Στις λίγες εβδομάδες που έμεινε στις φυλακές της Κέρκυρας, από τα μέσα περίπου του Νοέμβρη του 1951 μέχρι να οδηγηθεί πάλι στην Αθήνα για τη δεύτερη δίκη του κι εκτελεστεί σαν σήμερα πριν από εβδομήντα χρόνια τις 30 Μάρτη 1952, ο Νίκος Μπελογιάννης πάσχιζε να προχωρήσει, να φέρει εις πέρας μιαν ολόκληρη μελέτη για τις ρίζες της νεοελληνικής λογοτεχνίας.

Ζει κόντρα στους δίσεκτους καιρούς; Ζει ακόμα και τώρα στα Επτάνησα -και όχι μόνον- το μουσικό λαϊκό ή και εξεγερτικό επτανησιακό πνεύμα;

Θα ακούσατε τον Επτανήσιο υπουργό των Εξωτερικών μας. «Θα θέλαμε», είπε δημοσίως την περασμένη εβδομάδα μιλώντας για τη στρατιωτική «συνεργασία» με τις ΗΠΑ, «να δούμε μεγαλύτερη αμερικανική παρουσία στην περιοχή» μας.

Ευτυχώς το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας θα ολοκληρώσει με τον καλύτερο τρόπο, με μια πανηγυρική μουσική εκδήλωση αφιερωμένη στην κορυφαία δημιουργία του Διονύσιου Σολωμού, τους ρηχούς, για να μην πούμε τίποτα άλλο, επίσημους εορτασμούς για τα 200 χρόνια της αστικής εθνικοαπελευθερωτικής Ελληνικής Επανάστασης του 1821.

Ένας και μοναδικός απλός άνθρωπος του νησιού, γεννημένος στο χωριό Βιρός χωρίς τίτλους Ευγενείας, είχε κριθεί άξιος να χωρέσει στην πρώτη «Ιστορία της Κέρκυρας» τη γραμμένη στα ιταλικά και τυπωμένη το 1672 στη Βενετία με τον τίτλο «Della historia di Corfu». Ήταν ο «Άξιζε Χίλιους Θανάτους»!

Αντίτυπο της πρώτης έκδοσης του εμβληματικού έργου «Η τιμή και το χρήμα» του πρωτοπόρου λογοτέχνη και επαναστάτη σοσιαλιστή Κωνσταντίνου Θεοτόκη παραδόθηκε στο Αρχείο της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, από Κερκυραίο δημοσιογράφο.

«Κείμενο - αφιέρωμα στον Κερκυραίο κομμουνιστή δάσκαλο Κώστα Χυτήρη, που εκτελέστηκε από τους ναζί την Πρωτομαγιά του 1944 στην Καισαριανή, ανάρτησε ο κερκυραϊκός ειδησεογραφικός και σχολιογραφικός ιστότοπος corfupress.com», ανέφερε στις 20 Αυγούστου 2019 το portal του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας 902.gr.

Παραδομένοι από την κλίκα του Ιωάννη Μεταξά στους Ναζί κι απ' αυτούς στους μελανοχίτωνες Ιταλούς, έφτασαν το καλοκαίρι του 1943 στο κερκυραϊκό Λαζαρέτο μαζί με μια Ελληνίδα ηρωίδα του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού.

Σοκαριστικές, συγκλονιστικές εικόνες με βανδαλισμούς, καταστροφές και λεηλασίες στο μαρτυρικό νησάκι-Ιστορικό τόπο Λαζαρέτο, όπου την περίοδο της ιταλικής Κατοχής υπέφεραν Επτανήσιοι αντιστασιακοί διαφορετικών πολιτικών πεποιθήσεων απ’ όλα τα Ιόνια νησιά μας και ακόμη περισσότεροι άλλοι Έλληνες αγωνιστές και όπου τα μεταπολεμικά χρόνια εκτελέστηκαν δεκάδες αγωνιστές-κομμουνιστές και μέλη της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης, εκατέγραψε την περασμένη Τρίτη ομάδα πολιτών.

Ένα νέο βιβλίο για την Κέρκυρα και για λογοτεχνικές ή άλλες μορφές της γραμμένο από Κερκυραίους και μη Κερκυραίους, είτε από Κερκυραίους με ποικίλα ιστορικά, λογοτεχνικά, κοινωνικοπολιτικά θέματα, ακόμη και για τα παιδιά, κάθε τρεις μέρες!

Τους ακούτε απ' το παράθυρό σας εκεί στις Αλυκές Ποταμού αξιότιμη κυρία περιφερειάρχη Ιονίων Νήσων; Δεν πέθαναν, φωνάζουν!

Την εφώναζαν και Βιολάντα. Ήταν, της έλεγαν, σαν χαρούμενη γιρλάντα της Κέρκυρας. Βιολέτα. Ίδια η χαρά. Φως της ζωής. Γιορτή από μόνη της.

Θα μπορούσε ίσως να έχει επιλεγεί η πλατεία της πόλης που εδώ και τρία χρόνια φέρει το όνομα του πατέρα του, Μάχου Ρούση, στην κορυφή της οδού Ιονίου Ακαδημίας, αλλά είναι πράγματι ταιριαστός και ο όμορφος «Κήπος του Λαού», πλάι στα Παλαιά Ανάκτορα της πόλης μας, που επελέγη για την παρουσίαση του νέου βιβλίου του Γιώργου Ρούση, πανεπιστημιακού, αριστερού διανοητή και πολυγραφότερου Κερκυραίου συγγραφέα των σαράντα τελευταίων ετών.

Δισέλιδο αφιέρωμα στη μνήμη του Κερκυραίου κομμουνιστή Αλέκου Πρίφτη, που ήταν στρατιωτικός διοικητής του 10ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ στην Κέρκυρα στην ύστερη περίοδο της δράσης του ΕΛΑΣ στο νησί και ηγήθηκε της πρώτης αντάρτικης ομάδας του κατοπινού Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας στην Ήπειρο, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 72 ετών από το θάνατό του από κυβερνητικά πυρά στο Κοκκινόχωμα Ιωαννίνων, δημοσίευσε το Σάββατο 21 Ιούλη 2018 η κερκυραϊκή εφημερίδα «Ενημέρωση».

Εγνώρισε την Κέρκυρα στις φρικτές, όπως τις χαρακτηρίζει, φυλακές της, ως δεσμώτης της Χούντας. Την αγάπησε στις φυλακές της.

