Ο Αριστείδης Μπαλός (Μπόνιος), γιος του Ξενοφώντα και της Θέκλης Μπαλού, γεννήθηκε τις 18 Δεκεμβρίου 1914 στο χωριό Μεσαριά.

Ήταν αγρότης και έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας τα μέσα περίπου της δεκαετίας του 1930.

Έλαβε μέρος στον πόλεμο εναντίον των Ιταλών στο μέτωπο της Αλβανίας. Όταν ζητήθηκαν από τον λόχο του εθελοντές για εξαιρετικά ριψοκίνδυνη αποστολή, προσφέρθηκε πρώτος, μαζί με συναγωνιστή του. «Μέχρι και οι κομμουνιστές προσφέρονται κι εσείς όχι...», ήταν το έξαλλο σχόλιο του διοικητή του σε άλλους στρατιώτες συντηρητικών πολιτικών πεποιθήσεων, καθώς γνώριζε εκείνες του Κερκυραίου στρατιώτη.

Επιστρέφοντας από το μέτωπο, στο χωριό Αρκαδάδες χρειάστηκε να απειλήσει με το όπλο του αξιωματικό που εμπόδιζε τη διανομή τροφίμων στους κατοίκους, πριν αυτά λεηλατηθούν από τους κατακτητές.   

Αργότερα, ο Αριστείδης (Αριστειδάκης) Μπαλός έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Εθνική Αντίσταση στη βόρεια Κέρκυρα, ως καπετάνιος των δυνάμεων του ΕΛΑΣ. Είχε καθοδηγητικό κομματικό ρόλο.

Ταυτότητα μέλους της ΠΕΑΕΑ

Στην οικογένειά του θυμούνται διηγήσεις του ότι για την ασφαλή μεταφορά έντυπου κομματικού υλικού, τον καιρό της Κατοχής, χρησιμοποιούσε ένα χοντρό καλάμι κατάλληλα τρυπημένο ώστε να μπορεί να τοποθετεί εκεί το έντυπο υλικό. Συχνά διένειμε και με αυτόν τον τρόπο κομματικά υλικά σε χωριά της περιοχής του Όρους, περνώντας από γερμανικά μπλόκα. Για την ασφάλεια του ιδίου και της δουλειάς έμενε στην ύπαιθρο κατά τις πολύωρες ή πολυήμερες μετακινήσεις του.

Τις 23 Δεκεμβρίου 1944, όταν η ευθύνη διοίκησης της Κέρκυρας είχε ανατεθεί στον ΕΔΕΣ και δυνάμεις του δίωκαν τους ΕΛΑΣίτες ανηλεώς, πυροβολήθηκε από ενόπλους φορτηγού οι οποίοι είχαν συλλάβει και μετέφεραν γυναίκες αγωνιστών του ΕΛΑΣ επειδή δεν μαρτυρούσαν πού βρίσκονταν οι άντρες τους και τυχόν εφόδιά τους. Σοβαρά τραυματισμένος οδηγήθηκε στον αστυνομικό σταθμό του χωριού Μαγουλάδες και στη συνέχεια στο νοσοκομείο της πόλης του νησιού. Τα τραύματά του στο ένα πόδι του ήταν τόσο σοβαρά, που έμεινε ανάπηρος.

Χρησιμοποιούσε το σπίτι του, καθώς και ένα μέρος του που το είχε κάνει μπακάλικο, για συγκεντρώσεις και συνελεύσεις αντιστασιακών τα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης. Επίσης, ως στέκι των μελών και φίλων του ΚΚΕ μετά την απελευθέρωση.  

Υποστήριξε δραστήρια την ΕΔΑ τις επόμενες δεκαετίες, διατηρώντας τις πεποιθήσεις του.

Με συγγενείς του

Λίγες ημέρες μετά την κήρυξη της δικτατορίας των συνταγματαρχών, το 1967, συνελήφθη και οδηγήθηκε στις φυλακές της πόλης του νησιού. Έμεινε ελεύθερος μία εβδομάδα αργότερα, με τον όρο κάθε εβδομάδα να προσέρχεται στο αστυνομικό τμήμα του χωριού Αρκαδάδες.

Υποστήριξε εκ νέου το ΚΚΕ το 1974 και συνέβαλε σημαντικά στην ενδυνάμωση της επιρροής του στη βόρεια Κέρκυρα. Επίσης, ασχολήθηκε δραστήρια με την κερκυραϊκή οργάνωση της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης (ΠΕΑΕΑ).

Το 1987 έκανε αίτηση συνταξιοδότησης ως ανάπηρος πολέμου. Το αίτημά του απορρίφθηκε με το αιτιολογικό ότι ο σοβαρός τραυματισμός του είχε επέλθει σε εμφύλια συμπλοκή, μετά την αποχώρηση των ναζιστικών δυνάμεων. Συνταξιοδοτήθηκε ως ανάπηρος, τελικά, το 1989, μετά την ψήφιση νέου νόμου.  

Πέθανε στη Μεσαριά τις 30 Μαρτίου 2003, σε ηλικία 89 ετών, παραμένοντας πιστός στο ΚΚΕ.