Ο Λέων (Λεωνίδας) Αυδής γεννήθηκε το 1937 στην Κέρκυρα. Σε ηλικία τριών ετών, το 1940, έχασε τον πατέρα του, που σκοτώθηκε από ιταλικές βόμβες κατά τον βομβαρδισμό της Κέρκυρας. Ως μαθητής, τη χρονική περίοδο 1954-1956 ήταν από τους συντελεστές της πρωτοποριακής περιοδικής κερκυραϊκής έκδοσης «Πρώτο Σκαλί» και δραστήριος υποστηρικτής της «Λέσχης Βιβλιοφίλων» της πόλης της Κέρκυρας.
Αρίστευσε στις γυμνασιακές σπουδές του και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας.
Ασπάστηκε από νωρίς τον μαρξισμό και τα υψηλά ιδανικά του ΚΚΕ και εκτοπίστηκε το 1968 από τη Χούντα των συνταγματαρχών, για τις κομμουνιστικές πεποιθήσεις του, στη Σίκινο.
Υπερασπίστηκε τις πανανθρώπινες αξίες του σοσιαλισμού - κομμουνισμού και υπηρέτησε τα κομμουνιστικά ιδεώδη, με σεμνότητα και ευπρέπεια, όπου κι αν βρέθηκε κι απ' όποιο μετερίζι τον έταξε το ΚΚΕ, ως την ύστατη στιγμή.
Δικηγόρος του Αρείου Πάγου από το 1972, εξειδικεύτηκε στο Εργατικό Δίκαιο και έθεσε τις γνώσεις του και τον εαυτό του στην υπηρεσία των συμφερόντων της εργατικής τάξης. Διετέλεσε αντιπρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών τα χρόνια 1981-1986. Από το 1991 ως το 1993 ήταν μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Εταιρίας Δικαίου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης. Επίσης, διετέλεσε νομικός σύμβουλος της ΓΣΕΕ. Δημοσίευσε στις νομικές-επιστημονικές εκδόσεις «Επιθεώρηση Εργατικού Δικαίου» και «Δελτίο Εργατικής Νομοθεσίας», καθώς και σε έντυπα συνδικαλιστικών οργανώσεων και στην εφημερίδα «Ριζοσπάστης», πληθώρα εργασιών για το Εργατικό Δίκαιο και την υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων.
Στερνό αντίο
Στην Αθήνα ήταν από τους δραστήριους υποστηρικτές των εκδοτικών πρωτοβουλιών του προοδευτικού εκδότη Φίλιππου Βλάχου για την επανέκδοση των έργων του κορυφαίου Κερκυραίου λογοτέχνη και πρωτοπόρου των σοσιαλιστικών ιδεών Ντίνου Θεοτόκη.
Αταλάντευτος στις πεποιθήσεις του, αυθεντικός, διανοούμενος, κοντά στους απλούς ανθρώπους του μόχθου, ξεχώριζε για τις νομικές γνώσεις και την πλατιά παιδεία, την πηγαία ευγένεια, το ακέραιο ήθος, την ατσάλινη θέληση, την απλότητα, την ευρύτητα πνεύματος και τη λεβεντιά του. Έδωσε αμέτρητες νομικές μάχες για τις εργατικές, συνδικαλιστικές και δημοκρατικές ελευθερίες, κόντρα σε μονοπωλιακές και άλλες επιχειρήσεις, πάντα με τους φτωχούς, τους αδύνατους, τους αδικημένους. Η ζωή του κρίθηκε μάθημα συνέπειας λόγων και πράξεων. Η προσωπικότητά του θεωρήθηκε σύμβολο ανθρωπιάς και αξιοπρέπειας.
Το 1996 εκλέχτηκε βουλευτής του ΚΚΕ στην Α' Αθήνας. Κατά τη διάρκεια της βουλευτικής του θητείας μετείχε στη διαρκή Επιτροπή Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης - Δικαιοσύνης της Βουλής και υπήρξε Β' αντιπρόεδρος της Μόνιμης Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας. Από την ιδιότητα του βουλευτή παραιτήθηκε τον Μάιο του 1997 για να ασχοληθεί με τον Δήμο Αθηναίων, ως δημοτικός σύμβουλος και επικεφαλής της υποστηριζόμενης από το ΚΚΕ δημοτικής παράταξης «Αγωνιστική Συνεργασία για την Αθήνα», που είχε διεκδικήσει τη δημαρχία στις εκλογές του 1994. Ηγήθηκε εκ νέου δημοτικού συνδυασμού στην Αθήνα, υποστηριζόμενου από το ΚΚΕ και άλλες αριστερές δυνάμεις, το 1998.
