Ο Σταύρος Κωνσταντάς γεννήθηκε το 1935 στο χωριό Αγραφοί. Οι γονείς του Σπύρος και Ανθούσα είχαν αγωνιστεί εναντίον των κατακτητών και οι Ιταλοί είχαν συλλάβει και κρατήσει ως ομήρους τη μητέρα του και τον ίδιο, ενώ ήταν μόλις οκτώ ετών, καθώς αναζητούσαν τον κομμουνιστή πατέρα του. Μετέφερε, ως μικρός  αγγελιοφόρος, μηνύματα του ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ σε γύρω χωριά.

Τελείωσε δημοτικό σχολείο στο χωριό. Σε νεαρή ηλικία, αφού παρακολούθησε και μία τάξη του Γυμνασίου στην πόλη του νησιού, έμαθε την τέχνη του μαραγκού, δουλεύοντας σε ξυλουργείο.

Μετά την εκπλήρωση της στρατιωτικής του θητείας επέστρεψε στο νησί και συνέχισε να εργάζεται σε ξυλουργεία.

Οι καταστάσεις που αντιμετώπισε και οι αγώνες των κομμουνιστών στην περιοχή του την περίοδο της Κατοχής σημάδεψαν τη ζωή του. «Δε χρειάστηκε ποτέ να σκεφτώ για πολιτικό προσανατολισμό. Είχα φτιαχτεί», έλεγε. Επίσης, όπως έλεγε, τον βοήθησε το γεγονός ότι είχε πολιτικοποιημένους δασκάλους. 

Στα τέλη της δεκαετίας του 1950, ενώ ήδη ήταν μέλος της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη αρχικά και της ΕΔΑ αργότερα, πήγε στην Αθήνα, όπου τελείωσε, ενώ εργαζόταν, νυκτερινό Γυμνάσιο. Επίσης, σπούδασε τεχνολογία ξύλου, δομικά έργα και λογιστικά σε Κέντρο Τεχνολογικών Εφαρμογών. Πρωτοστάτησε, τότε, στην  οργάνωση Συλλόγου Εργαζόμενων Μαθητών Μέσης Εκπαίδευσης (ΣΕΜΜΕ), τα μέλη του οποίου τον εξέλεξαν πρόεδρο. Ακόμη, σε ηλικία 30 περίπου ετών, σπούδασε λογιστικά στη σχολή Κοντόπουλου.

Εδώ (πρώτος από δεξιά) στην προεκλογική συγκέντρωση

στην Κέρκυρα το 1974, με παρόντα και τον Μίκη Θεοδωράκη

Με συγκροτημένη πια την κομμουνιστική ιδεολογική του ταυτότητα, στρατεύτηκε στις υποθέσεις της ΕΔΑ.

Λόγω των προσόντων του, προδικτατορικά επελέγη σε θέση διδακτικού προσωπικού στη Σεβιτανίδειο Σχολή της Αθήνας, όπου όμως δίδαξε μόνο ελάχιστες εβδομάδες. Παύθηκε από τη θέση αυτή, λόγω «δυσμενούς» πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων.

Στις αρχές του 1967 συνδέθηκε με τον παράνομο μηχανισμό του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.  

Λίγο μετά την κήρυξη της δικτατορίας του Απριλίου του 1967 συνελήφθη στην Αθήνα από το Σπουδαστικό Τμήμα της Ασφάλειας, ενώ συνέχιζε τις σπουδές του εργαζόμενος και εξακολουθούσε να είναι πρόεδρος του ΣΕΜΜΕ, ως «επικίνδυνος κομμουνιστής». Αφέθηκε ελεύθερος με περιορισμούς, αλλά τα ξημερώματα της 15ης Σεπτεμβρίου 1967 συνελήφθη πάλι. Άντεξε φρικτά βασανιστήρια από τη σπείρα Θεοφιλογιαννάκου. Από τις 15 Σεπτεμβρίου 1967 μέχρι τις 12 Δεκεμβρίου 1967, δηλαδή επί 91 ημέρες, είχε μείνει σε πλήρη απομόνωση, σε σκοτεινό κελί, σε στρατόπεδο στον Διόνυσο Αττικής. Αφέθηκε ελεύθερος με την προοπτική, όπως του ειπώθηκε, να παραπεμφθεί σε στρατοδικείο. Τον κατηγορούσαν ότι επιχειρούσε πολιτικό επηρεασμό των Ενόπλων Δυνάμεων. Αργότερα φυλακίστηκε στον Ωρωπό. «Με άφηναν και με ξανασυνελάμβαναν», όπως έλεγε χαρακτηριστικά. 

Στην Κέρκυρα με τον Μίκη παραμονές των εκλογών του 1974

Στις πρώτες μεταδικτατορικές εκλογές, το 1974, ήταν υποψήφιος βουλευτής Κέρκυρας υποστηριζόμενος από το ΚΚΕ, στο πλαίσιο του συνδυασμού Ενωμένη Αριστερά.

Ασχολήθηκε στη συνέχεια, στην Αθήνα, με το συνδικαλιστικό κίνημα των επαγγελματοβιοτεχνών, καθώς είχε δημιουργήσει δικό του ξυλουργικό εργαστήριο στα Άνω Πετράλωνα. Μέχρι τη  συνταξιοδότησή του δραστηριοποιήθηκε στη Συντεχνία Μαραγκών Αττικής και στην Ομοσπονδία Βιοτεχνικών Σωματείων Κατεργασίας Ξύλου, της οποίας ήταν πρόεδρος επί 12 χρόνια.

Συμμετείχε από ηγετικές θέσεις στο συνταξιουχικό κίνημα. Εκλέχτηκε και επί πολλά χρόνια ήταν γενικός γραμματέας και αναπληρωτής γραμματέας των ομοσπονδίας των συνταξιούχων επαγγελματοβιοτεχνών της χώρας, μέχρι το τέλος της ζωής του.  