Σαν να μην τους έφταναν οι Αμερικανοί εισβολείς -όπως η γνωστή μας από τον Ερημίτη στη βορειοανατολική Κέρκυρα NCH Capital- που χρήμα κραδαίνοντας βάζουν στο χέρι «ειρηνικά» τη γη τους και τους μετατρέπουν σε σύγχρονους σκλάβους γυρνώντας τους στην εποχή της φεουδαρχίας, ήρθαν στη γη τους «ντυμένοι φίλοι» και οι Ρώσοι εισβολείς, κραδαίνοντας όπλα και απαιτώντας με θανατηφόρα κανόνια την υποταγή, για να κάνουν νέον «αναδασμό» της δημόσιας και λαϊκής άλλοτε περιουσίας!

Δίπλα στο σπίτι του Κωστή Παλαμά, που έβαλε κι επέβαλε το ποιητικό μεγαλείο του Διονύσιου Σολωμού στην πνευματική ζωή της Αθήνας. Στο ισόγειο-ημιυπόγειο και τον πρώτο όροφο οικήματος στη συμβολή των οδών Ακαδημίας και Ασκληπιού. Εκεί στα τέλη της δεύτερης δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα εστεγάστηκαν δύο κερκυραϊκοί «Μαύροι Γάτοι».

Προσκυνημένοι; Προδότες; Αυτούς τους ακραίους χαρακτηρισμούς του συρμού θα απέδιδαν ίσως κάποιοι, με ευκολία, σε Επτανήσιους πολιτικούς της περιόδου του 1821, κρίνοντας πράξεις και παραλείψεις τους έναντι της Επανάστασης

Υπάρχει μόνο ένα νησί στο άλλο μεγάλο Πέλαγος, στο Αιγαίο, όπου συναντά κανείς οικογενειακά επώνυμα όπως Κορφιάτης, Παξινός, Ζακύνθιος, Κεφαλονίτης, Κεφαληναίος, Τσιρίγος και άλλα παρόμοια επίθετα, καθαρά επτανησιακά και δηλωτικά του νησιού καταγωγής. Είναι η χτυπημένη από τον Εγκέλαδο και ιστορικά γνωστή για το αγωνιστικό και ανυπότακτο δημοκρατικό πνεύμα του πληθυσμού της ανά τους αιώνες Σάμος.

Οι στίχοι «Μη καρτεράτε να λυγίσουμε μήτε για μια στιγμή, έχουμε τη ζωή πάρα πολύ αγαπήσει…» ποιήματος που ο Φώτης Αγγουλές έγραψε στις φυλακές της Κέρκυρας μια Πρωτοχρονιά της δεκαετίας του 1950, εναλάσσονταν στα μεγάφωνα με άλλους ακόμη πιο φορτισμένους συναισθηματικά.

Σημαντικά βιβλία που συνδέονται με την Κέρκυρα και την ιστορία της, μα και άλλα γραμμένα από Κερκυραίους ή άλλους συγγραφείς που αφορούν ευρύτερα ζητήματα ιδεολογικοπολιτικού χαρακτήρα και αναφέρονται και στο νησί των Φαιάκων, περιλαμβάνει ο κατάλογος των εκδόσεων της «Σύγχρονης Εποχής» στον μισό αιώνα που συμπλήρωσε το 2022, λειτουργώντας ως εκδοτικός οργανισμός του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.

Μια καλαίσθητη και προσεγμένη έκδοση για το Λαζαρέτο, με τίτλο «Να στέκεσαι ολόρθος στον αγώνα» και με ποικίλα ιστορικά υλικά, κυκλοφόρησε η Τομεακή Επιτροπή Κέρκυρας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, στον απόηχο της εκδήλωσης που οργάνωσε τον περασμένο Νοέμβριο στη νησίδα με ομιλητή τον Γενικό Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα.

Μια προσωπική επιστολή με αποστολέα Κερκυραίο/Επτανήσιο συνταξιούχο, μαζί με απόσπασμα φύλλου της κερκυραϊκής - επτανησιακής εφημερίδας «Ριζοσπάστης» του 1850 για τις βρετανικές φρικαλεότητες στα Επτάνησα την περίοδο της βρετανικής «Προστασίας», έλαβε σήμερα 17 Μάη 2021 η Πρόεδρος της Δημοκρατίας κυρία Κατερίνα Σακελλαροπούλου.

Ήταν βροχερή εκείνη η 19η Νοέμβρη του 1948 στην Κέρκυρα. Για τέσσερις πολιτικούς κρατούμενους των φυλακών του νησιού, μέλη ή απλώς φίλους και υποστηρικτές του ΚΚΕ που δεν έλεγαν με τίποτα να το αποκηρύξουν, μόνο και μόνο γι' αυτόν το λόγο ήταν η στερνή μέρα της ζωής τους.

«Έβγαλα όσο λάδι μπορούσε να βγει (...) Και, να λέει κανείς, πως δεν κατόρθωσα να βάλω μέσα όλη την ψυχή μου, όπως το επιθυμούσα, αλλά έγινε ένα έργο τρομερά απαισιόδοξο, τρομερά τραγικό (...) Το γράψιμό του μου άφηκε μια συναίσθηση από απογοήτευση, μια βαθιά πίκρα για την τύχη του κόσμου και του ατόμου, και προπάντων για τη μοίρα του ανθρώπου, που ξέρει ν' αγαπάει και που βρίσκεται εξευτελισμένος από την ανάγκη (...)».

Τον φώναζαν Ευγένη. Ήταν, θαρρείς, η προσωποποίηση της ευγένειας και της αξιοπρέπειας σ' αυτό το άθλιο κι αφύσικο στην ομορφιά της Κέρκυρας κάτεργο - κατάλοιπο της αγγλικής κατοχής της. Όλοι οι μελλοθάνατοι σαν εκείνον, αγωνιστές, τον σέβονταν πολύ και του το 'δειχναν. Ήταν -πάνω εικόνα από το μνήμα του στο Λαζαρέτο- ο μοναδικός δήμαρχος ανάμεσά τους και μάλιστα 36 ετών πια. Όταν οι περισσότεροι ήταν δέκα και δεκαπέντε χρόνια νεότεροι, πώς να μην τον σέβονταν πολύ;

Λαζαρέτο.

1943, καλοκαίρι.

Σαν να μην τους έφταναν οι εκατοντάδες Επτανήσιοι και άλλοι αντιστασιακοί αντιφασίστες πατριώτες απ’ όλη την Ελλάδα που τους είχαν συλλάβει και κλείσει από καιρό ασφυκτικά στα 72 του στρέμματα, οι Ιταλοί καταχτητές «ξεφορτώνουν» με βενζινόπλοια στο κερκυραϊκό αυτό νησάκι άλλους διακόσιους περίπου κρατούμενους.

