Προσωπικότητα δωρική με σεμνότητα και ταπεινότητα, ο Βασίλης Αγιοβλασίτης έγραψε τη δική του ιστορία στο κομμουνιστικό κίνημα της Κέρκυρας.

Γεννήθηκε τις 22 Νοεμβρίου του 1925 στο εργατικό προάστιο Μαντούκι στην πόλη του νησιού. Ο πατέρας του δούλευε στο λιμάνι και η μητέρα του στο εργοστάσιο γαλακτοκομικών προϊόντων Μαργαρίτη. Καθώς ο πατέρας του πέθανε λίγο μετά την εισβολή των Ιταλών, στα 16 χρόνια του ανέλαβε την ευθύνη της οικογένειας, δουλεύοντας στο λιμάνι στη θέση του. Δεν άργησε να κάνει κτήμα του τις ιδέες της Εθνικής Αντίστασης και του ΚΚΕ, αποκτώντας την ιδιότητα του μέλους του. Με άλλους νεαρούς Μαντουκιώτες, το 1943 είχε προσπαθήσει να κάνει σαμποτάζ σε επιταγμένο από τους Γερμανούς εργοστάσιο. Οι Γερμανοί τον αναζητούσαν και κρυβόταν επί μέρες στο νεκροταφείο του προαστίου.

Ο Εμφύλιος τον βρήκε πάλι στις γραμμές του ΚΚΕ, ως σύνδεσμό του με το προάστιο Μαντούκι. Συνελήφθη για τη δράση του, μεταφέρθηκε στη Θεσπρωτία και φυλακίστηκε επί έξι μήνες στις φυλακές της Ηγουμενίτσας.

 Κερκυραϊκό δημοσίευμα για τη σύλληψή του 

Τον Σεπτέμβριο του 1948, με την υπ' αριθμ. 7/13.9.1948 απόφαση της κρατικής Επιτροπής Δημόσιας Ασφάλειας της Κέρκυρας εξορίστηκε στην Ικαρία, μαζί με άλλους επτά Κερκυραίους, ως «επικίνδυνος» για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια. Η απόφαση δημοσιοποιήθηκε και στην κυριακάτικη λειτουργία στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, στο Μαντούκι, με κήρυγμα-αφορισμό από τον ιερέα, μπροστά στη μητέρα του.

Στην Ικαρία (πρώτος από δεξιά, όρθιος)

Από την Ικαρία ο Βασίλης Αγιοβλασίτης βρέθηκε εξόριστος πάλι στη Λέρο κι από 'κει επιστρατευμένος στο κολαστήριο της Μακρονήσου, όπου παρέμεινε μέχρι και τον Δεκέμβριο του 1950, επιδεικνύοντας σθένος.

Επέστρεψε στην Κέρκυρα και στο Μαντούκι του με ακλόνητη την πίστη στο δίκιο του αγώνα και των ιδεών του. Δούλεψε ως λιμενεργάτης και στη συνέχεια στην κατασκευή του λιμανιού της πόλης, παλεύοντας να εξασφαλίσει σταθερή δουλειά. Ώσπου το 1963 έφτιαξε κατάστημα διάθεσης κρέατος.

Στη Μακρόνησο (τρίτος από αριστερά)

Ακολούθησε με πίστη τις οδηγίες του εκτός νόμου κόμματός του και στρατεύτηκε στην ΕΔΑ του νησιού. Τις 7 Ιουλίου 1963 συμμετείχε στην περιφρούρηση εκδήλωσης για τον Γρηγόρη Λαμπράκη στο θέατρο «Φοίνικας». Τον Φεβρουάριο του 1964 ήταν στην ομάδα υποδοχής του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της ΕΔΑ Ηλία Ηλιού.

Το σούρουπο της 21^ης Απριλίου 1967 συνελήφθη έξω από το σπίτι του. Οδηγήθηκε στο Παλαιό Φρούριο της πόλης και επέστρεψε στο σπίτι του με επιβολή περιορισμών.

Εδώ σε επίσκεψη του Ηλία Ηλιού (αριστερά του) στο νησί	Εδώ σε επίσκεψη του Χαρίλαου Φλωράκη (δεξιά του) στο νησί

Τον Σεπτέμβριο του 1974, πάλι μέλος του ΚΚΕ πια, συνέβαλε με ενθουσιασμό και αποφασιστικότητα στην οργανωτική συγκρότηση και ενδυνάμωσή του. Στα χρόνια που ακολούθησαν αναδείχθηκε Γραμματέας σε Κομματική Οργάνωση Βάσης του χώρου του και σε μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής Κέρκυρας. Επίσης, ήταν υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος και υποψήφιος σε τοπικές εκλογές των επαγγελματοβιοτεχνών με τους συνδυασμούς που υποστήριζε το ΚΚΕ. Δραστηριοποιήθηκε, ακόμη, στην κερκυραϊκή Επιτροπή Ειρήνης.

Αργότερα αναδείχθηκε μέλος του προεδρείου του κερκυραϊκού παραρτήματος της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης. 

Επίσης, πρωταγωνίστησε στην ανάδειξη της ιστορικής κερκυραϊκής νησίδας Λαζαρέτο, όπου κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου εκτελέστηκαν περισσότεροι από 100 κομμουνιστές, συμμετέχοντας δραστήρια στις εργασίες για την κατάλληλη διαμόρφωση των χώρων της και την πραγματοποίηση εκδηλώσεων.

Στο μαρτυρικό Λαζαρέτο

Πέθανε στην Κέρκυρα, σε ηλικία 85 ετών, τις 22 Μαρτίου 2010. Με θερμά λόγια τον αποχαιρέτησε στην κηδεία του, εξαίροντας τη δράση του, εκπρόσωπος της Νομαρχιακής Επιτροπής Κέρκυρας του ΚΚΕ.

«Το πιο δύσκολο κομμάτι της πολιτικής και κομματικής του ζωής δεν ήταν ίσως οι εξορίες ή τα βασανιστήρια που υπέστη, αλλά η περίοδος εσωκομματικής κρίσης που πέρασε το ΚΚΕ το 1991», αναφέρει η κόρη του Καίτη Αγιοβλασίτη. «Ήταν ανάμεσα στους λίγους συντρόφους που πάλεψαν τότε για το Κόμμα, κράτησαν ανοιχτά τα γραφεία του στην Κέρκυρα, κατάφεραν η σημαία με το σφυροδρέπανο να συνεχίσει να κυματίζει στο νησί και, κυρίως, να ξαναγεμίσουν τα γραφεία με κόσμο, να λειτουργήσουν οι κομματικές οργανώσεις και το Κόμμα να βγει όσο γινόταν πιο αλώβητο από αυτή την κρίση. Στην κομματική του ζωή υπήρξε στρατιώτης, αγωνίστηκε για τις ιδέες του, πρωτοστατούσε στους αγώνες του Κόμματος».