Ο Στέφανος Ριζικάρης γεννήθηκε το 1934 στην Κέρκυρα, όπου τελείωσε οκτατάξιο Γυμνάσιο. Γόνος αρχοντικής κερκυραϊκής οικογένειας, απαρνήθηκε την κοινωνική του θέση, ασπάστηκε τα ιδανικά του σοσιαλισμού - κομμουνισμού και εντάχθηκε στο κίνημα της Αριστεράς.

Λάτρευε την τοπική Ιστορία και του άρεσε να μεταδίδει τις γνώσεις του για την κοινωνική, ταξική διαστρωμάτωση και ιστορία της κερκυραϊκής κοινωνίας.

Τον Σεπτέμβριο του 1964 ήταν ανάμεσα σ' αυτούς που πρωταγωνίστησαν για την ίδρυση οργάνωσης της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη (ΔΝΛ) στην Κέρκυρα και εκλέχτηκε στη θέση του ταμία της διοικητικής επιτροπής της. Ήταν ο πρώτος που έσπευσε στα γραφεία της και κατήγγειλε με σθένος τον εμπρησμό τους, τον Φεβρουάριο του 1966, όταν «άγνωστοι» τα πυρπόλησαν.

Για τα κοινωνικά του φρονήματα διώχθηκε από την Εμπορική Τράπεζα και δούλευε σε τεχνικό γραφείο, αφού ήταν ο μόνος υπάλληλος που δεν επαναπροσλήφθηκε στην Τράπεζα μετά την άρση των έντονων διώξεων.

Υπηρέτησε με εντιμότητα και ακεραιότητα τον λαό και τον Δήμο της πόλης της Κέρκυρας. Εκλέχτηκε για δύο τετραετίες, μετά το 1974, δημοτικός σύμβουλος, υποστηριζόμενος από το ΚΚΕ.

Δώρισε στο υπουργείο Πολιτισμού με άλλα μέλη της οικογένειάς του, μαζί με έργα τέχνης ανεκτίμητης αξίας, την οικογενειακή εκκλησία της Παναγίας της Αντιβουνιώτισσας, που έχει μετατραπεί σε Βυζαντινό Μουσείο.

           Στο Λαζαρέτο (πρώτος από αριστερά)           

Σε κομματική συνεστίαση (πρώτος από δεξιά)

Ο Στέφανος Ριζιάρης πέθανε το 2014. «Αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του για την εργατική τάξη, το λαό και την πατρίδα», σημείωσαν οι σύντροφοί του από τις στήλες του «Ριζοσπάστη», αποχαιρετώντας τον. «Πολύτιμος σύντροφος της παλαιάς φρουράς, μάχιμος, αγωνιστής μέχρι την τελευταία του στιγμή», επισήμανε με θλίψη και πόνο για τον θάνατό του η Τομεακή Επιτροπή Κέρκυρας, προσθέτοντας: «Μέλος του Κόμματος από το 1974 και για πολλά χρόνια μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής. Συνεπής και αταλάντευτος στη διατήρηση της φυσιογνωμίας και του επαναστατικού χαρακτήρα του Κόμματος, την περίοδο 1989-1991, έδωσε μάχη για να κρατηθεί το Κόμμα όρθιο απέναντι στην επίθεση που του έγινε και είχε σαν στόχο τη μετάλλαξή του. Ήταν στυλοβάτης του τα τελευταία 40 χρόνια. Ήταν μελετητής και βαθύς γνώστης της ιστορίας της Κέρκυρας και της ιστορίας του λαϊκού εργατικού κινήματος».

«Μέχρι τη δύση του κράτησε ψηλά τη σημαία της κοινωνικής δικαιοσύνης και υπηρέτησε με το βίο του τις καλύτερες ανθρωπιστικές, πολιτιστικές παραδόσεις των Επτανήσων», σημείωσαν άλλοι φίλοι του ΚΚΕ σε σχετικό δημοσίευμα στον «Ριζοσπάστη».