Τέτοιον μήνα, τέτοιες ημέρες, πριν από 76 χρόνια. Μέσα στη δίνη των αντιδημοκρατικών γεγονότων και της φτώχειας που σκίαζαν την Κέρκυρα και ολόκληρη την Ελλάδα. Οι Κερκυραίοι ποδοσφαιριστές, οι παράγοντες, οι αθλητές και οι οπαδοί των κερκυραϊκών αθλητικών σωματείων, συμπεριλαμβανομένου του κρίκετ, ύψωσαν με έναν ξεχωριστό τρόπο το ανάστημά τους σ' εκείνους που έβλαπταν τα εθνικά δίκαια κι εστραγγάλιζαν με τους εγχώριους συνεταίρους τους τις ελευθερίες και τα δικαιώματα της κερκυραϊκής νεολαίας, του κερκυραϊκού λαού και όλου του ελληνικού λαού.

Μήπως αποτελεί πολιτική υποκρισία, φίλες και φίλοι, η Περιφέρεια Ιονίων Νήσων να υιοθετεί στους διαδρόμους της αφορισμούς του τύπου «δεν υπάρχουν... λεφτόδεντρα».

Αν ο πιο αδιάψευστος μάρτυς για την πολιτική δύναμη και ένα μέρος έστω του έργου κάποιου είναι συχνά ένας ιδεολογικός του αντίπαλος με εχέγγυα ικανής κρίσης, τότε μια μαρτυρία του Κερκυραίου δημοσιογράφου Κώστα Δαφνή μοιάζει καταλυτική για την ισχύ που είχε αποκτήσει ο ΕΛΑΣ στην Κέρκυρα την περίοδο της Κατοχής.

Να ζήσουν και τα Επτάνησά μας κι η Ελλάδα μας όλη! Όπως κάθε γάμος, ας πούμε, είχε κι έχει τα προβλήματά του, αλλά, τι να κάνουμε, έτσι δεν είναι η αληθινή ζωή;

Δεν μπορούμε να φανταστούμε, επιτρέψτε μας να πούμε εισαγωγικά, ότι, αν στη θέση της κυρίας Ρόδης Κράτσα περιφερειάρχης Ιονίων νήσων ήταν ο κ. Σπ. Σπύρου, ο κ. Θ. Γαλιατσάτος, η κυρία Αλεξάνδρα Μπαλού ή ο κ. Αλ. Αλεξάκης, δεν θα βρισκόταν την περασμένη Δευτέρα στην μισοκατεστραμμένη Κεφαλονιά.

Ακριβώς πριν από 120 χρόνια. Το 1901. Τότε εκείνος που το 1860, δηλαδή δώδεκα χρόνια μετά την κυκλοφορία του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου» του Καρλ Μαρξ και του Φρίντριχ Ένγκελς, πρώτος στην Ελλάδα διατύπωσε εδώ στο νησί μας ευμενή κριτική απέναντι στην ιδέα της «κομμουνιστικής δημοκρατίας», συντάραξε με μια «Διαθήκη» του όλη την πόλη της Κέρκυρας.

Για τέταρτη φορά την τελευταία τριακονταετία η Κέρκυρα την περασμένη Τρίτη καλωσόρισε ένα στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας που έχει ταυτιστεί με αυτό και αναγνωρίζεται ως εμβληματική πολιτική προσωπικότητα. Μιαν αγωνίστρια με επτανησιακές ρίζες που είχε πρωτοαντικρίσει την Κέρκυρα σε παιδική ηλικία ερχόμενη με τη μητέρα της στο νησί για να συναντήσει στις φυλακές τον Κεφαλονίτη πολιτικό κρατούμενο αγωνιστή του ΕΑΜ και του ΚΚΕ πατέρα της και έμελλε -ποιος να το φανταζόταν τότε- επτά δεκαετίες μετά να μιλήσει στην Κέρκυρα για τον Ιωάννη Καποδίστρια.

Η Κέρκυρα συγκλονισμένη έκλαψε τις 28 Ιουλίου 1946 έναν γιο της όσο ποτέ ίσως άλλον. Επτά ημέρες νωρίτερα, όπως έγινε γνωστό τότε με καθυστέρηση, είχε χάσει τη ζωή του από πυρά κρατικής δύναμης. Με δικαστική και αστυνομική εντολή, λυτοί και δεμένοι κρατικής και παρακρατικής δύναμης, αφού απέτυχαν να τον συλλάβουν στην Κέρκυρα και να αποτρέψουν τη μετάβασή του στην Ήπειρο, τον καταδίωξαν και τον σκότωσαν εκεί τις 21 Ιουλίου του 1946. Είχε «εξυβρίσει» τη δυναστεία των Γλύξμπουργκ. Αυτό ήταν το μοναδικό «αδίκημα» που του είχαν αποδώσει.

Να την προλάβετε, μη την χάσετε, επιτρέψτε μας να πούμε, την έκθεση πολύτιμων υλικών για τη «Βιομηχανική κληρονομιά της Κέρκυρας» που συνεχίζεται μέχρι και τις 5 Ιανουαρίου 2023 στη Δημοτική Πινακοθήκη. Κάποιοι από τους προγόνους σας, όπως και από τους δικούς μας, παρουσιάζονται σίγουρα εκεί, «πίσω» από αστραφτερές προσωπογραφίες επιχειρηματιών και εικόνες εργοστασίων, «πίσω» και από φωτεινές εμπορικές διαφημίσεις που αφορούν το άλλοτε λαμπρό βιομηχανικό στερέωμα της Κέρκυρας.

Έγιναν όντως στην Κέρκυρα, ως οφείλαμε, αρκετές εκδηλώσεις για τον έναν αιώνα από την εθνική Μικρασιατική καταστροφή. Ακόμη και θαυμάσια εικαστικά έργα, όπως η πιο πάνω εικονιζόμενη υδατογραφία του Σπύρου Κολυβά με πρόσφυγες να φτάνουν στην Κέρκυρα, με φόντο το Παλαιό Φρούριο όπου κατά χιλιάδες στοιβάχτηκαν, φτιάχτηκαν εφέτος.

Ήταν εκεί και απόγονοι και συνεχιστές του αγώνα των Κερκυραίων κρατουμένων. Εκείνων των εκατοντάδων ίσως κομμουνιστών ή φίλων του ΚΚΕ, αγωνιστών του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και άλλων λαϊκών αγωνιστών της Κέρκυρας.

Δεν επισκέφθηκε ποτέ τη «ναυτική πολιτεία που σκόνταφταν στα μπαλκόνια της και στις κληματαριές της τα κατάρτια», όπως την περιέγραψε σε στίχους της για το ομηρικό παρελθόν της. Παρά το γεγονός αυτό, ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος που έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα πριν από τριάντα χρόνια συνδέθηκε στενά με την Κέρκυρα και με ανθρώπους της, βιωματικά και νοερά, μέσα από αθάνατους στίχους του και την αγωνιστική ζωή του.