Πέθανε στην Αθήνα, σε ηλικία 63 ετών, τις 24 Σεπτεμβρίου 2000. Τη θλίψη τους για την απώλειά του εξέφρασαν δεκάδες πρωτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες εργατικές και άλλες λαϊκές οργανώσεις διαφόρων πολιτικών αποχρώσεων, καθώς και επιστημονικοί φορείς, κόμματα και πολιτικοί. Στην κηδεία του στην Αθήνα συμμετείχαν χιλιάδες κομμουνιστές και άλλοι πολίτες. Σύμφωνα με επιθυμία του, η σορός του τάφηκε με πολιτική τελετή. Δημοτική μπάντα τον συνόδευσε στην τελευταία του κατοικία με τη «Διεθνή». Το φέρετρό του ήταν σκεπασμένο με την Κόκκινη Σημαία. Επικεφαλής αντιπροσωπείας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ ήταν η Γενική Γραμματέας του Αλέκα Παπαρήγα.
Σε ανακοίνωσή της η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ σημείωσε ότι ο Λ. Αυδής «ως στέλεχος του Κόμματος υπερασπίστηκε τις αρχές, την ιδεολογία και την πολιτική του ΚΚΕ». Επίσης, ότι «καταξιώθηκε στη λαϊκή συνείδηση για την αγωνιστική δράση του και τη σταθερή προσήλωσή του στην εκπλήρωση των λαϊκών συμφερόντων». Η ανακοίνωση κατέληγε με τη δήλωση ότι ο Λέων Αυδής «θα παραμείνει στη μνήμη όλων των κομμουνιστών και όλων των εργαζομένων, που τον γνώρισαν στα δικαστήρια και στους αγώνες τους ως άοκνο συμπαραστάτη, για το ήθος, την ανιδιοτέλεια και την ανθρωπιά του».
«Ο Λέων Αυδής διέψευσε πανηγυρικά», δήλωσε η Αλέκα Παπαρήγα, «όλους εκείνους που διακηρύσσουν ότι η ένταξη ενός διανοούμενου στον οργανωμένο αγώνα, στον αγώνα του λαού, στον κομμουνιστικό αγώνα, οδηγεί στην ισοπέδωση της προσωπικότητας. Η προσωπικότητά του αναδείχτηκε μέσα στο συλλογικό αγώνα, καθώς και οι ιδιαίτερες αρετές του».
«Πάντα στο πλευρό των εργαζομένων και της νεολαίας, σταθερός συμπαραστάτης στους αγώνες τους, αταλάντευτος υπερασπιστής των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών τους (...) Η ιδιαίτερη ευαισθησία του στα προβλήματα της οικολογίας και των ξένων εργατών, η σεμνότητά του και η ικανότητά του να επικοινωνεί με τη νεολαία, αφουγκραζόμενος το σφυγμό της, τον έκαναν ιδιαίτερα αγαπητό στη νέα γενιά της Αθήνας», υπογράμμισε σε ανακοίνωσή του το ΚΣ της ΚΝΕ.
«Είχε περήφανα στους ώμους την ιδεολογία του και τη συστράτευση στο ΚΚΕ», σημείωσαν οι οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στην Κέρκυρα, καλώντας «να συνεχίσουμε το έργο του, πιστοί στους αγώνες του σοσιαλισμού, της συντροφικότητας, της υπεράσπισης της εργατικής τάξης, ως ύψιστο φόρο τιμής στη μνήμη του».
Αποχαιρετώντας τον στο νεκροταφείο εκ μέρους της ομοσπονδίας κερκυραϊκών συλλόγων Αττικής (ΟΚΕΣΑ), ο Γ. Ζωχιός θύμισε τη συμμετοχή του στις εκδηλώσεις της και την ενθουσιώδη υποστήριξή του στην πρωτοβουλία δημιουργίας Πνευματικού Κέντρου τους στην Αθήνα και τόνισε: «Όλοι οι Κερκυραίοι, οι απόδημοι και στη γενέτειρά μας, σε αποχαιρετούμε σήμερα με αισθήματα που δεν σβήνουν (...) Γοητευόσουν για κάθε τι κερκυραϊκό, παρότι σαν πραγματικός αριστερός ανήκες στον άνθρωπο, ανεξάρτητα από καταγωγή, χρώμα, φυλή, ταυτότητα. Όλοι αναγνωρίζουν σ' εσένα τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ο άνθρωπος, κύρια ο αριστερός και που τόσο σπανίζουν: Αγωνιστής, απλός, ύψιστο ήθος, συνεπής, δημοκρατική συμπεριφορά, αφανάτιστος, χωρίς να θεοποιείς τα σύμβολα, ευγενής, εχθρός κάθε εκμετάλλευσης, καταπίεσης και στραγγαλισμού ιδεών (...) Αγαπητέ Λέοντα, οι συμπατριώτες σου μαζί με την οικογένειά σου και τους φίλους, όλοι μαζί σε ευχαριστούμε για όσα έκανες και σε χαιρετούμε».
