συμπήξει μια νέα εκδοτική ομάδα, η οποία παρουσιάστηκε με την επωνυμία «Τύποις Κ. Καρύδης - Σ. Μπαλός - Προϊστάμενος τυπογραφείου Γ. Κόερος». Πάνω από τον τίτλο της εφημερίδας αναγράφονταν τα συνθήματα «Θάνατος στο φασισμό - Λευτεριά στο λαό»
Τον τίτλο «Ο γιορτασμός της Νίκης» έφερε ένα από τα πέντε σχετικά θέματα του φύλλου της εφημερίδας, παρέχοντας πολύτιμα στοιχεία για τους πανηγυρισμούς του λαού, που όμως παρεμποδίστηκαν και απαγορεύτηκαν με το επιχείρημα ότι δεν είχε δοθεί επίσημη άδεια για λαϊκές συγκεντρώσεις!
Αναφέρει το δημοσίευμα:
«Το χαρμόσυνο άγγελμα της παράδοσης των Γερμανών άνευ όρων τις 8 τρέχοντος, προκάλεσε κύμα ενθουσιασμού στον πληθυσμό της πόλης. Ο λαός γεμάτος χαρά ξεχύθηκε στους δρόμους. Λαϊκές επιτροπές αυθόρμητα πήραν την πρωτοβουλία του πανηγυρισμού της αντιφασιστικής νίκης των Ενωμένων Εθνών.
»Εξασφάλισαν την άδεια του Σεβασμιωτάτου και χτυπούσαν χαρμόσυνα τις καμπάνες όλων των εκκλησιών.
»Προσκάλεσαν τη Φιλαρμονική (σ.σ. δεν διευκρινίζεται ποιαν ακριβώς) μετά τα μπάσματα του λειψάνου του Αγίου να παίξει στην απάνω πλατεία λαϊκά τραγούδια. Νέοι με τηλεβόες καλούσαν τον κόσμο να μετάσχει στο λαϊκό πανηγύρι για την ειρήνη.
»Δυστυχώς, ενώ πλήθη κόσμου κατάκλυσαν τις πλατείες, αντί από τη φιλαρμονική, που οι αρχές τής απαγόρευσαν τη συμμετοχή στη λαϊκή γιορτή, εμφανίστηκαν αστυνομικά περίπολα.
»Επίσης μερικοί νέοι ξυλοκοπήθηκαν από αστυνομικά όργανα γιατί καλούσαν το λαό με τους τηλεβόες.
»Η τέτοια ανάμιξη των Κρατικών οργάνων στάθηκε εμπόδιο στη γενική χαρά και γέμισε απογοήτευση το λαό».
Η αιτιολογία ήταν ότι θα γινόταν «επίσημη» γιορτή την επομένη.
Την επομένη, δηλαδή στις 9 Μαΐου, «γιορτάστηκε επίσημα η συμμαχική νίκη. Τη 10 πρωινή έγινε δοξολογία στη Μητρόπολη με συμμετοχή των αρχών του τόπου, της Εθνοφυλακής, των σχολείων, των αλκίμων και προσκόπων και τμήματος του Αγγλικού Στρατού. Στο τέλος της δοξολογίας παίχτηκαν οι Εθνικοί ύμνοι της Ελλάδας, της Αγγλίας και της Αμερικής. Στη συνέχεια επακολούθησε στην πλατεία και μπροστά στις αρχές παρέλαση των στρατιωτικών τμημάτων, σχολείων κλπ.». Το πρόγραμμα περιλάμβανε, βλέπετε, ηγετική στρατιωτική εμφάνιση των Άγγλων, που είχαν επιβάλει τη θέλησή τους στο νησί όπως επιθυμούσε η ξεπεσμένη για την ενδοτική στάση της την περίοδο της Κατοχής τοπική πολιτική και οικονομική ελίτ, αλλά όχι την εκπροσώπηση της γνήσιας λαϊκής Εθνικής Αντίστασης. Όσο για τη Σοβιετική Ένωση, παρά τα εκατομμύρια των νεκρών της και το τσάκισμα του ναζισμού μέσα στο Βερολίνο από τον Κόκκινο Στρατό της ο ύμνος της και κάθε θετική αναφορά στον ρόλο της στη Νίκη ήταν «κόκκινο πανί» για τις τοπικές αρχές και τους εκπροσώπους του συμμαχικού κατά τα άλλα αγγλικού ιμπεριαλισμού.