«Στην Κέρκυρα, στις φυλακές, οι συνθήκες κράτησής μας ήταν τραγικές. Κελιά που ήτανε προορισμένα για έναν, με ένα τσιμεντένιο κρεβάτι που έπρεπε να το μοιραστούμε δυο και τρεις. Τα κρεβάτια, για να εξηγούμαστε, δύο επιπλέον ράντσα, σχημάτιζαν ένα Π. Κεφαλή το τσιμεντένιο, παράλληλα με τον τοίχο το ένα ράντσο και κολλητά το δεύτερο. Για να βγεις έξω έπρεπε να περάσεις πάνω από το ένα ράντσο και το δράμα ήταν το βράδυ, όταν με το βασίλεμα του ήλιου κλείνανε τα κελιά και άνοιγαν το πρωί. Να σε πιάνει κόψιμο, να θέλεις να πας για κατούρημα στο ουροδοχείο και να μην μπορείς. Ζούσαμε ένα δράμα».

Γκρέμισε τις σιταποθήκες των πλουσίων και μοίρασε το σιτάρι δίκαια στον λαό. Βοσκός. Κτηνοτρόφος. Πάντα, παρά τους τίτλους του, μ' έναν απλό σκούφο.

Ε, όχι να μας πάρει μια Θεσσαλονικιά πολιτικός τη δόξα ότι έχει κάνει περισσότερα από εμάς ή, τάχα, ότι πρώτη από όλο το Γένος μας εκείνη ως αντιπρόεδρος στην Ευρωβουλή ενδιαφέρθηκε ζωηρά για τη φήμη του Κατάρ στα μάτια μας και για τη φιλία όλων των ευρωπαϊκών λαών και του δικού μας με το κράτος - τρομοκράτη, σύμφωνα με άλλες αραβικές χώρες, Εμιράτο του Κατάρ!

Η αλήθεια είναι πως δεν χρειαζόταν κανένα τηλεφώνημα του Αμερικάνου πρεσβευτή η κυβέρνηση ή πιο καλά ο υπουργός Εργασίας κ. Χατζηδάκης, με τον τόσο αντεργατικό κατήφορο που έχουν πάρει, ώστε να υπάρξει προχθές και χθες όλος αυτός ο εξοργιστικός αυταρχισμός εις βάρος των εργαζομένων στο παράρτημα του ενεργειακού ομίλου «Energean» στον Πρίνο, το οποίο ακούει στο επιχειρηματικό όνομα «Kavala Oil» ή, ελληνιστί, «Καβάλα Όιλ» είτε «Πετρέλαια Καβάλας».

«Ωρέ, μη γείρεις...». Μ' αυτές τις τρεις λέξεις στο στόμα για κάθε μέχρι τότε Αριστερό ψηφοφόρο, ακόμη και για κάθε σοσιαλδημοκράτη σαν να μάντευε τι θα επακολουθούσε, γύριζε τότε στη Γαρίτσα και τον Ανεμόμυλο ο γηραιός πια πωλητής πάγου Γεράσιμος Βλάχος.

Σαν σήμερα πριν από 70 χρόνια, στις 9 Φεβρουαρίου 1949, η Λευκίμμη έκλαιγε. Κατάρες άκουγες παντού για την τόση αδικία. Πολλοί δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. Κι όμως, ήταν αλήθεια: ο Θανάσης Βλάσσης και ο Θρασύβουλος Βλάσσης, πρωταγωνιστές του αγώνα εναντίον των Ιταλών και των Γερμανών κατακτητών στην περιοχή, δεν ήταν πια!

Τόσο μελωδικό και θαλερό αηδόνι -που ταξίδεψε τελικά και σ' όλη τη Γη- δεν είχε ποτέ κελαηδήσει στη γη του Δημόδοκου!

Την αποδοχή της προσφοράς του ΚΚΕ να συμβάλει έμπρακτα στη μνημειακή ανάδειξη της ιστορικής και ιερής κερκυραϊκής νησίδας Λαζαρέτο, χαρακτηρίζοντάς την ως «πολύ καλή», ανακοίνωσε εκ μέρους της περιφερειάρχη και της πλειοψηφίας του περιφερειακού συμβουλίου της Περιφέρειας Ιονίων Νήσων (ΠΙΝ) ο αντιπεριφερειάρχης της Κώστας Καποδίστριας, στη διάρκεια της σημερινής συνεδρίασής του, υποστηρίζοντας ωστόσο πως η ΠΙΝ «θέλει αλλά δεν μπορεί» στην παρούσα φάση να κάνει πολλά μόνη της για τη νησίδα.

Δεν υπήρξε στην ελληνική πολιτική ιστορία του εικοστού αιώνα μάλλον καμία άλλη γενναιότερη, μεγαλύτερη σε διάρκεια και πιο συνταρακτική - μα και ανεξίτηλο ίσως στίγμα για Έλληνες ιατρούς, Κερκυραίους εν προκειμένω, για τη στάση τους- πολιτική απεργία πείνας, σαν εκείνη που έκαναν στις φυλακές της Κέρκυρας τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο του 1949 εκατοντάδες πολιτικοί κρατούμενοι. Μελλοθάνατοι, αγωνιστές της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης όλοι τους σχεδόν. Προορίζονταν για εκτέλεση στη μαρτυρική κερκυραϊκή νησίδα Λαζαρέτο.

Δύο περίπου χρόνια από τότε που η Κέρκυρα, μετά την πολιορκία της από οθωμανικό και ρωσικό στόλο με αιχμή του δόρατός τους 2.500 Τουρκαλβανούς του Αλή Πασά, «απελευθερώθηκε» από τους Γάλλους Δημοκρατικούς και τέθηκε υπό την κυριαρχία της Οθωμανικής Πύλης και την «προστασία» της Ρωσικής Αυλής με ταυτόχρονη διοικητική παλινόρθωση της εγχώριας αριστοκρατικής τάξης, δηλαδή το 1801, το νησί «έβραζε». Ο ζυγός των Ευγενών πρόβαλλε πάλι ανυπόφορος. Ο «προαιώνιος εχθρός του λαού», όπως προσδιόρισε έναν και πλέον αιώνα μετά η Μαρή Ασπιώτη την αριστοκρατία, δεν είχε διστάσει, για τα συμφέροντά του, να θέσει το νησί κάτω από την πιο προσβλητική κυριαρχία των Οθωμανών.