Πλατεία Αυδή
Ο Σπ. Χαλβατζής, στέλεχος του ΚΚΕ και δημοτικός σύμβουλος τότε στην Αθήνα, μιλώντας σε αφιερωμένη στον Λ. Αυδή συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, τόνισε ότι «ο Λέων Αυδής, διαπρεπής νομικός, κομμουνιστής, μαρξιστής διανοούμενος της δράσης, της αναμέτρησης με τα προβλήματα, αφιέρωσε τη ζωή του στον αγώνα, όχι απλά για τη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων, αλλά για την αλλαγή της κοινωνίας. Για μια άλλη κοινωνία της δουλειάς, της ειρήνης, της προκοπής, του σοσιαλισμού. Υπηρέτησε την Τοπική Αυτοδιοίκηση, και όχι μόνο, όχι αφηρημένα, αλλά στη βάση της πολιτικής του ΚΚΕ για μια Τοπική Αυτοδιοίκηση από το λαό για το λαό».
Ο Λέων Αυδής «δεν είδε ουδέτερα, αταξικά, αφηρημένα την κοινωνική πραγματικότητα. Με όπλο την επαναστατική γνώση, αναγνώρισε στο πρόσωπο των εκμεταλλευόμενων τις δυνάμεις της κοινωνικής ανατροπής. Τοποθετήθηκε ανοιχτά υπέρ των δυνάμεων που επιδιώκουν την ανατροπή της υφιστάμενης κοινωνικής τάξης πραγμάτων, που επιδιώκουν την ανατροπή του καπιταλισμού. Τοποθετήθηκε στην επαναστατική, στην ανατρεπτική Αριστερά, στο ΚΚΕ», σημείωσε ο δικηγόρος Θ. Θεοδωρόπουλος, σε βραδιά μνήμης για τον Λ. Αυδή, που οργάνωσε ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών το 2001. «Η ζωή του Αυδή», είχε πει, «είναι ένας φάρος. Ένα μέτρο σύγκρισης. Μια ώθηση κι ένα ερέθισμα για ποιοτική άνοδο. Μια πρόταση για την καθημερινή λειτουργία του ανθρώπου, για την οργάνωση μιας άλλης κοινωνίας "για την καινούρια γέννα, που όλο την περιμένουμε και όλο κινάει για να 'ρθει κι όλο συντρίμμια γίνεται στο γύρισμα των κύκλων", όπως λέει ο ποιητής».
«Πώς να πιστέψει κανείς» ανέφερε μιλώντας γι' αυτόν ο καθηγητής του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου Γ. Σαρηγιάννης, «ότι ο Λέων Αυδής δεν είναι πια ανάμεσά μας; Στην ακμή της δράσης του, σε μια συνεχή αγωνιστική πορεία δεκάδων χρόνων, σε μια στιγμή που χρειαζόμαστε ανθρώπους ακριβώς σαν τον Αυδή: ασυμβίβαστους, με ανοιχτή και διαλεχτική σκέψη, χωρίς αγκυλώσεις, τσιτάτα και ρουτίνες, ανθρώπους που ακριβώς η συνέπειά τους στη θεωρία και την πράξη, το ήθος και η ευγένειά τους μπορούν να δώσουν πραγματικά κομμουνιστική προοπτική - και όχι σοσιαλισμό του γραφείου. Άνθρωποι που ακτινοβολούν την ιδεολογία, την ηθική, την ανθρωπιά και την ποιότητα του πραγματικού σοσιαλισμού, και που γι' αυτό μπορούν να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη σε ευρύτερα πλαίσια της Αριστεράς και να συσπειρώσουν στον κοινό Αγώνα. Μας άφησε το όραμα του πραγματικού κομμουνιστή. Ελάχιστο χρέος όλων μας να διδαχτούμε από αυτόν και να συνεχίσουμε».
Ο Λέων Αυδής «ξεχώριζε. Άρχοντας στην ψυχή, ευπατρίδης στην εμφάνιση, ένιωθε άνετα μόνο μέσα και δίπλα στο λαό. Κουβάλαγε περήφανα στους ώμους την ιδεολογία του και τη συστράτευση στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, χωρίς καμία επαναστατική αλαζονεία σε κατακτούσε και μετά θυμόσουν ότι ήταν κομμουνιστής, ότι σαν τον Λέοντα υπήρχαν και υπάρχουν πολλοί κομμουνιστές», σημείωσε ο πρώην πρόεδρος της ομοσπονδίας τραπεζοϋπαλλήλων Ελλάδας Χ. Παπαμάργαρης.