Η αγάπη του για τη λογοτεχνία και η ιδιαίτερη ευαισθησία του αποτυπώθηκαν σε τέσσερις ποιητικές συλλογές που εξέδωσε στην Αθήνα. Παρουσίασε την πρώτη, με τίτλο Παράβαση,  χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Σταύρος Κόρφης, το 2007. Ακολούθησαν η Έκφραση το 2009, οι  Στάλες βροχής το 2011 και οι Ανεμώνες το 2013.

Στην πρώτη του ποιητική συλλογή συμπεριέλαβε το ποίημα «21 Απρίλη 1967», που έγραψε το 1999 για τη δικτατορία των συνταγματαρχών και την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Να ορισμένοι στίχοι από αυτό:

Μέσα στης νύχτας το σκοτάδι

στο λιγοστό φως χωρίς φεγγάρι

τα τάρταρα της κόλασης θα βγούνε

στην Αθήνα, στην Ελλάδα ν' απλωθούνε

Τανκς κυκλοφορούν στους δρόμους

τα σκουλήκια νιώθουν δυνατά

με λίγα μέταλλα στους ώμους

πνίγουν του λαού τη λευτεριά.

Γεμίζουν φυλακές και ξερονήσια

με λιοντάρια που έχουν λεβεντιά

και τη ζωή τους έχουν τάξει

να φρουρούν Θερμοπυλών Στενά.

Αυτή την ώρα οι Αθάνατοι συμφωνούν

και οι λογιότατοι σκύβουν το κεφάλι

τις άναρθρες κραυγές χειροκροτούν

που ρίχνεται η Ελλάδα στο σκοτάδι

Μα δεν τους πήγε για πολύ

τα νιάτα της Αθήνας έχουνε ψυχή,

δεν λογαριάζουν το βόλι, τη μπαρούτη

ξεσηκώνουν τη Νομική σχολή.

Φοιτητές κι εργάτες ενωμένοι

αντίσταση προβάλλουν σθεναρή

Νομική και Πολυτεχνείο έχουν γίνει

μετερίζια για αγώνα και για λεύτερη ζωή.

Στη μνήμη πρέπει να μείνει, να χαραχτεί

τη χούντα τη φτιάξανε αυτοί.

Κεφάλαιο, Παλάτι και Αμερικανοί

για την Ελλάδα ξένοι και παρακατιανοί.

Σε εκδήλωση συνταξιούχων

Ο Σταύρος Κωνσταντάς πέθανε στην Κέρκυρα, σε ηλικία 79 ετών, τις 22 Αυγούστου 2014. Στην κηδεία του, στο χωριό Αγραφοί, εκπροσώπησε το ΚΚΕ μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του. Ο Φ. Λάφης, μέλος του Τμήματος ΕΒΕ της ΚΕ του ΚΚΕ, θύμισε ότι ο Σταύρος Κωνσταντάς στα χρόνια της δικτατορίας 1967-1974 κράτησε ανυποχώρητη και σταθερή στάση στη φυλακή, στην απομόνωση και στα βασανιστήρια του Θεοφιλογιαννάκου. Είπε ακόμη γι' αυτόν ότι «σε όλη τη διαδρομή της ζωής του, που ήταν υποδειγματική, στρατεύτηκε και υπηρέτησε τους στόχους και τα ιδανικά του ΚΚΕ. Δεν ταλαντεύτηκε ούτε μια στιγμή σε δύσκολες μέρες για το Κόμμα και το κίνημα με την ανατροπή του σοσιαλισμού και την προσπάθεια διάλυσης του ΚΚΕ». Για το στερνό «αντίο» στον Σταύρο Κωνσταντά ήταν εκεί και οι πρόεδροι των ομοσπονδιών των συνταξιούχων ΟΑΕΕ και ΙΚΑ της χώρας. Με δικούς του στίχους και εξαίροντας τη σαραντάχρονη προσφορά του στον πολιτιστικό σύλλογο Αγραφιτών Αθήνας τον αποχαιρέτησε, εξάλλου, ο πρόεδρός του Σπ. Πρωτοψάλτης.

Ορισμένοι θύμισαν δικά του λόγια του, σύμφωνα με τα οποία δεν δυσκολεύτηκε πολύ να τραβήξει «το δρόμο του αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για το κτίσιμο ενός άλλου κόσμου». 

Δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη» για τον θάνατό του

«Κάθε στιγμή της ζωής είχε για τον Σταύρο μια ιδιαιτερότητα, που μπορούσε να τον εμπνεύσει για ένα στίχο, σαν κι αυτούς που μας άφησε στις τέσσερις ποιητικές συλλογές του», ανέφερε ο εκπρόσωπος της ομοσπονδίας των συνταξιούχων επαγγελματοβιοτεχνών.  

Άλλος συνάδελφός του θύμισε ότι συνέβαλε πολύ στη δημιουργία ανώτερης σχολής με τμήμα Σχεδιασμού και Τεχνολογίας Ξύλου και Επίπλου.

Τη θλίψη της για την απώλειά του εξέφρασε επίσης, με ανακοίνωσή της, η Ομοσπονδία Κερκυραϊκών Συλλόγων Αττικής (ΟΚΕΣΑ), τονίζοντας ότι ήταν ιστορικό στέλεχός της. «Ο Σταύρος Κωνσταντάς, ένας απόδημος Κερκυραίος, ένας αγωνιστής, ένας κομμουνιστής, ένα ιστορικό στέλεχος της ΟΚΕΣΑ, δεν είναι πλέον κοντά μας. Θα είναι όμως στη μνήμη μας», σημείωσε.