Αν ο Καρλ Μαρξ με το ευρύτερα γνωστό πια άρθρο του το 1859 για τα Ιόνια Νησιά σε εφημερίδα της Νέας Υόρκης με εκατοντάδες χιλιάδες αναγνώστε και στις δύο όχθες του Ατλαντικού είναι, λόγω της φήμης του, ο πιο διάσημος Ευρωπαίος απ' όλους όσοι ύψωσαν τη φωνή τους για να καταγγείλουν στη διεθνή κοινή γνώμη την καταπίεση των προγόνων μας στα αγγλοκρατούμενα Επτάνησα την περίοδο της υποτιθέμενης βρετανικής «Προστασίας», κάθε άλλο παρά μικρότερη ήταν η συμβολή ενός σπουδαίου Γάλλου διανοούμενου. Φρανσουά Λένορμαν, το όνομά του.

Σαν σήμερα πριν από 165 χρόνια η σορός του τάφηκε στην Κέρκυρα και όμως άρχισε, θαρρείς, ο θρίαμβός του. Ήταν 10 Φλεβάρη του 1857, ημέρα Κυριακή. Την παραμονή, 9 Φλεβάρη 1857, ημέρα του θανάτου του, η Κέρκυρα ζούσε την αρχή της αθανασίας του.

Ήταν «ο σοφότερος των Ελλήνων» στην εποχή του, έγραψε για εκείνον μετά τη θανή του, το 1923, ο καλός του φίλος, συμπατριώτης του κατοπινός πρύτανης του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αριστοτέλης Σίδερις. Είτε ήταν έτσι είτε όχι, αφού ο ίδιος δεν δίσταζε ταπεινά να μιλά και για λάθη του, τον θρήνησε με εξίσου λαμπρά λόγια η σημαντικότερη ίσαμε σήμερα Κερκυραία λογία Ειρήνη Δενδρινού. Συνόψισε το έργο του και τη ζωή του με δύο λόγια που θα τα επιβεβαιώσουμε πολλές φορές εφέτος. Τον χαρακτήρισε «δόξα της Κέρκυρας».

Επιτρέπεται άραγε σήμερα ή έχει απαγορευτεί το βάδισμα ή και η απόθεση λουλουδιών στην οδό Αγωνιστών Πολυτεχνείου μπροστά από το Παλαιό μας Φρούριο όπου την 21η Απριλίου η Χούντα μάζεψε μαζί με δεκάδες άλλους δημοκράτες και τον 86χρονο Νίκο Βαρότση και την πενηντάχρονη εργάτρια Γιολάντα Σκέμπρη;

Οι στίχοι του Κωστή Παλαμά δοξολογούν την Κέρκυρα και ρητά βεβαιώνουν πως εκεί η ψυχή του ωρέχτηκε να γλυκοζήσει, εκεί που ακόμα ζουν οι Φαίακες του Ομήρου - και σμίγ’ η Ανατολή μ’ ένα φιλί τη Δύση - κι ανθεί παντού με την ελιά το κυπαρίσσι.

Δεν είχε γίνει ποτέ πριν και δεν έχει γίνει άλλη φορά, από τότε ίσαμε τις μέρες μας, τόσο μεγάλη αγωνιστική συγκέντρωση και πορεία του λαού της Κέρκυρας. Το ημερολόγιο έγραφε 12 Νοεμβρίου 1944. Σαν σήμερα, δηλαδή, πριν από 78 χρόνια. Η παρέλαση του λαού σε παράταξη στο κέντρο της πόλης, σύμφωνα με την εφημερίδα «Η Φωνή του Λαού» του ΕΑΜ Κέρκυρας, κάλυπτε μήκος τριών χιλιομέτρων. Έλαβαν μέρος στη συγκέντρωση, όπως πληροφορούσε η εφημερίδα «Νέα Ζωή» της κερκυραϊκής Οργάνωσης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, περισσότεροι από 15.000 άντρες και γυναίκες κάθε ηλικίας. Το ΕΑΜ της Κέρκυρας ήταν ο οργανωτής.

Ποιο να είναι, άραγε, το πιο ωραίο Ημερολόγιο για το 2022 στο νησί όπου τοπικά Ημερολόγια της μορφής των Αλμανάκ, αν όχι και κάποιου είδους Καζαμίες, κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά από μια τοπική «Αυτοκρατορική Τυπογραφία» το 1810 για το 1811;

«Περιπεράστε παρακαλώ!»;

Θα ξαναζήσουμε, αυτή τη φορά στην αληθινή ζωή της Κέρκυρας, την υπέροχη σαν βιολέτα του παλιού ελληνικού κινηματογράφου Δέσποινα Στυλιανοπούλου;

Στο εμβληματικό Παλαιό Φρούριο της πόλης της Κέρκυρας βρίσκεται το σπίτι του. Εκεί φυλάει σαν κόρη οφθαλμού κάποια αμέτρητα έγγραφα ιστορικής αξίας για όλον τον Ελληνισμό. Είναι ο πιο παλιός ζων παππούς των σύγχρονων Κερκυραίων. Πιο γέρος κι από το ίδιο το Φρούριό τους, που χτίστηκε τα μέσα του 16ου αιώνα. Αυτός είναι κιόλας ο πιο σοφός Κερκυραίος.

Λυπήθηκαν τους Κερκυραίους οι πιο περήφανες και πιο σιωπηλές «ακούραστες γριούλες» του νησιού; Οι πιο μακραίωνοι και σαράντα φορές περισσότεροι από τον ανθρώπινο πληθυσμό «μόνιμοι κάτοικοι» της Κέρκυρας, οι λιανολιές της; Αυτές που είναι ανεκτίμητος «Κερκυραίων πλούτος» όπως καλύτερα από κάθε άλλον τις ύμνησε ο Ανδρέας Κάλβος;

Ο κ. Σταύρος Ανδρεάδης, ο επικεφαλής δηλαδή του μεγαλύτερου ελληνικού τουριστικού ομίλου που είναι γνωστός ως IKOS, εξοργισμένος ζήτησε τον λόγο από τον πρόεδρο του περιφερειακού συμβουλίου Ιονίων Νήσων Νίκο Μουζακίτη προκαλώντας με τα λόγια του ταραχή και αμηχανία.

Μεγαλώσαμε, ομολογουμένως, ακούγοντας ότι από τα παρασκήνια την Ελλάδα την «κυβερνούν 300 οικογένειες» μεγαλοεπιχειρηματιών, μαζί με κάποιες ξένες ακόμη πιο ισχυρές φαμίλιες.