«Ένας, αλλά Λέων. Ένα πραγματικό λιοντάρι στους χώρους που υπηρέτησε», πρόσθεσε ο εκδότης Στρ. Φιλιππότης.
Αγάπησε την Κέρκυρα, αλλά και τις υποβαθμισμένες συνοικίες της Αθήνας. Σε ένδειξη τιμής, το δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων το 2001 επέδωσε στην οικογένειά του για την προσφορά του Χρυσό Μετάλλιο της πόλης της Αθήνας, το 2002 έδωσε το όνομά του σε σχολικό συγκρότημα νηπιαγωγείων στη διασταύρωση των δρόμων Μ. Βόδα και Λεμεσού στην πλατεία Αμερικής και το 2003 ονόμασε Πλατεία Αυδή την πλατεία που περιβάλλεται από τους δρόμους Λεωνίδου, Μυλλέρου, Γιατράκου και Κεραμεικού, στην περιοχή Μεταξουργείο.
 |  |
Σε δημοσίευμά του για την προσωπικότητα, τον χαρακτήρα και τις αξίες του Λέοντα Αυδή, τις 24 Σεπτεμβρίου 2005 ο «Ριζοσπαστης» ανέφερε:
«Κανείς μας δεν τον ξεχνάει. Δεν ξεχνιούνται οι τόσο σπάνια μεγάλου ανθρώπινου, επιστημονικού, ιδεολογικού και αγωνιστικού ήθους άνθρωποι, όπως και όσο ήταν εκείνος.
Λίγο πριν από τις δημοτικές εκλογές του '98 ήτανε καλεσμένος σ' ένα από τα προεκλογικά τηλεοπτικά "πάνελ". Ο δημοσιογράφος που νόμιζε ότι είχε να κάνει με ένα συνηθισμένο καλεσμένο, άρχισε να διατυπώνει το ερώτημα με στόμφο. Ήταν από κείνα τα ερωτήματα που η διατύπωσή τους κρατάει κάνα "μισάωρο". Ο Λέων παρακολουθούσε ατάραχος το μακροσκελές του ερωτήματος. Ο ερωτών ήθελε να μάθει τι νιώθει ο Λέων όταν οδηγάει το αυτοκίνητό του, όταν πέφτει σε μποτιλιάρισμα, όταν δε βρίσκει πάρκινγκ στην Αθήνα. Και δώστου να ρωτάει, να ξαναρωτάει και να μη βάζει μια τελεία. Ο Λέων τον άφηνε. Δεν τον διέκοψε. Με εκείνο το χαμόγελο, περίμενε υπομονετικά να ολοκληρωθεί το λογύδριο. Όταν κάποτε ο δημοσιογράφος τελείωσε, ο Λέων του απάντησε: "Δεν έχω αυτοκίνητο"...
Τον συναντούσαμε συχνά στο κέντρο της πόλης, κατά το μεσημέρι, να περιμένει το λεωφορείο στη στάση. Άλλοτε, χωρίς εκείνος να μας έχει δει, τον παρακολουθούσαμε να περπατά στην πόλη του, στην Αθήνα. Σε κάθε βήμα του, όλο και κάποιος να τον χαιρετά, να τον σταματούν, να του μιλούν. Κουβέντες ανθρώπινες. Ήτανε "ένα" με τους ανθρώπους της πόλης του, της Αθήνας, ο Λέων. Τους ήξερε. Και κείνοι τον ήξεραν. Ήτανε δικός τους.
Την τελευταία φορά που ειδωθήκαμε, πόναγε. Ήταν λίγο πριν "φύγει" πριν 5 χρόνια. Πόναγε πολύ. Ξέραμε για την αρρώστια. Και κείνος ήξερε. "Μια χαρά είμαι, αν σκεφτείς τι έχω", είπε... Και γέλασε. Είπανε ότι ήταν ανιδιοτελής. Ηθικός. Σεμνός. Διανοούμενος. Εργάτης. Αγωνιστής. Ότι ήταν "κύριος" με κεφαλαίο "Κ". Όλα όσα ειπώθηκαν ήταν έτσι. Τίποτα παραπανίσιο. Τίποτα ψεύτικο. Γιατί ο Αυδής ήταν Κομμουνιστής. Ήταν τύχη να τον έχεις σύντροφο. Ήταν τιμή να τον έχεις αντίπαλο. Ο Αυδής ήταν φτιαγμένος από τη σπάνια στόφα, με την οποία φτιάχνονται - όπως θα 'λεγε ο Μαγιακόφσκι - οι "ανθρώπινοι άνθρωποι"».