Η προσβολή εις βάρος της μεγάλης ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης δεν έμενε, βέβαια, αναπάντητη. Θέμα της εφημερίδας με τον τίτλο «Κερκυραϊκά πολιτικά προβλήματα» επισήμαινε ότι γινόταν προσπάθειες να αγνοηθούν «η ενθουσιώδης ένταξη του Κερκυραϊκού Λαού στις γραμμές του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου» και οι αγώνες που δόθηκαν «με παλλαϊκή συμμετοχή» για την εθνική, την πολιτική, την κοινωνική και την οικονομική Λευτεριά του, εναντίον της οποίας είχε σχηματιστεί ένα «μαύρο μέτωπο» που βυσσοδομούσε εναντίον του. Τόνιζε χαρακτηριστικά: «Φεουδάρχες βιομήχανοι, μεγαλοαστοί αναιμικοί νοσταλγοί της βασιλικής πορφύρας, δοσίλογοι του μεσοπολέμου και δοσίλογοι της κατοχής ενώθηκαν σε μιαν ανίερη συμμαχία για να ρίξουν και πάλι τον Κερκυραϊκό Λαό στη σκλαβιά». Απαιτούσε «κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας», σεβασμό των λαϊκών ελευθεριών και της λαϊκής θέλησης.
Άλλο δημοσίευμα του ίδιου φύλλου της εφημερίδας, με τον τίτλο «Σκοπιμότητα ή παράλειψη;», επισήμαινε ότι ήδη είχαν προηγηθεί στην πόλη έκτροπα με στόχο την προσβολή και τη βεβήλωση ειδικά της σοβιετικής σημαίας και του ηγέτη της Στάλιν, προσθέτοντας ότι η στροφή της Βρετανίας και των ΗΠΑ εναντίον της ΕΣΣΔ ήταν το «κύκνειο άσμα» του διαβόητου αρχηγού της ναζιστικής προπαγάνδας Γκέμπελς.
«Οι Κερκυραίοι που συγκεντρώθηκαν στη Μητρόπολη και στην απάνω σπιανάδα για τον πανηγυρισμό της μεγάλης Συμμαχικής Νίκης», σημείωνε το δημοσίευμα, «με κατάπληξη και πικρία άκουσαν ν' ανακρούονται απ' τις φιλαρμονικές μας όλοι οι εθνικοί ύμνοι πλην του Σοβιετικού! Ύστερα από τα παληά έκτροπα εις βάρος της σοβιετικής σημαίας και των εικόνων του στρατάρχη Στάλιν το γεγονός δε μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο. Υπάρχει ευθύνη - τυπική, αλλά και τεράστια ηθική. Στον πανηγυρισμό της κοινής Νίκης κανείς δεν έχει το δικαίωμα να διαιρεί τους Συμμάχους με τρόπο που θυμίζει το κύκνειο (άσμα) του Γκαίμπελς. Κι' ακόμα δεν επιτρέπεται να θίγεται προκλητικά ο Σοβιετικός Λαός και Στρατός, ο μεγάλος αιμοδότης της Νίκης».
Στην αντιφασιστική Νίκη ήταν αφιερωμένο φυσικά και το βασικό θέμα της εφημερίδας, το κύριο άρθρο της, που έφερε τον τίτλο «Για τη Νίκη της Δημοκρατίας».
Να ορισμένα αποσπάσματα του κειμένου:
«Η μυστική ελπίδα και πίστη των ελευθέρων ανθρώπων στα μαύρα χρόνια της φασιστικής σκλαβιάς, γίνηκε πια πραγματικότητα! Η Νίκη φτερουγίζει πάνω από τα όπλα των Συμμάχων! Το θεριό βρίσκεται κατά γης, ετοιμοθάνατο μα πρόθυμο να δαγκάσει.
»Ποτέ για την ανθρωπότητα Νίκη δεν κόστισε τόσα! Εκατομμύρια νεκρούς και τραυματίες! Πολιτείες γκρεμισμένες. Καμμένα χωριά. Σκλαβοπάζαρα, ανθρωπομαζέματα.
»Το φρικιαστικό αυτό σύμπλεγμα φέρνει στα χείλη του κάθε φιλελεύθερου και προοδευτικού ανθρώπου την κραυγή: Ποτέ πια φασισμό! Ποτέ πια καταπίεση. Ποτέ πια βαρβαρότητα! Ποτέ πια διχτατορίες. Ποτέ πια πόλεμο!
»Κι' όμως στο νησί μας δε φτάνει ούτε καν ο αντίλαλος των κοσμογονικών αυτών γεγονότων. Μέσα στη χαρά της Νίκης, μέσα στα θριαμβευτικά φτερουγίσματα της Λευτεριάς ο Κερκυραϊκός Λαός δεν κατόρθωσε να σβύσει απ' τη μνήμη του τις μαύρες μέρες του φασιστικού βραχνά που γνώρισε με την 4η Αυγούστου (σ.σ. τη μεταξική δικτατορία του 1936), τον Παρίνι (σ.σ. τον φασίστα Ιταλό διοικητή του νησιού επί Κατοχής), τον Κομιανό (σ.σ. δοτό Νομάρχη Κέρκυρας και διώκτη του ΕΑΜ επί γερμανικής Κατοχής). Ακόμα ζει με το ίδιο καρδιοχτύπι, με τις ίδιες λαχτάρες, με τις ίδιες επιβουλές!
