Αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, με δραστήρια συμμετοχή στους κατοπινούς δημοκρατικούς αγώνες του λαού, ο Στάθης Πηλός ήταν γέννημα-θρέμμα του χωριού Καλαφατιώνες.
Γεννήθηκε εκεί το 1922 και ολοκλήρωσε γυμνασιακές σπουδές στην πόλη του νησιού το 1942, καθώς πήγε με καθυστέρηση δύο ετών στο σχολείο.
Ως μαθητής ήταν «παρών» στην εντυπωσιακή αντιφασιστική διαμαρτυρία-διαδήλωση των μαθητών της πόλης την πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου του 1941, όταν η Κέρκυρα βρισκόταν υπό ιταλικό ζυγό. Από τα τέλη του 1939 είχε ασπαστεί το όραμα της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας και είχε γίνει μέλος της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας (ΟΚΝΕ) στο νησί.
Με σύνδεση από τον τοπικό ΕΛΑΣ έφυγε από το χωριό του για τον ΕΛΑΣ της Ηπείρου τα τέλη του 1942, μαζί με δύο ακόμη συγχωριανούς του. Με βάρκα πέρασε από τον οικισμό Γουβιά στις ηπειρωτικές ακτές και συνδέθηκε με την 8η Μεραρχία του ΕΛΑΣ. Εντάχθηκε στον λόχο διοίκησης της Μεραρχίας. Παρέμεινε στη δύναμη του ΕΛΑΣ στην Ήπειρο μέχρι τα τέλη του 1944.
Στο πλαίσιο αποστολής για την αντιμετώπιση των βιαιοτήτων του ΕΔΕΣ στην Κέρκυρα επέστρεψε στο νησί τις πρώτες ημέρες του 1945. Πιάστηκε από ΕΔΕΣίτες και οδηγήθηκε στο Παλαιό Φρούριο της πόλης, όπου βασανίστηκε άγρια για τις ιδέες και τη δράση του. Σακατεμένος μεταφέρθηκε με κάρο στο χωριό του, τυλιγμένος σε κουβέρτα. Έφτυνε αίμα επί έξι μήνες, σύμφωνα με μαρτυρίες συγγενών του, ώσπου να γίνει καλά.
Το 1946 στρατεύτηκε και τον έστειλαν στη Μακρόνησο, όπου κρατήθηκε περισσότερους από δεκαοκτώ μήνες. Με κομματική παρότρυνση, όπως έχουν αναφέρει σύντροφοί του και ο ίδιος, υπέγραψε δήλωση μετανοίας, με σκοπό να μεταβεί στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (ΔΣΕ) και να πολεμήσει εναντίον των κυβερνητικών δυνάμεων. Ωστόσο, μετά την επιστροφή του στο χωριό, όπου εξαπολύθηκε εις βάρος του κύμα διώξεων και προσπαθειών διασυρμού, δεν κατάφερε να διαφύγει. Είχε αρνηθεί προτάσεις των τοπικών Αρχών να διοριστεί αγρονόμος ή υπάλληλος στο νοσοκομείο της πόλης και να πάρει μέρος σε αντικομμουνιστική προπαγάνδα. Ασχολήθηκε με αγροτικές δουλειές στα οικογενειακά κτήματα και με την παρακολούθηση μαθημάτων λογιστικής.
Αντιμέτωπος με απειλές και βίαιες επιθέσεις, που έθεταν σε κίνδυνο και τη ζωή του, το 1953 πήγε χωρίς την οικογένειά του στην Κεφαλονιά και δούλεψε οικοδόμος. Από 'κει το 1956 πήγε στην Αθήνα, όπου και εγκαταστάθηκε η οικογένειά του το 1960. Ασχολήθηκε με την παροχή λογιστικών υπηρεσιών σε τεχνικές και άλλες εταιρείες.
Υποστήριξε δραστήρια την ΕΔΑ και αντιμετώπισε την επιβολή περιοριστικών όρων μετά την επικράτηση της χούντας των συνταγματαρχών το 1967, καθώς υποχρεώθηκε να παρουσιάζεται σε αστυνομικό τμήμα της Αθήνας κάθε δέκα ημέρες.
Μετά τη μεταπολίτευση του 1974 εντάχθηκε και πάλι στο ΚΚΕ και ασχολήθηκε εντατικά με το συνδικαλιστικό κίνημα των λογιστών.
Επέστρεψε στην Κέρκυρα και πήρε τη θέση του στην τοπική κομματική Οργάνωση, αφού συνταξιοδοτήθηκε, το 1984. Πέθανε, σε ηλικία 86 ετών, τον Οκτώβριο του 2008.
Υπήρξε «δραστήριο μέλος της ΟΚΝΕ και του ΚΚΕ μέχρι το θάνατό του, πιστός στις αρχές του μαρξισμού - λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού», ανέφεραν συγγενείς του σε δημοσίευμα για τη μνήμη του στην εφημερίδα «Ριζοσπάστης» τις 21 Οκτωβρίου 2009.
