Ο Γιάννης Κάντας (Μπότσας) γεννήθηκε στα Μελίκια της περιοχής Λευκίμμη το 1937 και σε ηλικία δύο ετών έμεινε ορφανός από πατέρα.
Γνώρισε σε παιδική ηλικία τη φρίκη των βομβαρδισμών από τα στρατεύματα του Άξονα και το γεγονός αυτό έμεινε ανεξίτηλο στη μνήμη του.
Γρήγορα απέκτησε αντιφασιστικά αισθήματα και στράφηκε στην κομμουνιστική ιδεολογία, θαυμάζοντας τον ηρωισμό, τις αρχές και τις αξίες των κομμουνιστών αντιστασιακών της περιοχής.
Σε αντίξοες συνθήκες, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, υποστήριξε με φανατισμό και θάρρος το κόμμα της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ).
Επαγγελματικά, ασχολήθηκε σε πρώτη φάση με περιστασιακές εργασίες και δημιούργησε στον τόπο του, μαζί με φίλο του, παντοπωλείο. Συγχρόνως, ήταν ελαιοπαραγωγός. Επίσης, ασχολήθηκε με την εμπορία ελαιολάδου.
Προδικτατορικά εκλέχτηκε μέλος του κοινοτικού συμβουλίου της Λευκίμμης, με την υποστήριξη της ΕΔΑ.
Λίγους μήνες μετά την επικράτηση της χούντας των συνταγματαρχών, τον Σεπτέμβριο του 1967, συνελήφθη. Οδηγήθηκε στο αστυνομικό τμήμα Ριγγλάδων της Λευκίμμης και λίγο μετά σε φυλακές στα Ιωάννινα. Οι κατηγορίες που αντιμετώπισε ήταν ότι συνέχιζε να υποστηρίζει δημοσίως την ΕΔΑ, ότι χαιρετούσε υψώνοντας γροθιές και ότι διέδιδε ότι το στρατιωτικό καθεστώς δεν θα αργήσει να πέσει. Στη δίκη που ακολούθησε στα Ιωάννινα, παραμονές των Χριστουγέννων του 1967, ο βασιλικός επίτροπος πρότεινε την επιβολή ποινής φυλάκισης έξι μηνών, αλλά η απόφαση όρισε φυλάκιση ενός μηνός και χρηματικό πρόστιμο.
Συνέχισε την αγωνιστική δράση του και μετά το 1974, στοιχιζόμενος με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, όπως και η σύζυγός του και η μία μετά την άλλη οι τρεις κόρες τους.
Πέθανε στα Μελίκια της Λευκίμμης σε ηλικία 71 ετών τον Φεβρουάριο του 2008 και έμεινε στη μνήμη των κατοίκων της ως πρωτοπόρος αγωνιστής.
Ήταν «κομμουνιστής πρώτος, τα 'χε όλα, ήταν αγαπητός και σεβαστός», αναφέρει η γυναίκα του Μαρία Κάντα, που τον είχε επισκεφθεί επτά φορές στις φυλακές των Ιωαννίνων και θυμάται ότι δεν λύγισε ποτέ στη ζωή του και έδινε το «παρών» σε κάθε αγώνα «για το δίκιο και την αξιοπρεπή ζωή, για τα κομμουνιστικά ιδανικά».
