Ο Σπύρος Χαλικιάς, πραγματικός «φωτορεπόρτερ της αλήθειας» όπως τον είχε χαρακτηρίσει η εφημερίδα του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης «Πράβντα», γεννήθηκε στο χωριό Καρουσάδες το 1927.

Κατ' άλλους ανένταχτος κομμουνιστής και κατ' άλλους πραγματικός και επαναστάτης αριστερός, με χριστιανικές αναφορές, αφιέρωσε τη ζωή του στον αγώνα για να λάμψει και να επικρατήσει η αλήθεια. Δεν έμεινε παρατηρητής, αλλά συμμετείχε στους αγώνες του ελληνικού λαού για την κοινωνική πρόοδο, ακόμη και από τις πρώτες γραμμές.

Γιος του Γραμματέα του ΕΑΜ Καρουσάδων Νίκου Χαλικιά, ΕΠΟΝίτης και ο ίδιος τα χρόνια εκείνα της Εθνικής Αντίστασης και μεγαλωμένος στο χωριό αυτό του επαναστάτη σοσιαλιστή λογοτέχνη Ντίνου Θεοτόκη, συστρατεύτηκε με τους κομμουνιστές και άλλους μαχητές της κοινωνικής προόδου σε όλους τους αγώνες του λαού, από νωρίς.

Είχε στην καρδιά του τον Λένιν και τον Χριστό ή, αν προτιμάτε, τον Χριστό και τον Λένιν. Τον Μάιο του 1967, μόνο λίγες ημέρες μετά την επικράτηση του στρατιωτικού πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου, δεν δίστασε να σηκώσει στην πλατεία Ομόνοιας, στην Αθήνα, αντιδικτατορικό πανό με απεικονίσεις τους.

Τότε, λίγες ημέρες μετά το πραξικόπημα των συνταγματαρχών, κάλεσε συγχωριανούς του και άλλους Κερκυραίους σε μια συμβολική πρώτη αντιδικτατορική συγκέντρωση, στην πλατεία Ομόνοιας, για να μεταδώσει το μήνυμα της νέας Αντίστασης. Συνελήφθη από αστυνομική δύναμη. Βασανίστηκε. Σακατεύτηκε τόσο ώστε το 1981, σε ηλικία 54 ετών, έφυγε από τη ζωή σκιά του εαυτού του. Από εκείνη την ημέρα του 1967 δεν μπόρεσε να αναλάβει τις δυνάμεις του.

Παρά τον σοβαρό κλονισμό της υγείας του, η Χούντα τον είχε κρατήσει φυλακισμένο, σε πρώτη φάση μαζί με τον Μίκη Θεοδωράκη, μέχρι το 1969.

Ο Σπύρος Χαλικιάς τα μέσα της δεκαετίας του 1960

Ο Σπύρος Χαλικιάς τελείωσε το δημοτικό σχολείο στους Καρουσάδες και ολοκλήρωσε γυμνασιακές σπουδές στην Ηγουμενίτσα και στην πόλη της Κέρκυρας. Το 1949, ενώ ο πατέρας του ήταν εξόριστος στον Άη Στράτη, στάλθηκε ως στρατιώτης στη Μακρόνησο. Μετά την απόλυσή του από τη Μακρόνησο φυλακίστηκε πάλι.

Αργότερα φοίτησε σε ιερατική Σχολή στην Κόρινθο, αλλά τον κέρδισε η αγάπη του για τη φωτογραφία και για τα δίκαια του αγωνιζόμενου λαού. Αυτοδίδακτος φωτογράφος, στράφηκε επαγγελματικά στον τομέα αυτό το 1953 και χάρη στην βαθιά πίστη του στο δίκιο και στο καλλιτεχνικό ταλέντο του έγραψε ιστορία ως ένας από τους βασικότερους φωτογράφους της εφημερίδας «Αυγή» της ΕΔΑ και του περιοδικού «Δρόμοι της Ειρήνης» της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη. Ιστορικές έχουν μείνει οι φωτογραφήσεις του σε Μαραθώνιες πορείες Ειρήνης και σε πολλούς λαϊκούς αγώνες μέχρι το 1967. Είχε προσωπική σχέση τόσο με τον Γρηγόρη Λαμπράκη όσο και με τον Μίκη Θεοδωράκη και δόθηκε ολόψυχα, από νωρίς, στις δραστηριότητες του κινήματος Ειρήνης.

Η φωτογραφική δουλειά του τιμήθηκε, εξάλλου, με βραβεία που του απένειμαν κρατικοί και άλλοι φορείς στη Σοβιετική Ένωση, την Τσεχία, την Ανατολική Γερμανία, τη Γαλλία και την Κούβα. Με την υποστήριξη της ΕΔΑ οργανώθηκαν, επίσης, σε διάφορες πόλεις, καθώς και σε άλλες χώρες, εκθέσεις της δουλειάς του, που συμπεριελάμβανε και λαογραφικά - ηθογραφικά θέματα, καθώς και θέματα για το παιδί και την τρίτη ηλικία. Μια τέτοια έκθεση της δουλειάς του είχε γίνει το 1962 στην Κέρκυρα.

Ακολουθούν τρεις φωτογραφίες του, με θέμα το παιδί, που είχαν παρουσιαστεί, μαζί με πολιτικές και άλλες για το μάζεμα της ελιάς στην Κέρκυρα, σε έκθεση στη Λευκάδα το 1965:

Οι διώξεις και τα βασανιστήρια που τράβηξαν ο πατέρας του και ο ίδιος σε φυλακές και εξορίες σημάδεψαν τη ζωή του.

Ο Σπύρος Χαλικιάς εφοδίαζε πολιτικούς κρατούμενους και εξόριστους σε φυλακές και τόπους εξορίας με φτιαγμένες από τον ίδιο ευχετήριες κάρτες για να τις στέλνουν και να δίνουν κουράγιο στους δικούς τους.