Σαν σήμερα πριν από σαράντα έξι χρόνια, παρακαλώ, για μία και μοναδική μέρα. Το ημερολόγιο έδειχνε 20 Δεκεμβρίου 1975. Η Αναγνωστική Εταιρία Κέρκυρας, αυτό το πνευματικό φρούριο της μεγαλοαστικής τάξης της Κέρκυρας και της Επτανήσου, αν όχι όλης της Ελλάδας και ξένων μεγιστάνων του πλούτου αφού στους πολύτιμους χορηγούς κι ευεργέτες της φιγουράρουν πρόσωπα και Ιδρύματα με επίθετα όπως Μποδοσάκης, Λάτσης, Λεβέντης, Νιάρχος, Λασκαρίδης, Ωνάσης, Ρότσιλντ, αντηχούσε κομμουνιστικά τραγούδια.

Πράγματα ευχάριστα, μόνο, για το μαρτυρικό Λαζαρέτο, έχουμε να μοιραστούμε σήμερα μαζί σας, φίλες και φίλοι. Με όλους σας, όποιον -μη μαύρο βέβαια- πολιτικό... Θεό κι αν πιστεύετε.

Γιατί δεν πήγατε και στο Μπάκιγχαμ κυρία Δήμαρχε; Ή θα πάτε στα σαράντα του Φίλιππου; Με το καλό!  

«Εδώ σωπαίνουν τα πουλιά». Με μια λέξη το τραγούδι «Ταμένος», με τη φωνή του ίδιου του Μίκη Θεοδωράκη που ήταν θαρρείς κι αυτός «παρών» στη συγκλονιστική, ανεπανάληπτη εκδήλωση της κερκυραϊκής οργάνωσης του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας στο μαρτυρικό κερκυραϊκό νησάκι Λαζαρέτο τις 21 Νοέμβρη 2021.

«Καρτεράμε. Μέρα με τη μέρα. Θάρθει και η δική μας σειρά. Είναι σίγουρο πως και μας θα μας διώξουν (…) Τα κελιά αδειάζουν. Οι ακτίνες ρημάζουν. Στις αυλές δεν έμεινε πέτρα πάνω στην πέτρα...

Το 1912 ήταν, όταν με αφορμή μάλλον παρά για την ίδια την άρνηση της ηγεσίας της να ανταποκριθεί σε αίτημα σοσιαλιστών της εποχής, εκδηλώθηκε στην κερκυραϊκή Φιλαρμονική «Μάντζαρος» η πρώτη μεγάλη σύγκρουση στο εσωτερικό της που έλαβε δημόσιες διαστάσεις, δύο εικοσαετίες και κάτι αφότου ιδρύθηκε με σκοπό τη «ψυχαγωγία της εργατικής τάξεως». Μέχρι τότε οι εσωτερικές έριδες για τον ρόλο της Φιλαρμονικής έμεναν «εντός των τειχών». Ήταν, θα έλεγε κανείς, μια κρίση φυσιογνωμίας.

Θα τρίζουν τα κόκκαλα των χιλιάδων νεκρών στα δικά μας νησιά κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, κυρία Κράτσα, για την ανιστόρητη πολιτική ανοχή που επιδεικνύετε στους πολιτικούς επιγόνους των δολοφόνων τους!

Φανταστείτε στον τηλεοπτικό δέκτη σας, φίλες και φίλοι, τη Ναταλία Καποδίστρια, την Κερκυραία ηθοποιό-απόγονο της οικογένειας του πρώτου Κυβερνήτη της σύγχρονης Ελλάδας, στο παράθυρο του κερκυραϊκού σπιτιού του Διονύσιου Σολωμού στα Μουράγια ν’ απαγγέλει Το χάραμα επήρα του ήλιου το δρόμο / Κρεμώντας τη λύρα τη δίκαιη στον ώμο / Κι απ’ όπου χαράζει ως όπου βυθά / Τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερο / Από τούτο το αλωνάκι…

Υπερβολικός ως προς τον υπαινιγμό ενδεχόμενου σοβαρού κινδύνου, λέτε, ο τίτλος «Ναυτικές κόντρες ΝΑΤΟ - Ρωσίας ανοιχτά της Κέρκυρας», ενώ η αιματηρή πολεμική σύγκρουση μαίνεται στην κάπως μακρινή μας Ουκρανία; Κι όμως, ορισμένα γεγονότα δείχνουν να έχει... μετακινηθεί πολύ πιο κοντά μας η Ουκρανία!

Τι αποκάλυψη κι αυτή με τους τόσους «στρατηγικούς» εναγκαλισμούς των κυβερνητικών αξιωματούχων μας με τον διαβόητο Σαουδάραβα ηγέτη και το επιτελείο του στην Αθήνα!

Πριν από έναν αιώνα περίπου. Όταν ακόμη ήταν αγέννητος ο Κρητικός μεγάλος μουσικοσυνθέτης μας Γιάννης Μαρκόπουλος που εμπνεύστηκε τη μελοποίησή τους σε ηλικία δεκαπέντε ετών το 1954 και θεϊκά τους ανέβασε το 1977 στις κορφές του ελληνικού μουσικού Ολύμπου.

Με τίτλο «Ενα ντοκουμέντο για τη δράση του ΕΛΑΣ στην Κέρκυρα» και υπότιτλο «Η μάχη για τη διάσωση των υποδομών του νησιού από τους Γερμανούς, μέσα από ένα άρθρο του Αλέκου Πρίφτη στη "Φωνή του Λαού"», η εφημερίδα «Ριζοσπάστης» στο φύλλο της τής 28ης Οκτωβρίου 2022, σε αφιέρωμα στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940, δημοσίευσε το ακόλουθο κείμενο:

Τέτοιον μήνα πριν από 47 χρόνια, τον Νοέμβριο του 1974, σ' ένα τυπογραφείο παλιού αγωνιστή της Δημοκρατίας που με την πτώση της Χούντας πήρε τη θέση του στη Νομαρχιακή Επιτροπή Κέρκυρας του ανασυντασσόμενου Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, εκδόθηκε μια εφημερίδα που έχει πολλά να μας πει, ως πηγή γνώσης, για εκείνη την πρώτη μεταπολιτευτική περίοδο στο νησί μας.

Παλιός γενναίος δικηγόρος είναι ο εικονιζόμενος στη φωτογραφία Κερκυραίος. Δεν είναι πια εν ζωή, μα σίγουρα θα τον θυμούνται με εκτίμηση πολλοί συμπολίτες μας, είτε επισκέπτονταν το δικηγορικό του γραφείο απέναντι από πασίγνωστο βιβλιοπωλείο στο ιστορικό κέντρο της πόλης είτε όχι.

Κόψτε αυτή τη «Λερναία Ύδρα» των αγωνιστών αγροτών της Κέρκυρας! Κόψτε όλα τα κεφάλια αυτής της «Λερναίας Ύδρας»!

