Επί δεκαετίες συμβόλιζε στο χωριό Λιαπάδες τη βαθιά πίστη στις αξίες της Αριστεράς και στη νικηφόρα προοπτική του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας ο Θεόδωρος Νίνος.
Ασπάστηκε τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική ιδεολογία την περίοδο της Κατοχής στην Αθήνα και έμεινε πιστός σε αυτή μέχρι το τέλος της ζωής του. Γιος αγροτικής οικογένειας του Ευστάθιου και της Αγγελικής Νίνου, ο Θεόδωρος Νίνος γεννήθηκε στους Λιαπάδες το 1919. Φιλομαθής από μικρός, τελείωσε το σχολαρχείο στο χωριό Σκριπερό. Το ξέσπασμα του ελληνο-ιταλικού πολέμου τον βρήκε στρατιώτη στην 8η μεραρχία στα Ιωάννινα, όπου και έγινε λοχίας πυροβολικού στη 2η ορεινή πυροβολαρχία της.
Τις 12 Φεβρουαρίου 1941 στο Τεπελένι, στη νότια Αλβανία, τραυματίστηκε σοβαρά, κυρίως στο ένα του χέρι, από θραύσμα αεροπορικής οβίδας.
Οδηγήθηκε στο νοσοκομείο Ιωαννίνων και λίγο αργότερα, λόγω της σοβαρής κατάστασης της υγείας του, μεταφέρθηκε στο Αρεταίειο νοσοκομείο στην Αθήνα.
Νοσηλεύτηκε εκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Στο Αρεταίειο με δύο συγχωριανούς του
Από το 1941, ενώ νοσηλευόταν, εντάχθηκε στην οργάνωση Εθνική Αλληλεγγύη. Επίσης, τάχθηκε με το ΕΑΜ και το ΚΚΕ. Η οικογένειά του υπενθυμίζει ότι τότε, τον σκληρό χειμώνα του 1941, το ΕΑΜ οργάνωσε τον αγώνα των αναπήρων πολέμου που είχαν αφεθεί στη μοίρα τους στα νοσοκομεία της πρωτεύουσας. Οι αγωνίες και οι αγώνες των αναπήρων εξέφραζαν με τον καλύτερο τρόπο τον αγώνα του ΕΑΜ. Οι ανάπηροι είχαν θυσιαστεί για την πατρίδα, ήταν ζωντανό και ενεργό σύμβολο του πατριωτισμού και της Εθνικής Αντίστασης. Ωστόσο, πέθαιναν από την πείνα, τις στερήσεις και την εγκατάλειψη του επίσημου κράτους. Οι μεγάλες κινητοποιήσεις των αναπήρων, βαθύτατα πολιτικές και γεμάτες μηνύματα Αντίστασης, έφεραν το ΕΑΜ στην Αθήνα στην πρώτη σειρά της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Οι κατοχικές κυβερνήσεις δεν το ξέχασαν αυτό. Ως γνωστόν, το 1943, η πρώτη μεγάλη επιχείρηση των Ταγμάτων Ασφαλείας στράφηκε ενάντια στους αναπήρους και στα νοσοκομεία της Αθήνας.
Ο Θεόδωρος Νίνος έζησε και εκείνη τη βία, καθώς συμμετείχε δυναμικά στις διαδηλώσεις και τους αγώνες του αναπηρικού και του αντιστασιακού κινήματος την περίοδο της Κατοχής στην Αθήνα, αν και παρέμενε τραυματίας και ήταν ανάπηρος.
Πήρε μέρος και στους κατοπινούς, πρώτους μεταπελευθερωτικούς, ματωμένους λαϊκούς αγώνες του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ στην Αθήνα.
Στο Αρεταίειο νοσοκομείο, με τη βοήθεια και του χειρουργού Πέτρου Κόκκαλη, απέφυγε τον ακρωτηριασμό τού σοβαρά τραυματισμένου δεξιού χεριού του. Έμεινε όμως ανάπηρος με βαθμό αναπηρίας 75% στο χέρι του.
Δελτίο αναπηρικής ταυτότητας
Επέστρεψε στην Κέρκυρα και στο χωριό του τον Ιούλιο του 1945. Συνταξιοδοτήθηκε ως ανάπηρος τραυματίας του αλβανικού Μετώπου, με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού. Κράτησε βαθιά μέσα του τις αξίες και τα ιδανικά του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, το οποίο και υποστήριζε μέχρι το τέλος της ζωής του.
«Ήταν βαθύτατα αριστερός, έγινε μια για πάντα κομμουνιστής τα χρόνια της Κατοχής, τα οποία και σημάδεψαν τη ζωή του», αναφέρει για τον πατέρα της η κόρη του Αριάδνη Νίνου, υπερήφανη γι' αυτόν, όπως και η εγγονή του Ναταλία Βλάχου που εκφράζει τον θαυμασμό της για την αγωνιστικότητά του.
Ο Θεόδωρος Ε. Νίνος πέθανε στο αγαπημένο του χωριό, σε ηλικία 74 ετών, τις 26 Ιουλίου 1993.