»Το δράμα της οικονομικής του κατάστασης, που πουθενά δε βρίσκει κατανόηση, εχτίμηση και λύση το μεγαλώνουν τα καθημερινά κρούσματα επιθέσεων εναντίον των συνταγματικών ελευθεριών του.
»Στην ύπαιθρο όργανα της Χωροφυλακής βασανίζουν μεσαιωνικά ελεύθερους πολίτες γιατί επετίμησαν δοσίλογους. Οι Επιτροπές του ΕΔΕΣ συμπληρώνουν το ρόλο των παρανομούντων οργάνων και πετυχαίνουν το χτύπημα των δημοκρατικών πολιτών. Στη Λευκίμμη - σαν τα χρόνια της Κατοχής - απαγορεύεται η κυκλοφορία. Οι δημοκρατικές εκδηλώσεις ουσιαστικά απαγορεύονται. Στην πόλη ο αυθόρμητος λαϊκός γιορτασμός της κοσμοϊστορικής Συμμαχικής Νίκης απαγορεύεται. Στον επίσημο γιορτασμό κατά τρόπο σκανδαλώδη δεν ανακρούεται ο σοβιετικός ύμνος, ελάχιστος φόρος τιμής στην τεράστια συμβολή της Σοβιετικής Ενώσεως στον κοινόν αγώνα, αλλά και δείγμα σεβασμού και πίστεως στο αδιάσπαστο της συμμαχικής ενώσεως. Δημοκρατικοί πολίτες συλλαμβάνονται αναίτια και αναρμόδια από όργανα της Εθνοφυλακής και κακοποιούνται κατά βαρβαρότατον τρόπον. Απειλητικά προδοτικά Χ (σ.σ. σήμα προδοτικής - φασιστικής οργάνωσης) εμφανίζονται σε τοίχους πλάι σε στέμματα , ενώ απαγορεύεται η αναγραφή κάθε δημοκρατικού συνθήματος!».
Κατέληγε το άρθρο της «Φωνής του Λαού»:
«Θα βαδίσουμε αποφασιστικά για το σβύσιμο των απομειναριών και του πνεύματος του φασισμού. Για το σταμάτημα της τρομοκρατίας. Για το σεβασμό των συνταγματικών ελευθεριών. Για τη νίκη της Δημοκρατίας».
Η συνέχεια είναι βέβαια γνωστή. Η επιχείρηση επαναθεμελίωσης και στερέωσης της καπιταλιστικής εξουσίας στην Κέρκυρα και σε όλη τη χώρα, με ή χωρίς δημοκρατικό μανδύα και από διαφορετικές κυβερνήσεις, βάφτηκε με νέο αίμα και βίαιη περιστολή των δικαιωμάτων και των ελευθεριών του λαού.
Τον λόγο όμως, με άρθρο του στο ίδιο φύλλο της «Φωνής του Λαού», υπογράφοντάς το ως «Καστρινός», είχε πάρει τότε και ο κορυφαίος Κερκυραίος μαχητής της Εθνικής Αντίστασης. Ένας μετέπειτα αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Αντιστασιακών, βασανισμένος σε φυλακές και εξορίες και τον καιρό της χούντας των συνταγματαρχών, ανένταχτος κομμουνιστής που εκλέχτηκε βουλευτής Κέρκυρας δύο φορές στο πλαίσιο ευρύτερου εκλογικού σχήματος όταν το ΚΚΕ ήταν παράνομο, τη δεκαετία του 1960. Ήταν ο Γεράσιμος Πρίφτης, γιος του απόστρατου αξιωματικού Ηλία Πρίφτη και αδελφός του σκοτωμένου το 1946 από κρατικά πυρά κομμουνιστή αξιωματικού Αλέκου Πρίφτη, στερνού στρατιωτικού διοικητή του ΕΛΑΣ Κέρκυρας.
Το άρθρο του έφερε τον τίτλο «Συμμαχικές φιλοφρονήσεις» και αναφερόταν, μεταξύ άλλων, σε γεγονός του Οκτωβρίου του 1944 στην πόλη της Κέρκυρας, όπου Άγγλοι αξιωματικοί - όπως κάνουν καλή τώρα άλλοι ισχυροί της διπλωματίας και του πλούτου για διάφορες πολιτικές δυνάμεις πλην του ΚΚΕ - εκθείαζαν σε συγκέντρωση στην Πόρτα Ριάλα όλες εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που ανοιχτά ή με μισόλογα στρέφονταν κατά του ΚΚΕ, με κούφια παχιά λόγια, με σκοπό να υποκλέψουν την ανοχή του λαού στην κοινωνική βαρβαρότητα και στα ιμπεριαλιστικά κελεύσματα.