Με «βασίλισσα» της κερκυραϊκής ιδιωτικής και νοσοκομειακής φαρμακευτικής αγοράς πάλι την εταιρεία που απασχόλησε τριάντα περίπου φορές κερκυραϊκά δημοσιεύματα, λόγω του Έλληνα επικεφαλής της σε συνδυασμό με το εμβόλιό της εναντίον της Covid-19, «έκλεισε» το 2021 για τα κερκυραϊκά φαρμακεία και τον κερκυραϊκό νοσοκομειακό και ιδιωτικό ιατρικό τομέα.

Μήπως θα θέλατε να ναυλώσετε κιόλας πλοία και να οργανώσετε μηχανισμό για να μας μεταφέρουν με το ζόρι στην Αλβανία, αξιότιμη κυρία Κράτσα, όλους εμάς τους 13.117 πολίτες των Ιονίων νήσων που προτιμήσαμε τον συνδυασμό «Λαϊκή Συσπείρωση Ιονίων Νήσων» στις τελευταίες περιφερειακές εκλογές, σε περίπτωση που δεν αποδεχθούμε την προτροπή σας να μετακομίσουμε εθελοντικά στην Αλβανία;

Πέντε ποιήματα, δύο από τα οποία βλέπουν από τότε το φως της δημοσιότητας τώρα, είχαν γράψει Κερκυραίοι ποιητές για τη μεγάλη Επανάσταση του ρωσικού λαού τον περασμένο αιώνα, που οδήγησε ακριβώς τέτοιες ημέρες πριν από 100 χρόνια, τον Δεκέμβριο του 1922, στη δημιουργία της καινοτομικής Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών.

Αξιωματικό - λαϊκό θρύλο, για τον χαμό του οποίου γράφτηκαν άφθονοι λαϊκοί στίχοι ακόμη και από ανθρώπους με φτωχές γραμματικές γνώσεις και χύθηκε ποταμός το δάκρυ, μόνο αυτόν έχει βγάλει η Κέρκυρα.

«Η περιοδεία μας στην Κέρκυρα θα μου μείνει αξέχαστη. Μας λένε "Στο τάδε χωριό η μόνη ώρα για να μιλήσετε είναι στις έξι το πρωί". "Γιατί έξι το πρωί;". "Γιατί ο κόσμος τότε φεύγει και πηγαίνει να μαζέψει τις ελιές, είναι όλη μέρα στα χωράφια. Θέλετε να τους μιλήσετε; Έξι το πρωί...". Πάμε λοιπόν το ξημέρωμα και όντως μας περίμεναν. Ήταν αριστερό το χωριό και καθώς περνάγαμε κάτω από τα μπαλκόνια τα κορίτσια μάς πετούσαν ροδοπέταλα. Δεν μου έχει ξανασυμβεί αυτό το πράγμα! Είχε γεμίσει ο τόπος ροδοπέταλα στις έξι το πρωί!».

Οι Φαίακες συνέρρεαν, βεβαιώνει ο Απολλώνιος ο Ρόδιος, έξω απ' το παλάτι του Αλκίνοου να ιδούν την επαναστάτρια Μήδεια, ενώ στο λιμάνι συμπατριώτες της Κόλχοι τη ζητούσαν πίσω.

Μήπως μας βομβαρδίζουν αλύπητα κι εμάς, όλον τον ελληνικό λαό, εδώ στα ελληνικά εδάφη;

Μήνας Νοέμβρης, 1947. Πάνω απ' τις αγγλικές φυλακές της Κέρκυρας βαριά μελανιασμένα σύννεφα προμηνούν καταιγίδα. Κάθε μέρα πέφτει από νωρίς βαθύ σκοτάδι στα υγρά κελιά- ψυγεία. Βροχή κι αέρας, αέρας και βροχή. Οι τοίχοι υγροί, παγεροί. Τουρτουρίζεις.

Πόση τόλμη, γενναιότητα, αίσθηση πατριωτικού καθήκοντος, πίστη στον λαό χρειαζόταν για να εκδίδει και να διακινεί κανείς στην κατεχόμενη Κέρκυρα, κάτω από τη μύτη του Ιταλού ή του Γερμανού κατακτητή, αντιστασιακές εφημερίδες με τα συνθήματα «Όλοι και όλα για τη Λευτεριά» - «Θάνατος στο φασισμό», με λόγια κουράγιου για το λαό, με κηρύγματα Εθνικής Αντίστασης και Λευτεριάς;

Προσωπικότητα που σφράγισε με την πολυσχιδή δράση του τη ζωή στην Κέρκυρα επί δεκαετίες τον προηγούμενο αιώνα.

Σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα του «Ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη», στην εκδήλωση που είχε γίνει στους χώρους του εκείνο το βράδυ, ένα από τα τιμώμενα πρόσωπα ήταν η σημερινή περιφερειάρχης Ιονίων Νήσων.

Ενας Κερκυραίος, βεβαιώνουν μαρτυρίες διασωθέντων και έρευνες, μπήκε μπροστά. Το μεσημέρι της 7ης Οκτωβρίου 1944 σε ένα από τα κρεματόρια του Άουσβιτς εκείνος ο Κερκυραίος αξιωματικός του ελληνικού Στρατού Ιωσήφ Βαρούχ ή Μπαρούχ, ήταν που έδωσε το σύνθημα στους ζωντανούς-νεκρούς συγκρατούμενους: «Θα γίνει ρε, ναι ή όχι, το ντου που λέγαμε;».

Τον Δεκέμβριο του 2013, σε ηλικία 88 ετών, ο Μίκης Θεοδωράκης θυμόταν τον εαυτό του να μεγαλώνει στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς, παιδί ακόμη, μαζί με έναν κόκκινο τόμο.

Φέρει επτανησιακή υπογραφή και αποτελεί ενδεχομένως, τολμούμε να πούμε, τη σημαντικότερη και πιο εμπεριστατωμένη συνθετική Αριστερή ιστορική – πολιτική μονογραφία για τη ζωή και το έργο του Κερκυραίου πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας.

Τι λέτε, θα «έβγαζε» μία ολόκληρη πενθήμερη εργάσιμη εβδομάδα με 8ωρη ημερήσια εργασία και ορθοστασία ο συμπαθητικός υπουργός Εργασίας Κωστής Χατζηδάκης αν η ζωή τον είχε φέρει στη θέση του εργάτη στο χαλυβουργείο της Θεσσαλονίκης;

Δεν βολεύει φαίνεται κάποια ιδεολογήματα ή απλώς και μόνο ίσως για να αποφευχθούν αδικαιολόγητοι συνειρμοί οι ιστοριογράφοι των ημερών μας, ακολουθώντας την πεπατημένη παλαιότερων, συμπεριλαμβανομένων πολλών ιστορικών, παραλείπουν όταν αναφέρονται στον πρώτο Κυβερνήτη της Ελλάδας και τη βιογραφία του, ως να μην υπήρξε, ένα καθ' όλα τιμητικό για τον ίδιο και την εκπληκτική προσωπικότητά του, πολιτικό - διοικητικό αξίωμα που υπήρξε το πρώτο στη ζωή του.

«Η υπόθεση του κ. William Hudson Guernsey ή αλλιώς Washington Guernsey, ο οποίος διωκόταν ποινικά γιατί έκλεψε από την βιβλιοθήκη του βρετανικού υπουργείου Αποικιών δύο μυστικές εκθέσεις (από 10 Ιουνίου 1857 και 18 Ιουλίου 1858) του σερ John Young, λόρδου ύπατου αρμοστή των Ιονίων Νήσων, προς την τότε κυβέρνηση του λόρδου Palmerston, δικάστηκε στο κεντρικό ποινικό δικαστήριο από τον βαρόνο Martin και έληξε με την απαλλαγή του κατηγορουμένου»

Όπως γενιές ολόκληρες μάθαμε από την κυρίαρχη αστική τάξη και τα συναφή ιστορικά αναγνώσματα του κερκυραϊκού Τύπου που την υπηρέτησε εξαιρώντας από τις στήλες του τα μυστικά της, η Κέρκυρα έζησε τελείως εκ του μακρόθεν, σχεδόν χωρίς ν' ανοίξει μύτη, τη σύγκρουση, τον σπαραγμό και το αίμα του τραγικού αθηναϊκού Δεκέμβρη του 1944. Συνέβησαν μόνο κάποιες λίγες αψιμαχίες και ο θάνατος ενός δικαστή, που οφειλόταν υποτίθεται, όπως μας είπαν, σε τοπική διένεξη, αποτελώντας εξαίρεση του κανόνα. Τι θα λέγατε όμως αν η αλήθεια είναι ότι μέσα σε λίγα 24ωρα εκείνου το Δεκέμβρη, του πρώτου μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τον ναζιστικό ζυγό, μόνο στην πόλη περισσότεροι από 2.000 πρόγονοί μας, ξεσπιτωμένοι άντρες και γυναίκες της Κέρκυρας, που τους αναζητούσαν κρατικές και παρακρατικές έξαλλες ομάδες οπλισμένων, κρύβονταν μαζί με ολόκληρες οικογένειες κατοίκων της υπαίθρου ακόμη και σε σπηλιές, αρκετοί επί 55 μέρες, για να αποφύγουν τη σύλληψη, την μήνι και την ανείπωτη φρίκη που ήδη βίωναν σε κρατητήρια από τη μίαν άκρη της Κέρκυρας ως την άλλη 800 συλληφθέντες νυχτερινές ώρες, κυρίως, ομοϊδεάτες τους, υποστηρικτές του ΕΑΜ και του ΚΚΕ;

Στο ντούκου, αντί να κηρύξουν συναγερμό! Λες και είναι κάτι φυσιολογικό, κάτι με το οποίο πρέπει να συμβιβαστούμε και να αποδεχθούμε ως αναπόφευκτο ή και επιθυμητό. Θαρρείς και συνηγορούν και οι ίδιοι ότι όντως πολλοί είμαστε «περιττοί» σ' αυτή τη γη μας, όπως είχαν αποφανθεί κάποιοι «ειδικοί» πριν από μισόν περίπου αιώνα. Σιωπούν μέρες τώρα οι πολιτικοί και οικονομικοί ταγοί μας για το έγκλημα της μείωσης του πληθυσμού του νησιού μέσα στη δεκαετία 2011-2021 των τόσων ρεκόρ της τουριστικής κίνησης!

Χίλιες! Τόσες είναι πάνω-κάτω οι συναυλίες στις οποίες ερμήνευσε λυρικά και επικά τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη υπό τη διεύθυνσή του από το 1971 έως το 2001, οπότε ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης έπαυσε να διευθύνει συναυλίες. Σε μια τριακονταετία χίλιες περίπου συναυλίες. Σε τριάντα εννέα χώρες!

Κερκυραίος σπουδαίος επιστήμονας, ένας γλωσσολόγος που ένα αξεπέραστο βιβλίο του για την ελληνική γλώσσα διδάσκεται στα σχολεία μας ακόμη και σήμερα, ήταν ο Γραμματέας του ιδρυτικού συνεδρίου του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας (ΣΕΚΕ) που ξεκίνησε τις εργασίες του σαν σήμερα πριν από 103 χρόνια στον Πειραιά, τις 17 Νοέμβρη 1918.

Σαν σήμερα πριν από 79 χρόνια, τις 27 Απριλίου 1941, οι Ναζί έμπαιναν στην Αθήνα. Ενώ τα ναζιστικά στρατεύματα την καταλάμβαναν και βάδιζαν προς την Ακρόπολη, στην πλατεία Ομόνοιας ένας ατρόμητος Κερκυραίος, γιος παπά και δάσκαλου που τα οστά του έχουν ενταφιαστεί στο ιερό της περίλαμπρης εκκλησίας των Αγίων Ιάσονος και Σωσιπάτρου στο προάστιο Ανεμόμυλος της πόλης μας, πρώτος κήρυξε την Αντίσταση στην Αθήνα!

Γιος γαιοκτημόνων, από φαμίλια με επαναστάτες που επιλέχθηκαν από τον ίδιο τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη για να συντρίψουν το αριστοκρατικό καθεστώς και να θεμελιώσουν την κυριαρχία της αστικής τάξης στη Βενετία και στην Κέρκυρα τα χρόνια 1797-1799, προσχώρησε με την επιστημονική λογική -και όχι με το συναίσθημα, όχι απλώς με την πεποίθηση πως το επιβάλλει η αίσθηση δικαιοσύνης- στη μαρξιστική θεωρία και τη θέση για την αντικατάσταση της αστικής τάξης από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της στην εξουσία και την εγκατάλειψη του κεφαλαιοκρατικού κοινωνικοπολιτικού συστήματος.

Πόσο γνωστό είναι στο νησί μας ότι ένας Κερκυραίος είναι αυτός που έχει γράψει, πρώτος έναν αιώνα πριν, το πιο ωραίο και το πιο δυνατό ίσως ελληνικό ποίημα για εκείνον τον κορυφαίο Ρώσο επαναστάτη που τη συμπλήρωση 150 χρόνων από τη γέννησή του θύμισαν και τίμησαν χτες και προχτές με ανακοινώσεις τους το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και από κοινού 93 κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα όλου του κόσμου;