Αξίζει να το παραθέσουμε ολόκληρο, κλείνοντας μ' αυτό, χωρίς να θυμίσουμε τα λίγο - πολύ γνωστά στοιχεία του Κερκυραίου δημοσιογράφου Κώστα Δαφνή για τον βαρύτατο φόρο αίματος και καταστροφών που ο φασιστικός ιμπεριαλισμός, βοηθούμενος και από εγχώριες δυνάμεις, προκάλεσε ειδικότερα και στην ιδιαίτερη πατρίδα μας.
Έγραψε τότε ο μετέπειτα βουλευτής του νησιού Γεράσιμος Πρίφτης:
«Ήρθε λοιπόν και η Νίκη! Εκατομμύρια οι νεκροί! Άλλα εκατομμύρια οι τραυματίες! Οι πολιτείες της Ευρώπης σωριασμένες σ' ερείπια! Το πέρασμα της φασιστικής καταιγίδας έχει αφήσει παντού ανοιχτές πληγές! Βαρύ το τίμημα, μα επί τέλους έφερε τη Νίκη, τη Λεφτεριά!
»Παλιά και σωστή συνήθεια θέλει, τις μεγάλες αυτές στιγμές, μαζεμένος ο λαός να τις δοξολογάει και να τιμά όσους συμβάλανε σ' αυτές! Έτσι, προχτές στη Μητρόπολη και στις Πλατείες μαζεύτηκαν οι Κερκυραίοι για να πανηγυρίσουν τη Μεγάλη Στιγμή! Ερρίγησαν στο άκουσμα του Εθνικού μας Ύμνου. Ενθουσιάστηκαν με την ανάκρουση του Αγγλικού και του Αμερικάνικου και περίμεναν... περίμεναν φυσικά ν' ακούσουν και το Σοβιετικό. Μα σε πείσμα της λαϊκής θέλησης, αλλά και της συμμαχικής υποχρέωσης, ο Σοβιετικός δεν ανακρούστηκε. Ο λαός, ο λαός με το αλάθητο κριτήριό του θυμήθηκε τότε πως το γερμανικό χτήνος ξεψυχώντας προσπάθησε έστω και την τελευταία στιγμή να διαιρέσει τους Συμμάχους για ν' αποφύγει τη συντριβή του. Θυμήθηκε πως σε κάθε χώρα τα οιχτρά φασιστικά απομεινάρια ζουν με το ίδιο όνειρο, γιατί τρέμουν την οργή του Λαού, γιατί τρέμουν βλέποντάς τον να σπάει τις αλυσίδες. Κι' αναλογίστηκε πως ακόμα ο τόπος μας δεν ξεκαθαρίστηκε από τη φασιστική πανούκλα. Πως οι δοσίλογοι είναι ακόμα ελεύθεροι. Πως οι απόντες στον αγώνα της αντίστασης είναι τώρα οι ήρωες! Γι' αυτό και ζουν ακόμα με φασιστικά όνειρα κι' ελπίδες!
»Και με συγκινημένη καρδιά και δακρυσμένα μάτια ο ίδιος αυτός Λαός είδε μπροστά του να παρελαύνουν τα ΕΙΚΟΣΙ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ των νεκρών του Σοβιετικού Έθνους, στρατός ατελείωτος μαρτύρων θυσιασμένος στο βωμό της Λεφτεριάς! Είδε την κατακαμμένη σοβιετική γη, τις καταστραμμένες πολιτείες, τα πυρπολημένα χωριά!
»Συμβολή αίματος και θυσίας απ' τις πιο μεγάλες μέσα στον τρομαχτικό αριθμό των συμμαχικών θυσιών που δόθηκαν για τη Νίκη! Κι' επίσημα τη Μεγάλη Στιγμή όλ' αυτά τα ξεχνούμε... Αχ Χίτλερ γιατί να πεθάνεις και να μη χαίρεσαι το θρίαμβο της πολιτικής σου στο Νησί των Φαιάκων!
»Ο Λαός όμως μέσα στην αγνή ψυχή του θυμήθηκε με συγκίνηση και το Σοβιετικό Έθνος, όπως κι' όλους τους άλλους Συμμάχους του. Και τους τίμησε όλους μαζί σαν κύριους συντελεστές. Ενώ στο επίσημο κράτος προστέθηκε μια ακόμα συμμαχική φιλοφρόνηση, σαν εκείνες πούγιναν τον Οχτώβρη στην Πόρτα Ριάλα!».
ΑΛΕΚΟΣ ΚΑΣΤΡΙΝΟΣ
